19 มิถุนายน 2545 23:24 น.
แพรวา
จะว่าไป . คงไม่มีใครเป็นฝ่ายผิด
เพราะความรัก เป็นก้อนผลึกชีวิต ที่ไม่อาจหาค่าได้
ยิ่งเปราะบาง ก็ยิ่งทำให้ง่ายต่อการ ถูกทำลาย
การจากลา เลยทำให้เหมือนยืนร้องไห้....บนด้ายเส้นเดียว
17 มิถุนายน 2545 10:53 น.
แพรวา
ฉันจะเดินทางต่อ
แม้ไม่มีสักคนรอ ตรงปลายฝัน
หากอ้างว้างว่างเปล่าก็ช่างมัน
ฉัน ยัง มี ตัว ฉัน ที่หายใจ......
16 มิถุนายน 2545 21:54 น.
แพรวา
ตราบใดที่ความรักยังคงอยู่
ต่อให้เดินหนีไปไกลสุดกู่ ก็คงไม่อาจทำได้
ไม่ต่างกัน.. กับคนที่ไม่เคยมีรัก..คืนกลับอีกใจ
ต่อให้ชิดใกล้เพียงใด..ก็สัมผัสอีกฝ่าย ได้แค่เงา..
16 มิถุนายน 2545 21:42 น.
แพรวา
อยากร้องไห้..แบบไม่พัก
เผื่อจะทำให้ลบล้างความรัก...ลงได้บ้าง
จะร้องจนท่วมความเศร้า.. เผื่อรอยปวดร้าวจะเจือจาง
แต่เพราะความเจ็บไร้ปีกกาง..และไม่ใช่จะหยุดทุกอย่างเมื่อหมดน้ำตา
จึงปลอบตัวเอง ว่า ไม่จำเป็น
ถ้าความรู้สึกถูกบีบเค้น มันจะยิ่งทำให้ยากกว่า
เพราะฉะนั้นอย่าทำเรื่องง่าย ให้กลายเป็นยาก ... เสียเวลา
ร้องไปเถอะ เท่าที่จะมีน้ำตา..หนทาางแห่งความปวดปร่าจะได้สั้นลง
15 มิถุนายน 2545 17:29 น.
แพรวา
หัวใจเธอ กว้าง.. กว่ากว้าง
ฉันเป็นเพียงอณูลอยคว้าง.. จึงไม่อาจ เข้าถึง
เมื่อความยิ่งใหญ่ของเขา...กั้นระหว่างเราจึง..
ทำให้ความรักที่เคยเป็นหนึ่ง..ต้องถูกแยกไป
หากเธอมีสุข ฉันก็ยินดี
คนที่มีน้อย .. น้อยกว่าความต้องการคนนี้.. จะทำใจให้ได้
เธอไม่ผิด ที่เลือกจะรัก บนความเหมาะสมของใจ
คนไร้ค่า ก็ไม่ผิดอะไร..ที่จะเลือกรักเธอต่อไป..ใช่ไหมเธอ
หน้าส่วนตัว
654
