7 พฤศจิกายน 2546 14:23 น.
แพรวา พระพรม
เพราะรักเธอแท้จริงยิ่งกล่าวขาน
เพราะรักยิ่งยืนนานเกินขานไข
เพราะรักดอกเธอหลอกลวงยังห่วงใย
เพราะรักให้หัวใจไปหมดเลย
เพราะรักยอมร้าวรวดเจ็บปวดยิ่ง
เพราะรักจริงกว่าใครเกินใดเอ่ย
เพราะรักยอมหมองไหม้หัวใจเอย
เพราะรักเอ๋ยเคยปลาบปลื้มลืมไม่ลง
เพราะรักพร้อมยอมพลีแม้ชีวิต
เพราะรักพร้อมยอมดื่มพิษจิตลุ่มหลง
เพราะรักพร้อมยอมโศกศัลย์รักมั่นคง
เพราะรักพร้อมยอมซื่อตรงคงภักดี
เพราะรักจึงยืนหยัดกัดฟันสู้
เพราะรักรู้หนทางไกลไม่เคยหนี
เพราะรักจึงโหยหาทุกนาที
เพราะรักโลกรมณีย์มีใดเทียม...
6 พฤศจิกายน 2546 20:13 น.
แพรวา พระพรม
เธอมาจากฟากฝั่งของความฝัน
มาปลอบขวัญคนหมองให้ผ่องใส
ประโลมโลกย์โศกกำสรดรันทดใจ
แต้มฟ้าใหม่ด้วยเรียวรุ้งรุ้งแห่งรัก
เธอมาพร้อมฝนพร่ำเย็นฉ่ำชื่น
มาลบริ้วรอยขื่นคนทุกข์หนัก
เปรียบดวงดาวคืนเดือนมืด สดใสนัก
คือศาลาริมทางพักของคนจร
เธอมาจากป่าสูงพร้อมผีเสื้อ
พร้อยเรียวปีกแลอะเคื้อวะวับว่อน
ล่องทะเลเร่นาวาความอาทร
เก็บดอกไม้ช่ออ่อนอ่อนมาเอาใจ
ดุจดังดวงตะวันฉายยามรุ่งสาง
ปรากฏร่างกลายมาวันฟ้าใส
จากโพ้นถิ่นดิ่นแดนอันแสนไกล
เติมสีสันโลกให้อำไพพราว.....
5 พฤศจิกายน 2546 16:31 น.
แพรวา พระพรม
สองคนยลตามช่อง
คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม
อีกคนตาแหลมคม
มองเห็นดาวอยู่พราวพราย
เก็บตกมาน่ะ
หน้าส่วนตัว
417
