11 กันยายน 2544 22:02 น.
แพรวา
ฉันเคยเชื่อว่าการเป็นคนดี
สักวันคงมี..วันที่เธอจะมองเห็น
เพียงแค่กล้าพอ จะบอกเธอว่า "รอ " อย่างชัดเจน
จะทำทุกอย่างให้เธอไหวเอน มาเห็นใจ
วันแล้ววันเล่า
เธอก็พิสูจน์ว่าเรา.. ไม่มีทางเป็นไปได้
ถ้าเทียบกับคนนั้น..คงคล้ายกับ ฟ้า กว้างคูณไกล
ที่ไม่ว่าจะเดินอย่างไร... ฉันคงไปไม่ถึงเธอ
11 กันยายน 2544 22:00 น.
แพรวา
ตอบได้แต่ไม่อยากตอบ
ฉันถูกความเหงา ตีกรอบ มานานเนิ่น
แล้ววันนี้ เธอจะกลับมาที่นี่ ร่วมทางเดิน
ขอชดเชย ส่วนที่ขาด ๆ เกิน ๆ ระหว่างกัน
เอาเป็นว่า โปรดอย่าถาม
รู้ไว้เพียง เธอเป็นส่วนงดงาม ในความทรงจำฉัน
แต่เห็นไหม..คำตอบของใจยังเงียบงัน
อาจเป็นเพราะฟื้นตัวไม่ทัน
ความเหงาจึงยืนยัน..ว่าไม่ยอม
11 กันยายน 2544 06:07 น.
แพรวา
ไม่ต้องกลับมาหรอก วันนี้
ฉันกอดตัวเองก็อุ่นดี..เธอรู้ไหม
ความเดียวดายในวันเหงา ทำให้เข้าใจ
ว่าบางครั้ง ชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องเติมอะไร..ให้เต็ม
11 กันยายน 2544 06:04 น.
แพรวา
เหงา เหงา เหงา
ดอกไม้ทั้งโลกเฉา ..กลิ่นความเหงาเปื้อนน้ำค้าง
โยนความผิดให้โลกรู้ หัวใจหดหู่ ปล่อยวาง
ฟ้าใกล้จะสาง แต่ความอ้างว้างยังห่มใจ
ริน ริน แล้วน้ำในตา
เช้าสีเศร้ากำลังเดินทางมาหา คนอ่อนไหว
พระอาทิตย์ กำลังจะขึ้น ...หนึ่งค่ำคืนจะผ่านไป
รับช่วงต่อความเดียวดาย..
กับชีวิตที่ไร้ความหมาย เหมือนเดิม
9 กันยายน 2544 23:01 น.
แพรวา
เหมือนนานแล้วที่เธอร่ำลา....
นาน..จนจำไม่ได้ว่า ลบลืมน้ำตาไปตอนไหน
ลองเปิดหา ในไดอารี่เสีเทา ลายหัวใจ
กลับเจอแต่ตัวอักษรหม่นไหม้
ในคืนวัน....
คิดว่าวันนี้ความเจ็บปวดมันหายไป
เพียงแค่อยากจะเริ่มไหม่ ต่อท้ายในสมุดเล่มนั้น
ค้านตัวเอง ก็ตรงวันที่ ปัจจุบัน
หยดน้ำตาสุดท้ายของฉัน เพิ่งบันทึกมัน..เมื่อวาน
หน้าส่วนตัว
640
