12 ตุลาคม 2544 07:06 น.
แพรวา
ในที่ ที่ฉันอยู่
เธออาจไม่รู้..ว่าที่ไหน
แต่ในทุกที่ ที่เธอไป
ยังมีหนึ่งใคร.. เฝ้าอาทร
ในทุกนาที ที่โลกหมุน
จะเป็นเศษฝุ่น สายลมอ่อน
รอบการ เธอรายรอน
จะคอยแอบซ่อน..ทุกตอนรัก...
10 ตุลาคม 2544 04:41 น.
แพรวา
อุ่นไหม ในอ้อมกอดฉัน
ความรู้สึกผูกพัน รู้สึกได้หรือเปล่า
ลมหายใจ ที่เป่ารด ทุก ๆ คราว
สัมผัสได้ไหมว่าในคืนนานยาว รักเรายังมี
หลับตาเถอะนะที่รัก
ปล่อยวางความหนาวหนักให้หายไปในคืนนี้
ฉันไม่อาจรับทั้งหมดแทนใคร
...แต่กับเธอ สองมือยังไหว เต็มใจดี
ที่จะกอดให้อุ่นด้วยความผูกพันที่มี ตลอดทุกคืน
10 ตุลาคม 2544 04:25 น.
แพรวา
คืนดึก...นอกหน้าต่างนั่น ฝนกำลังโปรยสาย ฉันซุกตัวในผ้าห่มอุ่น
เท้าคาง นอนคว่ำ เขียนบันทึก เช่นทุกคืน.. ไม่มีความรู้สึกใดมากไปกว่า
คืนก่อน ๆ ไม่ได้เหงา มาก เศร้ามาก เพียงแต่...เหงา เศร้า ธรรมดา ๆ
เอาเถอะนะ เพียงแค่คืนนี้ ที่ฉันอยากจะเล่า ๆ ให้ไดอารี่หน้านี้ฟัง
ฉันได้ยินมันบ่นน่ะ ว่าเมื่อไหร่จะเล่า สักที... เรื่อง ความรัก ของฉัน
นานแล้ว ที่การเอ่ยคำรักระหว่างเรา กลายเป็นเพียงบทละคร ตอนอวสาน
เพียงแต่นางเอก อย่างฉัน ถูกลดระดับลงมาเป็น นางร้าย ที่ถูกลืม
ทั้ง ๆ ที่ จะว่ากันจริงๆ ก็เป็นนางร้ายมาตั้งแต่เริ่มเดินเรื่อง...
เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าคุณมีเจ้าของหัวใจแล้ว
แต่ไหนแต่ไรมา.. ฉันปิดตาตัวเอง นั่งอยู่ คนเดียว ตรงมุมห้อง..
ยามคุณ ต้องการเดินทาง ฉันก็ไม่เข้าไปก้าวก่าย
ได้แต่ จัดของ ใส่เป้ โดยไม่กล้า แม้กระทั่งจะเอาความรู้สึกน้อยใจ ที่มันทับถมอยู่
ยัดเยียดมันไปให้คุณดูต่างหน้า
ฉันกล้าที่จะรัก แต่ไม่กล้าที่จะเรียกร้อง ได้แต่พูดคำว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง"
เพราะรู้สึกตัวเสมอ ถึงการ เป็นผู้มาทีหลัง พยายามยิ้มรับกับการได้ปันมาเพียงครึ่งใจ
เหมือนก้านดอกไม้ที่ยอมงอ แต่ไม่ยอมหัก ... โหยหาเพียงอณูแดดอุ่น ที่พึงมีเพียงเสี้ยว วินาทีก็พอ
ครั้น พอเธอเดินเข้ามาบอกว่า "เธอพร้อมจะรักฉันเพียงคนเดียวแล้ว"
ฉันดีใจ และก้าวเข้าไป ทุ่มเท เต็มตัว เต็มใจ กับ วันนี้ ที่รอคอยมานาน
มันเหมือน ก้านดอกไม้นั้น ได้ยืดตรงพร้อมรับ แสงแดด อย่าง หาญกล้า โดยไม่รู้ชะตากรรม...หารู้ไม่ว่า
กำลังยืนอยู่บนหน้าผา สูงชัน
เวลาผ่านไป..เพียงชั่วคืน คุณ กลับมาพร้อม กับ คำว่าคุณ เหนื่อยเหลือเกิน คุณต้องการจะพักแล้ว
ต้องการจะปลดปล่อย การรอคอย ที่มีแต่จะปวดร้าวให้ฉัน คุณประกาศอิสรภาพ ให้ฉันแล้ว
และ ที่ที่คุณจะปล่อยวางทุกสิ่งไว้ ก็คือ จุดเริ่มต้น ที่คุณค้นพบ ก่อนที่จะมาเจอฉัน....ไม่ใช่ ฉัน
.....ถ้าคนคนหนึ่งจะร้องไห้ จนฟ้าถล่มได้ คืนนั้น..ฉันอาจจะร้อง จนฟ้าโยกคลอนเลยทีเดียว
แน่นอน..ฉันได้แต่เพียรถามตัวเองว่า ทั้งหมดที่ผ่านมานั้น มันคืออะไร....
