9 กันยายน 2544 23:01 น.
แพรวา
เหมือนนานแล้วที่เธอร่ำลา....
นาน..จนจำไม่ได้ว่า ลบลืมน้ำตาไปตอนไหน
ลองเปิดหา ในไดอารี่เสีเทา ลายหัวใจ
กลับเจอแต่ตัวอักษรหม่นไหม้
ในคืนวัน....
คิดว่าวันนี้ความเจ็บปวดมันหายไป
เพียงแค่อยากจะเริ่มไหม่ ต่อท้ายในสมุดเล่มนั้น
ค้านตัวเอง ก็ตรงวันที่ ปัจจุบัน
หยดน้ำตาสุดท้ายของฉัน เพิ่งบันทึกมัน..เมื่อวาน
9 กันยายน 2544 22:52 น.
แพรวา
จดหมายรักฉบับเก่า
บอกเล่า.ความรู้สึกบางอย่าง
หนังสือบางเล่มที่ผ่านการเดินทาง
เคยนอนอ่านด้วยกัน ในหนึ่งวันที่สบายใจ
ตั๋วรถทัวร์ปลายทาง.ทะเล
ฉายภาพเปลยวน ที่ผูกกับต้นไม้
บทกวีบางบทเขียนกันคนละบรรทัดบนผืนทราย
แม้จะจากปลายกิ่งไม้หากกลับชัดหัวใจ.
ยิ่งกว่าปลายปากกา
เพลงมีความหมายเพลงเดิม
เคยร้องโดยฉันเป็นคนเริ่ม.ยังไม่เปลี่ยนค่า
รูปถ่าย รองเท้าแตะ และนาฬิกา
สิ่งของที่เข้ามาแทนเวลา ระหว่างเรา
..อย่าเพิ่งรู้สึกอะไรที่ร้ายกับฉัน
ที่กลับมานั่งคิดถึงอีกครั้งในคืนวันว่างเปล่า
อย่าสงสัยอย่าตั้งคำถาม ขอให้ความดีงามยังอยู่ใน
โ ม งย า ม ข อ ง เ รื่ อ ง ร า ว
เพราะคืนนี้เพียงฟ้าเศร้า และฉันก็แค่..เหงากว่าทุกคืน
7 กันยายน 2544 02:36 น.
แพรวา
มันก็อาจมีบ้าง
ที่ระหว่างทาง เราจะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตจริง บนความฝัน
แต่ขอให้สำนึกตลอด ว่าความเหนื่อยของเรา
.. ไม่เท่ากับตะวัน...
เพราะฉะนั้น เมื่อถึวเวลาเช้าของอีกวัน ...
.......ต้อง ก้าว เดิน...........
7 กันยายน 2544 02:25 น.
แพรวา
ง่าย แต่ งาม.....
เคยเป็นนิยาม ความรักของฉัน
แต่บัดนี้ ถูกเปลี่ยนไปแล้ว ในคืนวัน
กลายเป็น ความงามเหล่านั้น
.....ถ้าเกิดขึ้นแล้ว จะให้ลืมมัน...ไม่ง่ายเลย
6 กันยายน 2544 06:23 น.
แพรวา
เพื่อกันตัวเองจากความเจ็บช้ำ
ต่อให้ต้องฟัง บางคำที่โหดร้าย
อาจได้มา ซึ่งหยดน้ำตา เดียวดาย
แต่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฟูมฟายเสียใจ
ยอมถูกทำร้ายอย่างมีเหตุมีผล
เพื่อวันข้างหน้า จะไม่สับสนกับรักครั้งไหม่
เจ็บวันนี้ ..เพื่อเรียนรู้สู่วันดีๆ ต่อไป
ยิ่งบาดแผลลึกเพียงใด..
ถ้าสามารถเอามาใช้เตือนใจ...ก็คุ้มกัน
หน้าส่วนตัว
586
