22 กรกฎาคม 2545 15:36 น.
แพรวา
บางทีก็ร้องไห้..ไม่มีเหตุผล
แค่คิดถึงใครบางคนขึ้นมาเฉยๆ
ความห่าง ความไกล ไม่เคยทำให้คุ้นเคย
กับความเงียบเฉย..และน้ำตา
อ่อนแอจัง การเป็นคนอ่อนไหว
ทำไม..ต้องร้องไห้และเข้มแข็งไม่ได้อย่างที่เคยว่า
เกลียดตัวเองจัง ไม่เคยได้ดังหวังสักครา
ยิ้มสิยิ้มนะน้ำตา..ทำตัวเองให้แข็งกล้า..สักที
22 กรกฎาคม 2545 15:26 น.
แพรวา
ไม่อาจเดินไปหาเพื่อบอกว่ารู้สึกอย่างไร
คำบางคำที่เก็บไว้แต่มีความหมาย ในความฝัน
ได้แต่ยืนอยู่ที่เก่าแล้วบอกเล่ามันกับพระจันทร์
กับบางคืนที่ไหวหวั่น ก็รินไหลพร้อมกันกับน้ำตา
อยากให้รู้เหลือเกินว่าฉันเผชิญความร้าวไหว
กลัวหัวใจ จะแตกสลาย หากเธอมีใครเข้ามาหา
ได้โปรดเถอะคนไกล รับฟังเสียงหัวใจฉันสักครา
ขอบอกเล่าพร้อมหยดน้ำตา.. ที่อยากบอกเสมอมาว่า..รักเธอ
22 กรกฎาคม 2545 14:26 น.
แพรวา
อาจไม่ใช่คนแรกที่ร่วมฝัน
แต่ขอเป็นคนสำคัญคนสุดท้าย
ดูเป็นคำขอร้อง ที่ไม่มากมาย
สั้น ๆ ง่าย ๆ แต่มีความหมายจากใจ
มันขึ้นอยู่กับว่าเธอให้ฉันได้หรือเปล่า
กับเศษเสี้ยว ความรักเรา เธอจะหยิบยื่นได้ไหม
อาจเป็นหนึ่งในหลายคน แต่ก็มีรักท่วมท้นเสมอไป
และสิ่งนั้นฉันก็พร้อมจะมีให้...แค่เพียงเธอบอกว่าอยากได้..เท่านั้นเอง
17 กรกฎาคม 2545 23:45 น.
แพรวา
นั่งจับเจ่า ร้าวรน ในห้องมืด
ความฝันไร้หลักยึด หลุดลอยออกไปไหนๆ
ชีวิตนอกหน้าต่าง ดูอ้างว้างจับใจ
สงสารนกแปลกหน้าที่หลงทางหาใคร..ไม่เจอ
ดึงม่านให้มิด ปิดใจให้แน่น
ซบหัวใจลงกับอ้อมแขนที่เหงา ไหวเพ้อ
มองหาใครไม่มี ยังมีตัวเองให้พบเจอ
กอดเก็บไว้นะเออ อย่างน้อยเรายังมีความรักเสมอ..ให้ตัวเอง
17 กรกฎาคม 2545 23:42 น.
แพรวา
เป็นคนหยิ่ง.. แต่จริง ๆ ใจอ่อน
ท่าทางทรนงเป็นเพียงเปลือกนอกของความรอนไหว
ไม่ได้ต้องการให้ใครเข้ามาแต่ก็ไม่จำเป็นว่าต้องแสดงตัวตนออกไป
จึงเลือกที่จะสร้างกำแพงใจ ที่สร้างภาพว่าแน่นหนา ไว้เพื่อลวงตา
อย่านึกว่าฉันเข้มแข็ง .. แล้วแสดงอาการเลวร้าย
เมื่อบทเรียนจากชีวิตมากมายสอนให้รู้ว่า
เปลือกนอกจำเป็นต้องมี เพื่อปกป้องสิทธิของหยดน้ำตา
เพราะความอ่อนแอที่เคยมีมา .. ให้ได้เป็นเพียงคนไร้ค่าเท่านั้นเอง.
หน้าส่วนตัว
787
