22 มิถุนายน 2545 23:36 น.
แพรวา
เคยหกล้มมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่
กี่คนช่วยซ้ำ กี่คนช่วยไว้ นับได้ไม่น้อย
บางคนกระหน่ำ เหมือนถูกผีซ้ำด้ามพลอย
บางคนแสนดี อย่างกับเทวดาน้อย แปลงกาย
เออหนอ..เจอคนมาก็มาก
แต่มันเจ็บซ้ำซาก..น่าเบื่อหน่าย
เทวดาว่าดี.. ก็อยู่กับที่ไม่ได้สักราย
สงสัยต้องไปเกิดเป็นควาย..มีนกเอี้ยงเป็นเพื่อนตาย..ท่าจะดี
22 มิถุนายน 2545 23:31 น.
แพรวา
อย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไร้ค่า
ด้วยการที่เธอเข้ามาแล้วไม่ห่วงหากันได้ไหม
ช่วยตอบฉัน ว่ามันเป็นเพราะอะไร
จึงได้ปล่อยให้ฉันน้อยใจอยู่ทุกวัน
มันเจ็บที่สุด..ก็ตรงที่ใจ
ที่มีเธอยู่ใกล้แต่กลับคว้าอะไรไม่ได้ ให้ความฝัน
หอบรักมาไกล แต่ถูกผลักใสไม่สำคัญ
ไม่สงสารกันบ้างหรือคนดี
ฉันเป็นผู้หญิง ที่แค่ต้องการรักเธอ
และอยากพบเจอความรักจากเธอที่มากกว่านี้
ถ้ายังรักอยู่ก็ ช่วยทำให้รู้ที
หากว่าความฝันมันเยินยี จะได้รีบทำใจเสียที ก่อนจะสายเกิน
22 มิถุนายน 2545 02:15 น.
แพรวา
อยากรักกันก็ไปรักกันให้ไกลๆ
ไม่ต้องมาอยู่ให้หมั่นใส้ .. เดี๋ยวมีปัญหา
ฉันไม่อยากจะมองให้เปลืองตา
มันไม่ได้ทำให้รู้สึกหรอกว่า..ร้อนรน
แค่สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว
หากปล่อยไว้ มือไม้มันไว ..จะหลบไม่พ้น
ไม่อยากขึ้นหน้าหนึ่ง..เพราะหมดความอทน
อารมณ์ร้อนยอมทน ..แต่คงไม่นาน
ไม่ได้ยินหรือไง
อยากมีร่างกายดีดีไป หรือ อยากให้ส่วนหนึ่งส่วนใด ร้าวฉาน
แค่คนเลือดขึ้นหน้าไม่ใช่ว่าอันธพาล
ถ้าโหดร้ายโดยสันดาน คงไม่ทนให้ถูกประจาน..ความเจ็บใจ
เอาล่ะจะนับหนึ่งถึงสาม
ถ้าไม่ทำตาม จะขอละเมิดกฏที่ตั้งไว้
ตอนนี้มือมันสั่น...อยากทำอะไรสักอย่างกับคนไร้ใจ
บอกอีกครั้งถ้าไม่รีบไป... ระวังจะตาย..ไม่รู้ตัว
21 มิถุนายน 2545 09:49 น.
แพรวา
บ่อยไป..
ที่เกลียดตัว เกลียดหัวใจ เกลียดความเหว่ว้า
ไม่อยากอยู่ต่อไป สักเวลา
เกลียดความฝัน เกลียดวันข้างหน้าที่คว้าไม่เจอ
และก็..บ่อยไป
ที่หัวเราะคนเดียวได้ เหมือนคนเพ้อเจ้อ
ยิ้มให้ดอกไม้ ยิ้มให้ผู้คน ที่ผ่านเจอ
ยิ้มให้ได้ ทั้งที่โลกก็เหมือนเดิมเสมอ ไม่เปลี่ยนไป
ชีวต ..สอนให้สุข และเศร้า
เวลาที่หมุนรอบตัวเรา ทำให้หัวเราะ และร้องไห้
ในชั่วโมงที่ไม่เกลียดการเดินเท้า หัวใจยังก้าวต่อไป...
แล้วจะหยุดฝันเพื่ออะไร ในเมื่อยังมีลมหายใจ..ไม่หยุดริน
20 มิถุนายน 2545 22:03 น.
แพรวา
ในวันที่ไม่เข้าใจตัวเอง
ความรู้สึกคว้างเคว้งจนช้ำเหงา
ตัวของเราเหมือนไม่ใช่ตัวของเรา
มันว่างเปล่า ซะจนไม่เข้าใจ
ฉันรักแต่ฉันไม่แสดงออก
ตัวฉันมันเป็นเพียงเปลือกนอกที่หุ้มใจไว้
ไม่มีอะไรให้สัมผัสเป็นเพียงอากาศลอยลมไป
ตัวตนที่อยู่ข้างใน ไม่มีใครเคยเข้าใจไม่มีใครเคยเห็นมัน
ความรู้สึกที่รู้แค่ว่าสับสน
เกลียดตัวเองที่เป็นคน ช่างเก็บความไหวหวั่น
ความอ่อนแอถูกซ่อนเอาไว้อย่างเงียบงัน
ทั้งที่จริงมันร่ำร้องทุกวัน..ว่าต้องการความรักจากเธอนั้น..มาปลอบใจ
หน้าส่วนตัว
669
