31 สิงหาคม 2544 05:08 น.
แพรวา
ฉันคงไม่อาจกลับไป
สู่ถนนแห่งความหม่นไหม้ ที่ผ่านพ้น
ความเจ็บปวด ทีเคยฝังลึกในตัวตน
สอนให้รู้ ถึงความร้าวรน...บนน้ำตา
จงแพ้ให้ได้ เหมือนที่ฉันแพ้
ถึงขาดคนคอยดูแล ก็ต้องกล้า
จะให้ฉันกลับไป คงไม่มีอะไร ดีขึ้นมา
เมือ่เธอเองที่สอนให้ชินชา
กับความรักที่แปลว่า...เสียใจ
31 สิงหาคม 2544 01:13 น.
แพรวา
แอบซ่อนเธอไว้ในความผูกพัน
ในความฝันอันแสนเศร้า
ทุกอย่างมันปวดร้าว
เรื่องราวทั้งหมดที่เป็นไป
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้
ความรู้สึกที่มีช่างหวั่นไหว
ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไม
ถึงต้องเก็บทุกอย่างไว้ให้ทรมาน
อยากลืมเธอไว้ในเวลา
แต่ภาพเธอ กลับชัดเจนตลอดมาในฝัน
คงต้องเจ็บอยู่กับอดีต นับนาน
ตราบที่เธอ ยังไม่อันตรธานไปจากใจ
ฉันใช้เวลากว่าครึ่งชีวิต
เพื่อจะลบเธอได้สักนิด ...ก็หาไม่
ตราบวันนี้ ยังมีความเศร้าเคียงใจ
เธอก็ยังเป็นใคร..ที่หัวใจ ไม่อาจลืม
30 สิงหาคม 2544 04:06 น.
แพรวา
ก็แค่วันไม่สำคัญ อีกวันหนึ่ง
ก็แค่วันไร้คนซื่ง ..จะเห็นค่า
ก็แค่วันหนึ่งวันธรรมดา
ก็แค่วันไร้ค่า..ของหนึ่งคน
ก็แค่วันหนึ่งวันที่ยังเหงา
ก็แค่วันเศร้าๆ...ที่สับสน
ก็แค่วัน ที่ไม่มีใครสักคน
ก็แค่วัน สับสน... อีกหนึ่งวัน
30 สิงหาคม 2544 03:56 น.
แพรวา
ไม่รู้จะเอาอะไรมาอ้าง
ในวันที่เธอขอแยกทาง...ร้างฝัน
เมื่อหัวใจต่างหาก ที่เปลี่ยนไปจากัน
คำเอ่ยอ้างสารพัน..คงไม่สำคัญอะไร
หากเธอต้องการไปจากที่นี่
ฉันก็คงได้แต่ยินดี...ด้วยความหม่นไหม้
เพราะเหตุผลเดียวที่ มี...คือหัวใจ
ที่ไม่มีวันเปลี่ยนไป..และนานเท่าไหร่ก็รักเธอ
29 สิงหาคม 2544 22:09 น.
แพรวา
อย่าให้ความรักที่มีต่อฉัน
เป็นตัวกักขังเธอไว้ในกรอบหนา
แทนที่จะอบอุ่น กลับทำเธอว้าวุ่นตลอดมา
อยากให้เธอเปิดตา..เลิกยืดเวลาทำร้ายกัน
เพราะโลกกว้างกว่านี้ หลายเท่า
จึงป่วยการจะกั้นเรา ไว้ในโลกสีเศร้าใบนั้น
ฉันไม่อาจลิขิตชีวิตใคร หัวใจก็เช่นกัน
กับคนที่ควรค่าให้ผูกพัน ..แล้วสักวันเธอจะเจอ
หน้าส่วนตัว
777
