25 ธันวาคม 2544 16:19 น.
แพรวา
ฉันถามตัวเองอยู่เสมอ
ว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอ คือแบบไหน
รักลึกซึ้งหรือเพียงแค่เพ้อไป
จึงเก็บมากังวลใจ ยามไกลตา
คิดแล้วอยากตัดใจ
เหนื่อยเหลือเกิน กับความเป็นไป อย่างไร้ค่า
พอได้ไหม กับรักที่ต้องเสียน้ำตา
จบได้หรือเปล่าตรงคำลา.. หากจะทำให้เรามีค่ากว่าที่ควร
24 ธันวาคม 2544 12:43 น.
แพรวา
อย่าดึงฉันไว้ด้วยคำรัก
เพราะคนฟังทำใจลำบาก ไม่ใช่น้อย
กี่ครั้งกัน ที่รินน้ำตา จากการคอย
แต่ท้ายสุด ก็ฝันเลื่อนลอย เรื่อย ๆ ไป
และไฟดวงนี้..ก็เริ่มริบหรี่เต็มทน
เก็บคำว่า รัก ไว้ให้ กับ คน ที่ควรให้
อย่ามาสร้างภาพ ว่า ต้องการฉันอีกต่อไป
หากเป็นได้ แต่ตัวแทนใคร..ไม่อยากเป็น
21 ธันวาคม 2544 14:24 น.
แพรวา
ยังยิ้มให้เธอได้อย่างเก่า
คล้ายการจากลาของเรา สำคัญไม่
แกล้งตบตา..ที่จริงน้ำตา ตกใน
ไม่กล้าบอกใคร ถึงความหวั่นไหวที่มี
ยังแกล้งยิ้มได้ กับฟ้าหม่น
ทั้งที่ปวดใจระคน ออกอย่างนี้
ขอโทษด้วย..ถ้าฉันทำได้ไม่ดี
เพราะความจริงก็อ่อนล้าเต็มที..ที่จะปิดเธอ
18 ธันวาคม 2544 17:31 น.
แพรวา
ไม่ได้หวาดกลัวความรัก
เพียงแต่ไม่อยากทายทัก ความโหยไห้
เกลียดการเดินทาง ที่ไม่รู้จะถึงเมื่อไร
เริ่มชินแล้ว กับความเหงาใจ ที่พิษภัยไม่มี
ถึงชีวิต จะขาดสีสัน
แต่ความสดใสของตะวัน ก็ยังทำหน้าที่
บางทีความเหว่ว้า ก็ทำให้มองเห็นค่า ตัวเองดี
ได้พบความสุข จากความไม่มี
และที่อยู่คนเดียวได้อย่างนี้... เพราะเข้มแข็งพอ
14 ธันวาคม 2544 12:57 น.
แพรวา
ยอมรับว่าไหวหวั่น
เพียงการผ่านพบกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
ในวันที่รู้มา ว่าเธอเองก็เปล่าดาย
ความฝันล้มตาย.. ความรักข้างกายไม่เหลือมี
ฉันต่อสู้กับตัวเองเงียบ ๆ
ทั้งที่ใจเย็นเยียบ ยังไม่กล้าจะเดินหนี
เธอเพียงทายทัก เช่นคนเคยรู้จักกันมาดี
แต่บางส่วนของความรู้สึกฉันตอนนี้ คือหวั่นใจ
จริง ๆ แล้วก็อยากรับรู้บ้าง
แต่ยังกลัวบางอย่าง.. ที่เพียรก่อปราการไว้
จำต้องบอกลา..หันหลังออกมาให้ไกล
ขอโทษ ที่เสียมารยาทอย่างนั้นไป
.. ฉันจำเป็นต้องปกป้องตัวเองเอาไว้ ก่อนจะสายเกิน..
หน้าส่วนตัว
820
