22 กรกฎาคม 2545 17:17 น.
แพรวา
ไม่ต้องมาเข้าใจฉันก็ได้ถ้าจะรัก
กับอดีต หนาหนัก ไม่ได้อยากให้เธอรักษา
ไม่ได้ต้องการอะไรแม้ในวันที่มีน้ำตา
ฉันเป็นแค่ผู้หญิงไม่เหมือนธรรมดา เธอไม่ต้องเข้าใจ
บางทีก็เหมือนแยกความฝันไม่ค่อยออก
สับสน กับความรู้สึกที่ตอก ฉันไม่รู้ต้องทำตัวแบบไหน
น้ำตาที่ไหลริน มาจากความแหว่งวิ่นของหัวใจ
ความฝันในวันที่ผ่านไป จะเลือนได้ต้องใช้เวลา
ฉันรู้แค่อย่างเดียวว่าฉันรัก
กับผู้ชายที่ได้รู้จัก.. แค่ผู้ชายตรงหน้า
จะพอไหม หัวใจ กับความรู้สึกธรรมดา
กับสิ่งที่บรรจุนอกจากน้ำตา ...คือความมั่นใจที่ว่า รักเธอ
22 กรกฎาคม 2545 15:36 น.
แพรวา
บางทีก็ร้องไห้..ไม่มีเหตุผล
แค่คิดถึงใครบางคนขึ้นมาเฉยๆ
ความห่าง ความไกล ไม่เคยทำให้คุ้นเคย
กับความเงียบเฉย..และน้ำตา
อ่อนแอจัง การเป็นคนอ่อนไหว
ทำไม..ต้องร้องไห้และเข้มแข็งไม่ได้อย่างที่เคยว่า
เกลียดตัวเองจัง ไม่เคยได้ดังหวังสักครา
ยิ้มสิยิ้มนะน้ำตา..ทำตัวเองให้แข็งกล้า..สักที
22 กรกฎาคม 2545 15:26 น.
แพรวา
ไม่อาจเดินไปหาเพื่อบอกว่ารู้สึกอย่างไร
คำบางคำที่เก็บไว้แต่มีความหมาย ในความฝัน
ได้แต่ยืนอยู่ที่เก่าแล้วบอกเล่ามันกับพระจันทร์
กับบางคืนที่ไหวหวั่น ก็รินไหลพร้อมกันกับน้ำตา
อยากให้รู้เหลือเกินว่าฉันเผชิญความร้าวไหว
กลัวหัวใจ จะแตกสลาย หากเธอมีใครเข้ามาหา
ได้โปรดเถอะคนไกล รับฟังเสียงหัวใจฉันสักครา
ขอบอกเล่าพร้อมหยดน้ำตา.. ที่อยากบอกเสมอมาว่า..รักเธอ
22 กรกฎาคม 2545 14:26 น.
แพรวา
อาจไม่ใช่คนแรกที่ร่วมฝัน
แต่ขอเป็นคนสำคัญคนสุดท้าย
ดูเป็นคำขอร้อง ที่ไม่มากมาย
สั้น ๆ ง่าย ๆ แต่มีความหมายจากใจ
มันขึ้นอยู่กับว่าเธอให้ฉันได้หรือเปล่า
กับเศษเสี้ยว ความรักเรา เธอจะหยิบยื่นได้ไหม
อาจเป็นหนึ่งในหลายคน แต่ก็มีรักท่วมท้นเสมอไป
และสิ่งนั้นฉันก็พร้อมจะมีให้...แค่เพียงเธอบอกว่าอยากได้..เท่านั้นเอง
17 กรกฎาคม 2545 23:45 น.
แพรวา
นั่งจับเจ่า ร้าวรน ในห้องมืด
ความฝันไร้หลักยึด หลุดลอยออกไปไหนๆ
ชีวิตนอกหน้าต่าง ดูอ้างว้างจับใจ
สงสารนกแปลกหน้าที่หลงทางหาใคร..ไม่เจอ
ดึงม่านให้มิด ปิดใจให้แน่น
ซบหัวใจลงกับอ้อมแขนที่เหงา ไหวเพ้อ
มองหาใครไม่มี ยังมีตัวเองให้พบเจอ
กอดเก็บไว้นะเออ อย่างน้อยเรายังมีความรักเสมอ..ให้ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
815
