18 พฤศจิกายน 2544 21:16 น.
แพรวา
อย่าถามฉัน
ว่าในความผูกพัน ฉันวางเธอไว้ตรงไหน
เพราะเธอคือคนพิเศษ เกินกว่าจะเรียกแทนคำใด
เป็นคนที่ ฉันไม่อาจขาดไป สักช่วงเวลา
คงตอบไม่ได้จริง ๆ
ไม่ใช่ว่าอ้อยอิ่ง ทำเป็นเล่นทีท่า
ไม่เคยจัดอันดับ ไม่ว่าจะคนรัก หรือเพื่อนธรรมดา
เพราะสิ่งที่รู้สึกตลอดมา
คือเธอ..สำคัญมากกว่า "ลมหายใจ"
9 พฤศจิกายน 2544 00:14 น.
แพรวา
เหนื่อยนะบนความไม่เข้าใจ
คล้ายความรัก มันลดน้อยลงไป แล้ววันนี้
กี่ครั้งกันหนอ ที่ทะเลาะ แล้วก็ง้อ ขอคืนดี
แล้วอีกกี่ครั้ง ต่อจากนี้ เบื่อจะเป็นฝ่ายที่ ต้องให้อภัย
เธออยู่ใกล้ กลับกอดเธอได้ แค่ในฝัน
น้ำตารินท่วมใจฉัน เธอกลับนอน หันหลังให้
เจ็บเกินจะกล่าว จนไม่อาจจะะบอกเล่ากับใคร
เมื่อคนที่เป็นดั่งลมหายใจ
เขายังทำได้แค่"แกล้งยอม"
6 พฤศจิกายน 2544 20:53 น.
แพรวา
ฉันหายใจอยู่เพราะโลกหมุน
ไม่ได้ขึ้นอยู่ กับการมีคุณ หรือไม่
แม้บางครั้ง...การอยู่ลำพัง จะเหงาใจ
แต่ก็ไม่ได้ อาลัย..เพียงการจากไปของตะวัน
ส่วนคุณ คุณก็ยังหายใจ
ยังมีชีวิตให้ใช้ไป..จนกว่าจะถึงฝั่งฝัน
เมื้อเส้นรักเรา ขนาน ก็โปรดอย่าทัดทานกัน
อย่าเอาความเหงามาผูกพัน เพียงเพื่อให้คืนวันมันผ่านไป
เพราะชีวิตต่างก็เป็นของเรา
หลายเวลา เหงา เศร้า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็เริ่มใหม่
อย่าฝืนในความฝัน อย่าทรมานกันต่อไป
ยอบรับซะเถอะ ว่าเราไกล..จนไม่อาจกลับไปเพื่อรักกัน
5 พฤศจิกายน 2544 04:54 น.
แพรวา
นี่แหล่ะ ความเป็นตัวฉัน
แต่เธอเองที่ ไม่เคยทำความเข้าใจกับมัน เรื่องความอ่อนไหว
ที่ขี้หึงประชดประชัน รู้ไหมว่ามัน เพราะใคร
ลองไปฟังเพลง ผู้หญิง ทุกคนเอาแต่ใจ
จะรู้ว่า เพราะอะไร...ฉันถึงเป็น
5 พฤศจิกายน 2544 04:53 น.
แพรวา
ถนนสายเก่า
ยังชัดเจน ภาพหลังของเรา ตั้งแต่คราวนั้น
เสียงหัวเราะหยอกเย้า กับทุกเรื่องราวที่คุยกัน
สองแขนเกี่ยวพัน อยากให้ถนนสายนั้นยาวออกไป
ฉันกลับมา เดินที่นี่คนเดียว
ไม่มีใครมาเกาะเกี่ยว สาวเท้าคนเดียว ไร้จุดหมาย
ไม่รู้ว่าทาง ถูกต่อให้ยาว หรือว่าฉันย่ำก้าวช้าไป
เส้นถนนจึง ดูทอดไกล
หรือว่า เส้นทางหัวใจ...ไม่มีจริง
หน้าส่วนตัว
1402