ก้านดอกไม้ หักลง..... ทิ้งตัวหล่นร่วงจากหน้าผา ไม่เหลือแม้ ภาพฝัน ที่เคยสวยงาม
ตะวันหรือจะดับสิ้น เพียงแค่ ดอกไม้ดอกเดียว..... ดอกไม้ที่บานผิดฤดู ผิดที่...
ฉันถูกลงโทษ จาก การใช้ชีวิต บนความสุข ของคนอื่น สาสมดีแท้...
เสียงโหยไห้ เงียบไปนานแล้ว แต่วันนี้.. ฉันเพียงอยากจะเอ่ยถึงคุณ ให้กับ ไดอารี่สีขาวหน้านี้ฟัง
อย่าร้องไห้สิ บอกแล้วว่า อย่าร้อง..... ฉันยังไม่ร้องเลย...
5 ตุลาคม 2544 00:22 น.
แพรวา
พักนี้ ไม่ค่อยดูแลตัวเองเลย
และปกติ ก็มักจะก้าวข้ามขอบเขต ความรู้สึกของตัวเองอยู่เสมอ
อ่านหนังสือมาก ๆ จนปวดตา
คิดมาก ๆ จนปวดหัว
แต่ทำไม ในเรื่องความรัก เวลาเราให้ไปมาก ๆ แล้ว มันกลับล้มเหลวเสมอ
หรือว่า เราขาด "ความเข้มแข็ง"
เคยมีคนบอกว่า
"จงรักตัวเองให้มาก ๆกว่านี้ เพราะตัวเองนี่ล่ะที่จะอยู่กับเราไปจนตาย"
คนเรานี่แปลกนะ รู้ทั้งรู้ว่าความพอดี ในจุดตรงกลาง
คือความสามัญ ที่ไขว่คว้าไป แล้วมี อยู่ใกล้ ๆ แค่เอื้อม
แต่ยังรั้น จะเดินเข้าไปเศร้า เฝ้าเรียกร้อง ไม่สิ้นสุด
เอาล่ะ ! พักซักนิดดีกว่าไหม ม้านั่งยาวในสวนสาธารณะ ยังมีอีกหลายตัว
เข้าไปทักทายมันหน่อย เข้าไป ฟัง มันเล่าเรื่อง ความฝันสีขาวของผู้คน
เก็บแรงไว้ เพื่อวันพรุ่งนี้ เก็บแรงไว้ ต่อสู้
กับความไม่พอดีของชีวิต ตราบยังมีลมหายใจอยู่กับชีวิต...
เฮ้อ..ไปเขียนไดอารี่ต่อดีกว่า
ใครว่างๆ ก็ขอเชิญมาอ่านเล่นๆ ได้นะคะ
4 ตุลาคม 2544 22:08 น.
แพรวา
วันที่ทะเลมีเธอใกล้
หนาวเพียงใด ก็ยังอุ่นได้ ไม่เหว่ว้า
เพียงก้อนหินริมหาด สีขาวสะอาดตา
ยังมีค่า ไม่ต่างกับดวงดารา บนฟ้าไกล
วันนี้ทะเลเงียบงัน
เหลือเพียง ตัวฉัน กับคืนวันอันร้างไร้
อากาศหนาว คนนั่งกอดเข่ายิ่งร้าวใจ
ล้านหยดน้ำตา..รินไป
ยังไร้ค่าจะเรียกร้องใคร...ให้กลับคืน
หน้าส่วนตัว
587
