22 สิงหาคม 2547 01:29 น.
แพรวา
ขอโทษ..ที่ทำร้ายเธอซ้ำ ๆ
รู้ดีว่า มันเป็นการกระทำ ที่ไม่เอาไหน
ทะเลาะกันกี่ครั้ง ก็บอกจะเลิกรัก..ทุกทีไป
ทั้งที่จริงการลืมกันมันไม่ง่าย... เพียงแค่บอกลา
โกรธเถอะนะ แต่ได้โปรดอย่ายอมแพ้
หากฉันงอแง ก็ขอแค่เธออย่าถือสา
ง้อฉันนะ...ทุกครั้งที่ฉันเกิดงอนขึ้นมา
ผู้หญิงเอาแต่ใจ .... ก็ไม่ใช่ว่าไม่รักเธอ
23 พฤศจิกายน 2546 07:45 น.
แพรวา
เธอกลัวเหงา ฉันก็รู้
เพราะฉันเองก็กลัวอยู่ เธอรู้ไหม
เมื่อจากเธอ ฉันก็คงต้องเจอความเหงาใจ
แต่ฝืนอยู่ไป ก็ยิ่งเป็นการทำร้าย ความผูกพัน
เพราะว่าเราไม่เคยเข้าใจ
จนความรักใกล้ จะ เปลี่ยนไปเป็นความสงสาร
เข้มแข็งเถอะนะ แล้วก็ออกไป ค้นหาสิ่งที่เธอต้องการ
ฉันไม่ขอเป็นปัจจุบัน หากสิ่งที่ทำตรงนี้นั้น... เพื่อตัวเอง
P.S. งง ๆ แฮะ แต่อยากเขียน
17 พฤษภาคม 2546 02:19 น.
แพรวา
อย่าตัดสินใจแทนฉัน
หากเธอเองไม่อาจผูกพัน ก็ควรบอกกันแต่ต้น
ถ้าเข้าใจตัวเองแล้ว..ก็ไม่ต้องกังวล
อย่าห่วงฉันหากเป็นแค่หนึ่งในล้านคน ที่จะมองผ่านไป
จริงอยู่ที่ไม่มีอะไรแน่นอน
เพราะฉะนั้นหากเธอไม่เรียนรู้ก่อน..เธอจะรู้ไหม
ความรักจะเอาอะไรมาแลก..ถ้าไม่ใช่หัวใจ
และความรักจะตัดสินอย่างไร ถ้าไม่ใช้เวลา
ถ้าไม่รัก..ก็แค่บอกไม่รัก
หากจำเป็นต้องอกหัก คืนวันก็จะช่วยรักษา
อย่ายกเรื่องอื่นนอกเหนือจากความรู้สึกมายืด..น้ำตา
เพราะถึงวันนั้น คนที่ต้องร้องไห้จนอ่อนล้า..ไม่ใช่เธอ
6 พฤษภาคม 2546 00:28 น.
แพรวา
เคยคิดว่า..อยู่คนเดียวได้
ความรักเป็นเรื่องไกล ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้า
เกลียดตัวเองเมื่อไหร่..น้ำก็เอ่อไหลจากสองตา
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า..หลับตานอน
แพรวา
นอน..เพื่อตื่นขึ้นมาอีกวันหนึ่ง
แล้วพบว่าหัวใจยังถูกดึงให้ไหวเอนอ่อน
ชีวิตของคนเหงา..ยากเกินจะปฏิเสธความร้าวรอน
ยังเรียกร้องเธอ อยู่ทุกตอนยังต้องซ่อนทุกรอยน้ำตา
ยังแคร์
แล้วความสุขจะเดินผ่านมาเมื่อไหร่
คือคำถามที่ตอบตัวเองได้..เพียงความเหว่ว้า
รอยโหว่ของความเศร้า..ถูกอุดด้วยรอยร้าวของกาลเวลา
การใช้ชีวิตเพื่อวันข้างหน้า..ก็เหมือนกับเดินเข้าไปหาทางตัน
แพรวา
โลกจึงมีแต่แง่ร้าย..ในสายตา
ชีวิต..จึงเป็นเรื่องของความอ่อนล้าไหวหวั่น
แม้รู้ว่าเราเติบโตเพื่อจะหมดลมหายใจในสักวัน
แต่เธอยังเป็นความสุขสั้นๆที่สำคัญเกินจะตัดใจ
ยังแคร์
อยากตัดให้ขาดไป แต่ก็เหมือนใจจะขาด
ยิ่งเหงามากกว่ามาก บนการเดินทางตลอดสาย
คงต้องกลับมาที่เก่า ซบความเงียบเหงา เดียวดาย
คืนความสุขสู่ความงมงาย.. ข่มตาหลับพร้อมรับมือฝันร้าย.
กับน้ำที่ไหล.ปลายตา
แพรวา
3 พฤษภาคม 2546 06:00 น.
แพรวา
เหมือนการหลับ แล้วถูกความฝันปลุกให้ตื่น
จึงก้าวขาออกมายืน แล้วกอดอก ยิ้มร่า
เธอ เธอ เธอ... พาความสดใส ผ่านเข้ามา
วันไหนไม่เห็นหน้า ก็เหมือนรู้สึกว่า..ชีวิตขาดอะไร
เปลี่ยนตัวเองจากสิ่งที่เคยเรียนรู้
ความเจ็บปวดที่ยังอยู่ สอนให้เรียกร้องสิ่งที่ควรได้
ไม่อาจยับยั้ง ทั้งที่รู้ว่า..มันมากไป
กลัวตัวเองจะเสียใจ ก่อนไม่มีความสุขใดให้คว้าทัน
เธอจะโกรธไหม คนเอาแต่ได้คนนี้
จะเบื่อหรือเปล่าที่ ต้องมาคอยตามเอาใจฉัน
เกินบ้าง ขาดบ้าง...ไม่เคยพอดีสักวัน
ไม่รู้ว่ากำลังทำร้ายกัน ด้วยทั้งหมดของความฝัน..ที่ให้ไป
ก็ขอโทษนะ..เพราะรู้ตัวว่าผิด
ที่ให้แล้วหวังสิทธิ์ แต่อย่าโทษตรงผิด..ที่อ่อนไหว
ฉันเปลี่ยนตัวเองไม่ได้...และคงไม่อาจเปลี่ยนความคิดใด
อย่าบอกให้รักแบบค่อยเป็นค่อยไป
เพราะตัวฉันฉันรักมากได้... เป็นอย่างเดียว
หน้าส่วนตัว
1771
