1 ตุลาคม 2551 03:40 น.
แบ่งแบ้ง
เมื่อทางใดไหนก็เจ็บไม่อาจหลบ
พี่ขอลบระวางทางเจ้าทุกข์
พี่ขอเลือกทางนี้ที่ไร้สุข
ขอปนทุกข์ไม่เสียใจให้ทางเดิน
พี่จะทำทุกทีที่ทำได้
ต้องการใช่คำยกย่องจ้องสรรเสริญ
เมื่อไร้ทางที่สองเราจะร่วมเดิน
พี่ขอเมินทำร้ายเจ้าจงเข้าใจ
แม้ไม่รู้จะอยู่เดินได้หรือปล่าว
แต่รักเจ้าอยู่กับใจไม่สลาย
แม้จะรู้ดูแลได้ใช่มิวาย
ก็ขอฝืนใจต้องตายก็จะทน
เวลาคงจะช่วยพี่นี้หมดรัก
เวลาจักจงช่วยพี่นี้ฝึกฝน
เวลาจงช่วยพี่ที่ร้อนรน
อย่าเวียนวนอยู่อย่างนี้ที่ไม่ควร
แม้จะรู้อยู่แก่จิตคิดไม่ตก
ใยต้องพกพาใจให้ต้องหวน
กลับไปทำในสิ่งที่ไม่ควร
ใยเรรวนไม่ตัดใจให้ถูกทาง
29 กันยายน 2551 22:23 น.
แบ่งแบ้ง
ไม่ว่าเราเข้าเดินบนทางไหน
ล้วนแล้วเจ็บทุกข์ใจใช่อาจหนี
ทางราบเรียบไร้โศกนั้นไม่มี
ใยต้องเลือกแต่ทางที่เจ็บหัวใจ
ไร้แล้วหรือฤาต้องผ่านสายธารทุกข์
ใยต้องลุกแล้วเดินเหินห่างหาย
ใยไม่มีทางที่ไม่ให้มลาย
ใยไม่วายต้องเลือกเดินสักทาง
ไม่มีแล้วหรือไรไร้ทางเจ็บ
ต้องเดินเก็บภาพวาดอันบาดหมาง
อยากจะพบจบเจอทางสายกลาง
ที่อาจวางตัวได้ไม่อายใจ
หากเลี้ยวซ้ายคล้ายเป็นเราที่เฝ้าเจ็บ
ต้องทนเสพทางไร้สุขยากลุกไหว
หากเลี้ยวขวาเธอก็เจ็บระรานใจ
เหตุใดไม่มีทางอื่นฝืนชะตา
29 กันยายน 2551 18:03 น.
แบ่งแบ้ง
แม้ไม่มีอีกแล้วดวงแก้วนี้
ใจพี่รักภักดีไม่ไปไหน
แม้ไม่มีรอยยิ้มที่พิมพ์ใจ
ใจพี่ใช่มีรักใหม่ให้รักตาย
แม้ไม่มีน้องนางที่เคียงข้าง
ใจใช่ร้างรักไปใม่เหือดหาย
แม้ไม่มีรักเจ้าเศร้ามิคลาย
ใจใช่หายวายรักสุดไม่หยุดใจ
แม้ไม่มีวันคืนให้หวนกลับ
ใจใช่ลับลาไกลเกินมาสาย
แม้ไม่มีคำหวานวันวานวาย
ใจใช่คลายเสื่อมรักเจ้าจงเข้าใจ
แม้ไม่มีที่รักจักยังอยู่
ใจเราคู่อยู่เคียงไม่แหนงหน่าย
แม้ไม่มีในใจเจ้ามิรู้คลาย
จะยังอยู่ในใจหมายชายคนเดิม
27 กันยายน 2551 16:41 น.
แบ่งแบ้ง
เพิ่งรับรู้ความหมายของคำรัก
เพิ่งรู้จักรู้ว่าใจร้องให้เห็น
เพิ่งรับรู้ใจต้องเจ็บเกินจะเป็น
เพิ่งได้เห็นว่ารักแท้เป็นเช่นใด
รู้ประจักษ์หมดใจรักนักเมื่อสาย
รู้เมื่อวายรักหยุดสุดหวั่นไหว
รู้เมื่อรักร้างมลายสายเกินไป
รู้เมื่อใจไม่มีแล้วแก้วเพชรงาม
อยากจะย้อนคืนวันที่ผันผ่าน
อยากจะวานเวลาเก่าที่เราข้าม
อยากจะหยุดเวลาไว้ได้ติดตาม
อยากจะถามหาทางลับกลับที่เดิม
คงไม่มีแล้วคำหวานที่เธอเอ่ย
ไม่มีแล้วคำเปรยชมเชยเสริม
ไม่มีรักที่สองเราเคยแต่งเติม
คืนวันเดิมไม่มีแล้วเจ้าแก้วตา
27 กันยายน 2551 05:50 น.
แบ่งแบ้ง
สุดคิดถึงคนึงนักที่รักพี่
สุดวจีที่เอ่ยเคยพร่ำหา
สุดหัวใจที่ยังรักต้องตรึงตรา
ที่อยู่กับกานดาหมดหัวใจ
ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่พริมเพร้า
ไม่มีแล้วสองเราเจ้าห่างหาย
เหลือแค่คืนค่ำนี้ที่เดียวดาย
เหลือเพียงชายใจสลายไม่รู้ความ
เพราะเหตุใดไม่เอนนอนลงหมอนนุ่ม
เพราะเหตุใดใยต้องกลุ้มสุ่มคำถาม
เพราะเหตุใดใจต้องคิดพยายาม
ต้องติดตามถึงรักนี้ที่มลาย
วันคืนเก่าเมื่อสองเราอยู่เคียงคู่
ยังรับรู้เรื่องราวรักไม่เหือดหาย
เวลานี้ที่พี่เคยไม่เดียวดาย
วันนี้กลายกลับไม่มีที่เหมือนเดิม
หัวใจฉันมันขาดหายตายไปหมด
ละลายหยดหมดไปใช่อาจเสริม
รอยยิ้มฉันมันไม่สุขเหมือนเดิม
ผู้ที่เติมแต่งไว้เธอหายไป
หน้าส่วนตัว
1266
