1 สิงหาคม 2545 17:23 น.
แพรวา
อย่าเก็บตัวอยู่แต่ในความฝัน
แม้โลกแห่ง ความจริงนั้น แสนโหดร้าย
หนึ่งหยดน้ำตา สามารถสอนบทเรียนมีค่ามากมาย
หนึ่งชีวิตที่เคยไร้จุดหมายพรุ่งนี้ก็ยังมีปลายทาง
อย่ายอมแพ้..แค่ไร้ค่าสำหรับบางคน
ผู้ชายไร้ค่าเท่าภูมิผีหนึ่งตน ไม่มีเหตุผลต้องทนเป็นเบื้องล่าง
ความรักกินไม่ได้..โสภาน้อยไป..ฝันจืดจาง
กับชีวิตที่เป็นความมืดข้างทาง ฉันยอมหาแสงสว่างด้วยตัวเอง
31 กรกฎาคม 2545 08:48 น.
แพรวา
อยู่กับเธอ.. เธอที่มีใคร
ทนอยู่ต่อไป.. ฉันคงเหนื่อยเปล่า
ยิ้มทั้งน้ำตา ใจยิ่งอ่อนล้า.. อ่อนเบา
ให้เธอทุกคราว.. ยังได้เพียงความปวดร้าวกลับมา
ฉันเอง ก็ไม่ใช่แม่พระมาโปรด
บางอารมณ์ ก็โหด อาจพุ่งเชื้อบ้า
ยอมให้คนของเธอแล้ว .. ยังคงไม่แคล้วคว้าคนอื่นมา
ระวังเหอะถ้าเลือดเข้าตา ชินบัญชรกี่คาถา ..
เธอก็ไม่ครณา เงื้อมมือ
29 กรกฎาคม 2545 20:21 น.
แพรวา
อยู่กับความรักที่พังมอด
เธอทิ้งฉันไว้ให้กอดกับความปวดร้าว
น้ำตารินไหล .. ให้เป็นเพื่อนคุยในวันร้าง..เรา
ฉันกับความเศร้า เขากับคนที่ถูกใจ
เธอไม่เคยเข้าใจความเจ็บร้าว
ความโหดร้ายกับค่ำคืนนานยาว เคยเข้าใจไหม
การลืมตา มีชีวิต กับหัวใจที่เต้นผิดเมื่อเธอจากไป
จุดสมดุลย์ความเป็นหัวใจ.. มันเต้นถี่ช้าลงไป..เพราะเธอ
27 กรกฎาคม 2545 13:56 น.
แพรวา
ไม่ใช่คน ไม่ยอมรับความจริง
แต่เรื่องบางเรื่อง สิ่งบางสิ่ง .. มันโหดร้าย
หากวันนี้ ความเป็นคนรักที่มี จะกลับกลาย
ก็ยังอยากให้เหลือความหมาย เก็บไว้คิดถึงกัน
เพียงแค่คำว่า ไม่รัก ก็เจ็บพอ
เสียงสุดท้าย ในวันที่ยังมีสิทธิ์ขอ.. คงพอแค่นั้น
เหตุผลที่ยกมา ในวันที่จะเลิกรากัน
เถอะนะ...ประโยคต่อจากคำนี้นั้น.. อาจฆ่าฉัน..ทั้งเป็น
22 กรกฎาคม 2545 17:23 น.
แพรวา
แค่อยากมีคนเอาใจใส่
เป็นเธอได้ไหม ที่จะเป็นคนๆนั้น
จะคอยห่วงใย ดูแลกัน
แม้ในวันที่ตัวฉันเป็นฉัน ในวันที่ไม่เข้าใจตัวเอง
บางเวลาที่อยาก นั่งเงียบ ๆ เพื่อร้องไห้
จะลองปลอบโยนได้รึไม่ ให้ฉันไม่คว้างเคว้ง
แค่กุมมืออยู่ข้าง ๆ โอบปลอบใจให้ไม่อ้างว้าง วังเวง
อยากให้เธอรับรู้ และสัมผัสฉันเองด้วยความรู้สึกของเธอ
หน้าส่วนตัว
768
