13 ธันวาคม 2544 11:45 น.
แพรวา
ดอกกุหลาบ สีขาว
ถูกใส่ไว้ ในแจกันร้าว ตรงมุมห้อง
นกกระเรียนในขวดโหล ผูกโบว์สีทอง
บ้านไม้ จำลอง ถูกวางบนกล่อง สี เทา
คำว่า รักมาก บนกระดานแผ่นใหญ่
ผ่านเวลานานเท่าไหร่ ยังถูกแขวนไว้ตรงที่เก่า
ผ้าห่มผืนหนา เสื้อไหมพรมสีฟ้า แขนยาว
กลับไม่อุ่น ในคืนหนาว ที่ต้องทนเหงา อยู่เดียวดาย
ดอกกุหลาบ แห้งแล้ว ในแจกัน
พาล เกลียดดวงตะวัน.. ที่ถักทอภาพฝันแล้วลับหาย
อดีต ไม่ย้อนคืน .. ความรู้สึกขม ๆ จึง ขื่นใจ
คิดถึง สัมผัสสุดท้าย
อยากอุ่นให้ได้..อย่างวันนั้น
12 ธันวาคม 2544 10:48 น.
แพรวา
เธอจะหัวเราะหรือร้องไห้
ฉันคงถามไถ่ได้กับสายลมเท่านั้น
รู้ตัวว่าไร้สิทธิ์ใดๆ ระหว่างกัน
จะเข้าไปยุ่มย่ามอย่างนั้น คงไม่ดี
แต่ห่วงเธอนะ อยากให้รู้
ตลอดเวลาก็เฝ้ามองอยู่ที่ตรงนี้
แม้ลึกลงไปแล้ว ต้องปวดใจ ก็ตามที
ยังเฝ้าอาทรเธอคนดี
ด้วยความรู้สึกที่ฉันมี.เช่นเดิม
11 ธันวาคม 2544 09:36 น.
แพรวา
เกลียดความเหงา
กับค่ำคืนนานยาว ที่อยู่อย่างเหว่ว้า
เหมือนมีค่าเพียงฝุ่น ขาดไออุ่นในรอยตา
โดยเฉพาะความปวดปร่า ที่แม้แต่ที่มา ยังไม่มี
ร้องไห้ ให้กับความไม่รู้
ก็ในเมื่อเคยอยู่ กับความเหงามาได้ จนป่านนี้
เชื่อว่าไม่ใช่เพราะเหงา ที่เรียกน้ำตาเราทุกที
แต่ก็ไม่กล้าคิดอยู่ดี..ว่าสาเหตุใหญ่ที่มี
... เพราะคิดถึงเธอ...
11 ธันวาคม 2544 09:36 น.
แพรวา
อย่าถือสาเลยได้ไหม
ที่วางฟอร์มใส ่ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น
อย่าลืมว่า..ในวันสุดท้าย ที่พบกัน
แม้แต่ความฝัน เธอยังเหยียบมัน จมดิน
ที่จริง กว่าจะมีวันนี้
ก็ผ่านมายากเต็มที การอยู่ความหวังที่สูญสิ้น
เรียงร้องจากใครไม่ได้..ตะโกนก็ไม่มีใครได้ยิน
กี่หยดน้ำตา ต้องรดริน ชะล้างใจ
กับคนที่ให้บทเรียน ราคาแพง
ถ้าเป็นเธอ เธอจะเสแสร้ง ทำดีด้วยไหม ?
อาจเพราะฉันไม่รู้ว่า จะลืมเรื่องที่ผ่านมา ได้อย่างไร
การพูดคุยกับเธอ อย่างสนิทใจ... จึงเป็นเรื่องยากเกินไป ที่จะทำ..
3 ธันวาคม 2544 10:19 น.
แพรวา
ปลดปลอ่ยฉัน ไปจากความรักเสียที
หยุดทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องปวดร้าว
เพราะเหนื่อยล้า กับการเดินทางอันนานยาว
ที่มีแต่เรื่องราวของน้ำตา
คำว่ารัก อย่าเอ่ยเลยได้ไหม
ถ้าความจริงมันไม่ใช่ถ้าเธอไม่เห็นค่า
ปล่อยฉันไป เพื่อให้หัวใจได้เยียวยา
อย่าเหนี่ยวรั้งคนที่เธอไม่ปรารถนาจะรักกันเลย
หน้าส่วนตัว
847
