5 พฤศจิกายน 2544 04:54 น.
แพรวา
นี่แหล่ะ ความเป็นตัวฉัน
แต่เธอเองที่ ไม่เคยทำความเข้าใจกับมัน เรื่องความอ่อนไหว
ที่ขี้หึงประชดประชัน รู้ไหมว่ามัน เพราะใคร
ลองไปฟังเพลง ผู้หญิง ทุกคนเอาแต่ใจ
จะรู้ว่า เพราะอะไร...ฉันถึงเป็น
5 พฤศจิกายน 2544 04:53 น.
แพรวา
ถนนสายเก่า
ยังชัดเจน ภาพหลังของเรา ตั้งแต่คราวนั้น
เสียงหัวเราะหยอกเย้า กับทุกเรื่องราวที่คุยกัน
สองแขนเกี่ยวพัน อยากให้ถนนสายนั้นยาวออกไป
ฉันกลับมา เดินที่นี่คนเดียว
ไม่มีใครมาเกาะเกี่ยว สาวเท้าคนเดียว ไร้จุดหมาย
ไม่รู้ว่าทาง ถูกต่อให้ยาว หรือว่าฉันย่ำก้าวช้าไป
เส้นถนนจึง ดูทอดไกล
หรือว่า เส้นทางหัวใจ...ไม่มีจริง
หน้าส่วนตัว
799
