30 ตุลาคม 2544 01:04 น.
แพรวา
อยากให้ความเป็นเรา กลับคืนมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่า จะเป็นการคาดหวัง ที่เป็นไปได้ไหม
สัมผัสอุ่น ๆ ทึ่เคยคุกกรุ่นในหัวใจ
ช่างต่างเหลือเกินกับวันไกล
.. ที่ต้องก้าวไปอย่างเงียบงัน
ไม่มีเธอ..ฉันยังเหลือลมหายใจ
แต่เคยคิดไหม ฉันต้องมองภาพใคร บนของฟ้านั่น
ทุกครั้งที่ลืมตา แล้วรู้สึกว่า ไร้แสงตะวัน
แล้วความน้อยใจที่เกิดกับดวงจันทร์
คน ที่จะรับผิดชอบมัน..คือใคร
30 ตุลาคม 2544 01:00 น.
แพรวา
แก้วน้ำ..สองใบ
ถูกใช้ ในวันที่ไม่มีอะไร เหมือนเก่า
นอกระเบียง ที่เราเคยนั่งเคียง กันดูดาว
เหลือเพียงฉัน กับโต๊ะตัวยาว.. ไม่มีใคร
ที่ของเธอ ยังว่างเปล่า
อากาศหนาว จนมองเห็นดวงดาว ร้าวไหว
ฉันยังอยู่ที่นี่ กับความทรงจำสุดท้ายที่ เคยอุ่นใจ
เสียงความรักเงียบไป
..จะซับน้ำตาดาวอย่างไร..ฉันไม่ชิน
23 ตุลาคม 2544 00:57 น.
แพรวา
จับปากกา ตั้งท่าจะเขียน
ภาพของเธอก็กลับมาลอยเวียนอยุ่ตรงหน้า
ความทรงจำกระตุ้น จนหยาดน้ำอุ่น ๆ รินมา
ใช้สองมือเปล่า ปาดน้ำตา กำแน่น ก่อนจรดปากกาไป
ลงเวลา ลงวันที่
อยากจะระบายความอัดอั้นที่มี ยังทำไม่ได้
วางปากกา ซบหน้า ความรู้สึกที่ว่า มันคืออะไร
กับช่วง ยาวนานการทำใจ
...แล้วกระดาษทั้งโลกจะพอไหม...เพื่อให้ลืม
20 ตุลาคม 2544 00:37 น.
แพรวา
ฉันเกิดมาเพื่อจะฝัน
แม้เดินทางมาอย่างพลาดพลั้งครั้งแล้ว ครั้งเล่า
แขวรรักไว้ตรงเส้นขอบฟ้าสีเทา
ความทรงจำเก่า ๆ มีแต่จะร้าวราน
โลกคงอบอุ่นขึ้นกว่านี้
หากความฝันของฉันได้มีเธอก่อนสาน
ณ จุดหนึ่งของหัวใจ จึงอยากเก็บเธอไว้นานแสนนาน
ที่ซึ่งหัวใจพบพาน..แล้วไม่ต้องการให้ผ่านเลย
16 ตุลาคม 2544 23:06 น.
แพรวา
กลัวลมหายใจจะหยุดเต้น
ในนาทีที่ความเยือกเย็น..ทำร้ายฉัน
หัวใจเธอ ซึ่งไม่หลงเหลือความผูกพัน
บอกยืนยัน จะเข่นฆ่ากันด้วยการไป
จะเป็นอย่างไร..อยากรู้
หากชีวิตฉันที่หายใจอยู่ ดับวูบไหว
อยากรู้ว่า ถ้าฉันเกิดหมดลมหายใจ
จะมีน้ำตา สักหยดหนึ่งใหม..จากเธอ
หน้าส่วนตัว
807
