21 พฤษภาคม 2545 20:49 น.
แพรวา
ยอมเอาหัวใจให้เธอ ทำร้าย
ฆ่าฉันด้วยความหมายของคำว่าไร้ค่า
ไม่เป็นไรหรอกคนดี.. แค่ได้มีเธอในสายตา
ความเจ็บปวดมันเป็นมายา เพราะรักเธอมากกว่าถึงได้ยอม
18 พฤษภาคม 2545 18:39 น.
แพรวา
แล้วก็เหลือเพียงฉันอยู่ที่นี่
เดินต่อจากวันนี้ อย่างไม่มีจุดหมาย
ชีวิตที่เหลืออยู่คือชีวิตที่ตาย
หายใจเดียวดาย รอความฝันสุดท้ายหมดเวลา:
เธอได้ยินบ้างไหมเสียงร้องไห้จากฉัน
ที่รินไหลในแต่ละวัน อย่างแผ่วช้า
รับรู้เถอะคนไกล ชีวิตและหัวใจฉันนองน้ำตา
ในวันที่เธอร้างลา
.. เคยรู้ไหมว่า ..ใครทรมาเพราะรักเธอ
18 พฤษภาคม 2545 18:37 น.
แพรวา
พอจะมีเวลาไหม ?
คงไม่นาน เท่าชั่วชีวิตใคร ขนาดนั้น
แค่อยากพูดจา ตามประสา เพื่อนกัน
ส่วนความรู้สึกที่เคยมี มากกว่านั้น ไม่ต้องใส่ใจ
ชีวิตเธอ เธอเป็นอย่างไรบ้าง?
ยังรักการเดินทาง ในวันว่างอยู่ใหม ?
อุปสรรค กับความฝัน เธอฝ่าฟันอย่างไร
ในวันที่ฉันต้องห่างไป ... เธออยู่อย่างไร ในเวลา
ส่วนฉัน.. ก็มีฝัน เดิมๆ
ไม่มีใคร มาคอยเติมเพิ่ม ความห่วงหา
เรี่ยวแรง ที่มี ก็เพื่อใช้ ให้วันพรุ่งนี้ ได้ลืมตา
กับฝนกับฟ้า ก็ไม่เคยวาดหวังว่าจะเปลี่ยนไป
เพราะเข้าใจ ชีวิตใคร ก็ของเขา
ตัวเราก็ของเรา ต้องอยู่ได้ ต้องอยู่ไหว
เสียศูนย์ไปบ้างที่ต้องอ้างว้าง ไม่มีใคร
แต่มันก็ไม่ตาย เพราะะความรักไม่ใช่เรื่องใหญ่..
.. เพียงเรื่องเดียว....
6 พฤษภาคม 2545 23:30 น.
แพรวา
ในคืนร้อน..นอนฝันร้าย
ทุกอย่างกลับกลายเป็นความหลัง
ตื่นขึ้นมากับความรัก ที่ผุพัง
มีเพียงฉันที่อยู่ฟังเสียงน้ำตา
อยากจะหยุดตะวัน ไม่ให้ขึ้น
และไม่อยากให้ดวงจันทร์คืนท้องฟ้า
ไม่อยากให้ความมืด ใด ๆ ส่องแสงมา
ไม่อยากให้โลกเห็นน้ำตา..
ไม่อยากให้ใครรู้ว่า.. คิดถึงเธอ
6 พฤษภาคม 2545 23:29 น.
แพรวา
เป็นเพียงความรู้สึกที่อ่อนล้า
นอกจากหยดน้ำตา ก็ไม่สามารถอธิบายได้
อย่าถามถึงความรู้สึกของหัวใจ
ที่ขลาดเกินจะเอ่ยไป เพราะหัวใจเหนื่อยเต็มที
ฉันคงไม่มีค่าพอให้เธอรัก
เพราะคำตอบก็ชัดเจนนัก จนวันนี้
สิ่งที่ทำได้คือเก็บความรู้สึกไว้ ในใจที่มี
ไม่อยากให้รักถูกย่ำยี เพียงเพราะการเอ่ยคำๆนี้ รักเธอ
หน้าส่วนตัว
634
