27 มิถุนายน 2545 22:58 น.
แพรวา
หลังการเลิกรา
ฉันว่ามันมีอะไรมากกกว่า..ความเจ็บร้าว
ถนนที่เดินร่วมกัน กลายเป็นสีเทา
ไม่มีความหมายในเรื่องราว ..มีเพียงความเหน็บหนาว คืนใจ
เมื่อ ต่างคน ต่างเดินทาง
บนเส้นแบ่งระหว่าง ความรัก กับความยิ่งใหญ่
ไม่มีใครเหลียวกัน.. ไม่ว่ากี่คืนวันจะผ่านไป
ฉันอยู่อย่างไร เธออยู่อย่างไร ... ก็ต่างคน
หนึ่งการเดินทางที่แสนเหงา
ฉันปล่อยเวลามายืนมองดาว อย่าง สับสน
เพิ่งรู้ว่า ฟ้ากว้าง... หากเป็นดาวคงอ้างว้าง.วุ่นวน
ไม่ต่างเท่าไหร่กับคน..ที่ยืนอยู่บน ทางแคบยาว
นาทีนี้..ฉันมีเพียงความเหว่ว้า
ทำได้เพียงรินน้ำตาซึ้งกับคำว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว
กอดตัวเองแน่นแค่ไหน ก็ยังไม่หายคิดถึง เรา
ไม่เคยลืมเธอได้สักคราว .. อยากได้วันเก่า ๆ ของเราคืน
27 มิถุนายน 2545 14:31 น.
แพรวา
มันท้อ และ เหนื่อยนัก
ฉันฟุ่มเฟือยความรัก มากไปไหม
เธอจึงอิ่มเอียน จนเปลี่ยนไป
ไม่รับรู้ ไม่เข้าใจ และเหลือทิ้งไว้ เพียงคำลา
สีของฟ้าที่เคยเป็นสีชมพู
ถึงได้ดูหดหู่..กลายเป็นสีเศร้า .เหว่ว้า
คืนที่ร้องไห้..และไม่มีใครซับน้ำตา
ฉันรู้สึก..ว่าโลกไม่มีแม้แม้แต่วันข้างหน้า..ให้หายใจ
25 มิถุนายน 2545 03:01 น.
แพรวา
เธอเหลืออะไรให้ฉันบ้าง
เมื่อแสงสว่าง ดับวูบลงวันนี้
หนทางที่จะก้าว มันช่างปวดร้าวสิ้นดี
คว้างเคว้าง ไร้จุดหมายไม่มี ที่จะไป
หลักที่เคยยึด มันพังล้ม
แสงสว่างเป็นเพียงลมที่ไม่ยึดไว้ไม่ไหว
เอื้อมมือไปคว้า..ก็คงไม่มีค่าอะไร
นอกจากหัวใจที่ยังต้องร้องไห้..อยู่ฝ่ายเดียว
24 มิถุนายน 2545 16:41 น.
แพรวา
อาจจะดูกร้าวเกินไปนัก
แต่เธอคงรู้ว่า ความรัก บังคับกันไม่ได้
หากไม่ใช่คนที่เข้าตา ก็ยากที่จะคบหาอย่างฝืนใจ
สำหรับฉัน การปฏิเสธตรงๆ ไป
ก็ถือว่า...ไม่ได้โหดร้าย กับเธอจริง
23 มิถุนายน 2545 12:41 น.
แพรวา
อย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไร้ค่า
แพรวากับยังแคร์
----------------
อย่าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไร้ค่า
ด้วยการที่เธอเข้ามาแล้วไม่ห่วงหากันได้ไหม
ช่วยตอบฉัน ว่ามันเป็นเพราะอะไร
จึงได้ปล่อยให้ฉันน้อยใจอยู่ทุกวัน
มันเจ็บที่สุด..ก็ตรงที่ใจ
ที่มีเธอยู่ใกล้แต่กลับคว้าอะไรไม่ได้ ให้ความฝัน
หอบรักมาไกล แต่ถูกผลักใสไม่สำคัญ
ไม่สงสารกันบ้างหรือคนดี
ฉันเป็นผู้หญิง ที่แค่ต้องการรักเธอ
และอยากพบเจอความรักจากเธอที่มากกว่านี้
ถ้ายังรักอยู่ก็ ช่วยทำให้รู้ที
หากว่าความฝันมันเยินยี จะได้รีบทำใจเสียที ก่อนจะสายเกิน
ตฤณ
เธอไร้ค่า . . ที่ไหนกัน
--------------
บางครั้งนะกับความรู้สึก
ที่ทำให้ใจเธอคอยนึกอยู่อย่างนั้น
คำว่า ไร้ค่า เธอช่างสรรหามาพูดกัน
ทั้ง ๆ ที่ใจของฉัน คงมั่น รักเธอ
รัก หรือ ไม่รัก เธอสัมผัสได้ที่ตรงไหน
ถึงได้คิดน้อยใจ อยู่อย่างคนพร่ำเพ้อ
ถ้ารักคือการคอยห่วงหา มาให้เห็นหน้าพบเจอ
ก็คงพอกับการที่ทำให้เธอน้อยใจ
เพราะคำว่ารักเลยไม่มีคำว่าสงสาร
หรือเธอต้องการแค่อย่างหลังเอาไว้
ที่รัก . . เธอสัมผัสได้ในแววตาอุ่นไอ
ถ้าเธอรักฉันได้ .. ก็ต้องเข้าใจฉันได้ เช่นกัน
--------------
ถ้าเคยนอนร้องไห้ ข้าง ๆ ใคร
แล้วต้องเก็บเสียง สะอื้นไว้...ไม่ให้เขารู้
เหมือนกลัวมีใครแอบมาฟัง ...อยู่หลังประตู
เลยน้องนอนคุดคู้ กับความรู้สึกหดหู่..ร้าวรน
. .หัวใจช่างเปราะเหมือนแก้ว
เมื่อผ่านวัน มันไม่เพิรดแพร้าว.. เป็นแนวหม่น
เหมือนถูกละเลย จากการใส่ใจของบางคน
เพียงแค่นั้น ก็สร้างความวุ่นวน .. ไม่เหลือดี
ไร้ค่า..ในความหมายที่ตัดพ้อ
ฉันอาจเข้าใจเธอไม่ดีพอ..ก็ตรงนี้
หากรักของเธอ..หมายถึงต้อง เก้อ..และอยู่กับความไม่มี
น้ำตาของฉันคงทบทวี ก็จะขอไปจากที่นี่.. เพื่อซับเอง
หน้าส่วนตัว
1312
