14 กันยายน 2544 04:20 น.
แพรวา
ทำไมเรายังเรียกเขาว่า"คนดี"
ทั้งๆ ที่หยดน้ำตาหยดนี้ ก็เพราะเขาทั้งนั้น
ทำไม เราถึงเรียกเขาว่า คนสำคัญ
ทั้งๆ ที่แม้แต่เศษฝัน เค้ายังปันไปให้ใคร
ทำไมเราถึงได้ยอมไร้ค่า
ทั้งๆที่ตลอดมา เค้ามีเราในสายตาหรือก็ไม่
มุมหนึ่งของชีวิต ที่ราให้ทีละนิด ให้เขาไป
หัวใจเขาหว้าง นักหรือไร
ก้แล้วทำไม..ไม่รักเรา
( ทำไมเค้าถึง ไม่เคยเต็มใจ ก็แล้วทำไมไม่รักเรา)
(
13 กันยายน 2544 23:45 น.
แพรวา
ฉันยืนอยู่ตรงหน้า
กลับชัดเจนว่าสายตาเธอมองเขา
เรื่องแบบนี้ไม่ยากหรอกที่จะคาดเดา
คำอธิบายระหว่างเรา คือจบกัน
จำเป็นต้องปล่อยวาง
คนที่เธออยากเคียงข้าง..ไม่ใช่ฉัน
อย่าแปลกใจ หากการจากไปยังเงียบงัน
เพียงแค่ไม่อยากฟังคำยืนยัน
...ว่าเธอไม่รักฉัน แล้วจริงๆ
13 กันยายน 2544 23:07 น.
แพรวา
อย่าเอาสองตา มาสบ
กลัวความรู้สึกจะกระทบ จนไหวอ่อน
อย่าทำทีท่า อาทร
แล้วสุดท้ายก็ตัดบทจากจร จากลา
ถอนตัวตอนนี้ยังทัน
ก่อนที่ฉันจะมีคืนวัน ไว้ห่วงหา
หากความรักจะก่อตัวในแววตา
ก็ขอให้อย่าเป็นเพราะว่า ไม่มีใคร
นอกจากัวใจอย่าหวังอะไรจากฉัน
กลัวเธอต้องการ แล้วทำอย่างนั้นให้ไม่ได้
หากเธอเพียงเหงา อยากมีฉันเฝ้า เอาใจ
ก็อย่าแลกความรักไป
....เพราะฉันมีหัวใจ เจ็บเป็น
13 กันยายน 2544 22:52 น.
แพรวา
ชีวิตบางที ก็มากด้วยคำถาม
เป็ฯอะไรที่จะห้าม ก็คงห้ามไม่ไหว
เช่น กับบางคน ที่เราอดทน ให้เค้าทำร้ายใจ
ทำไมนะ ทำไม เรายังเรียกเค้าว่า คนของใจ คนสำคัญ
เป็นอะไรที่ช่างดู ไร้เหตุผล
บางทีก็ขัดแย้งเสียจน ทำเอาน้ำตาหล่น ไม่อาจกลั้น
เรายังตอบไม่ได้ ว่าเพื่ออะไร ทำไมกัน
หรือฟ้า แกล้ง ส่งเขามาผูกพัน
...เพราะเราเองที่เคยสร้างกรรม ไว้กับใคร
13 กันยายน 2544 22:46 น.
แพรวา
อ่านตาเธอ ฉันเข้าใจ
เหตุผลเดียว ที่เธอจะไป คือรักเขา
ฉันเอง จึงไม่ขออะไร เพื่อคืน เรา
คนรัก ของเธอคนเก่า ไม่อยากให้เค้า รอนาน
ดีใจกับเธอด้วย..ก็ได้
เมือ่เธอถึงเส้นชัย โดยมีฉันวางสะพานหัวใจให้เดินผ่าน
ไม่ต้องขอบคุณ ..สำหรับความอบอุ่นของวันวาน
แค่ตอนนี้ กอดฉันให้นาน.....
แม้ต้องยืดเวลาร้าวราน...ฉันก็ยอม
หน้าส่วนตัว
690
