8 กรกฎาคม 2545 11:42 น.
แพรวา
เคยคิดว่า..จะขอรักเธอไปอย่างนี้
เคยคิดว่า..ไม่เป็นไรคนดี ฉันจะไม่เรียกร้อง
เคยคิดว่า..ความรักที่ให้ คือจะไม่ครอบครอง
จนวันที่ฟ้าทำให้เราสอง ... ต้องรักกัน
ฟ้า..เปลี่ยนความคิดฉันไปสนิท
จากที่ขอเพียงใกล้ชิด กลับไม่ต้องการเพียงสิทธิ์ แค่ได้ฝัน
เมื่อรักจาง ..ถูกเธอทิ้งขว้าง หมดความสำคัญ
รู้ไหม..ดวงตะวัน.. ฉันอยากให้ฟ้ากลับมาช่วยฉัน ให้ลืมเธอ
8 กรกฎาคม 2545 11:32 น.
แพรวา
ออกไปเดินเล่น แบบไร้จุดหมาย
เข้าร้านหนังสือ เพื่อหานิยาย เล่มหนา
เข้าโรงหนัง เข้าร้านขนมปัง ดื่มน้ำชา
เดินไปดูเสื้อผ้า เดิน ไป และเดินไป
อยู่คนเดียวแบบมีฉันกับตัวฉัน
ไม่สนใจจะเรียกใครมาหากัน หรือไปเป็นเพื่อนได้
ความเศร้าไม่ครอบงำ ความช้ำไม่กินใจ
ความสุข มันก็ อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง.. ไม่เห็นต้องไปฝันเอากับใครเลยจริง ๆ
8 กรกฎาคม 2545 00:30 น.
แพรวา
ตื่นขึ้นมาพร้อมแสงตะวัน
แต่ท่วงทำนองความฝัน ยังคงหลับไหล
เหมือนยันตัวจากความสุข คงต้องเจอความทุกข์ใจ
แต่ไม่อาจบังคับอะไร เหมือนที่ไม่อาจบังคับ หัวใจและน้ำตา
ต้องหายใจ.. เหมือนไม่มีลมหายใจ
เดินต่อไป แต่ไร้แรงจะคว้าสิ่งใด ให้อ่อนล้า
ภาพถนน กับล้านผู้คน ผ่านไปมา
ไม่เคยมองเห็นเต็มสองตา
.....มันคงชุ่มไปด้วยความเหว่ว้า.. ตลอดกาล
5 กรกฎาคม 2545 23:09 น.
แพรวา
หน้าต่างหัวใจ..ยังปิดตายอยู่
ไม่มีใครรู้ว่ามันจะเปิดขึ้นเมื่อไหร่
ความฝันที่คอยรอ ก็ดูจะทดท้อ แสนไกล
ก็ได้แต่รอไป ทั้งน้ำตา
ไม่เคยสัมผัสแม้เพียงสายลมพัดผ่าน
เหมือนเพราะใจตายด้านแต่แท้จริงคืดไม่กล้า
กอดตัวเองในห้องอย่างเดิม กับความฝันที่เกินเยียวยา
เฝ้าแต่เช็ดหยดน้ำตาแล้วปลอบใจว่ายังมีตัวเรา
28 มิถุนายน 2545 10:18 น.
แพรวา
เกิดอาการใจหายใน...ทางลบ
ไม่อยากเชื่อว่าจะจบ ง่ายเพียงนี้
ไม่อยากเชื่อว่า คืนวันที่เคยดี
จะสิ้นสุด แบบไม่เหลือมี แม้เยื่อใย
ขอโทษเธอที่มัวแต่ลืมไปว่า
ไม่ควรผูกใครไว้กับเวลา ไม่ควรรักใครง่าย ๆ
ขอโทษ ตัวเองที่ หลงลืมมันนานเกินไป
เพราะเมื่อรักเธอหมดใจ ก็ลืมเหลือความหมายใด ให้ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
610
