13 สิงหาคม 2545 11:30 น.
แพรวา
หูโทรศัพท์ที่เธอว่าวางไม่สนิท
เป็นข้อแก้ตัว ที่เธอทำผิดใช่ไหม
ยกโน่นยกนี่มาอ้าง หาหนทางเอาตัวรอดทุกครั้งไป
ลื่นอย่างกับปลาไหล จับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน
จะรักจะคบอีกซักกี่คนถึงจะพอ
ไม่นึกเลยหรือว่า คนต้องรอ เค้าไหวหวั่น
อยากเห็นเธอรักเป็น หยุดเลือกเป็นในซักวัน
ถ้ายังเห็นฉันเป็นคนรักกัน.. ตอนนี้ยังทัน ถ้าจะกลับตัว
11 สิงหาคม 2545 01:06 น.
แพรวา
ความฝัน เหลือไว้แค่รอยเหว่ว้า
ที่ไขว่คว้าแล้วได้คืนมา..แค่ความเปล่าไร้
ความรักสีฝุ่น ไม่เหลือความอบอุ่นใดๆ
เมื่อมันฝังแน่นอยู่ในใจแม้จะกอดตัวเองไว้ก็อุ่นไม่พอ
เหมือนวาดฝันไว้บนไบไม้สีน้ำตาล
ที่แห้งเหี่ยวมานานเกินกว่าจะให้ฝันเดินทางต่อ
ใบไม้ที่กรอบแห้ง รอลมพัดแรง มาทาบทอ
หวังเพียงให้วันสุดท้ายของการรอ..ลมจะพัดให้หลุดจากความทดท้อของตัวเอง
8 สิงหาคม 2545 17:20 น.
แพรวา
อย่าคิดเรื่องที่เรารักกัน ว่าถูกหรือผิด
เพราะบางทีความรักก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินได้
จำเป็๋นต้องใช้เวลา เพื่อค้นหาความเข้าใจ
แล้วเราจะรู้ว่าเราควรอยู่ตรงไหน..ในเส้นทาง
อย่าตัดสินฉัน ด้วยท่าทีภายนอก
เพราะสิ่งนั้นมันไม่อาจบอก.อะไรสักอย่าง
ความเฉยเมยของฉัน ไม่ได้หมายความว่ารักนั้น เบาเบาง
ระยะทางที่ไกลห่างก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะร้างและเลิกรา
ไม่ได้รักเธอ บนคำว่า เหตุผล
แต่ฉันรักเพราะคนหนึ่งคนอยากมีซักคนที่รู้ค่า
รักเพราะว่ารัก อย่างบริสุทธิ์ใจ เสมอมา
ระหว่างเราไม่ต้องสัญญา เพราะฉันจะรักจนกว่าเธอไม่ต้องการ
( รักแบบไม่มีข้อแม้หรือสัญญา เพราะฉะนั้นมั่นใจได้ว่า... ฉันเลือกเธอ )
3 สิงหาคม 2545 16:50 น.
แพรวา
ในวันที่เคว้งคว้างไม่มีใคร
ได้ยินเสียงหัวใจ เต้น ช้า ๆ
ซ่อนตัวอยู่ในความเงียบ มีเพียงรอยน้ำตา
ปลุกปลอบคืนร้าวล้า.. อันยาวนาน
ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่ฉันเป็น
ไม่มีใครจะมาแลเห็น ทุกความร้าวฉาน
ไม่มีใครรับรู้...คืนวันที่เจ็บปวดทรมาน
ไม่อยากอยู่กับฝันอันร้าวราน.. อยากมีใครมาช่วยให้ผ่าน..คืนนี้ที
3 สิงหาคม 2545 13:10 น.
แพรวา
ก้าวออกจากความรู้สึกของตัวเอง
ทำตัวเป็นคนเก่ง แกร่ง และกล้า
เหมือนกับมั่นใจ กับสิ่งที่ทำไปทุกเวลา
แต่เมื่อเหลียวหลังกลับมาก็ปวดใจ
เดินหนีทุกความรู้สึก ที่ต้องสู้
พยายามจะไม่รับรู้ทุกเรื่องราว ที่ร้าวไหว
หลอกใครก็ได้ แต่หลอกตัวเองมันยากเกินไป
ทุกครั้งที่เสียใจ...น้ำตาจึงแอบไหล..ง่ายเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
725
