24 เมษายน 2546 18:52 น.
แทนฝัน
อยากให้เธออยู่ข้างๆตรงนี้....
อยากเห็นรอยยิ้มของคุณคนดี...ยามพูดคุยกับคนช่างฝัน....
อยากเดินเคียงข้าง...หัวเราะร่าไปพร้อมกัน....
สำหรับวันพิเศษของฉัน...อยากให้พิเศษกว่านั้น..คือได้ใกล้คุณสักนาที...
จะเล่าเรื่องดีๆสู่กันฟัง....
คอยหัวเราะด้วยกันสักครั้ง...คิดถึงคุณจัง..อยากให้มาอยู่ตรงนี้...
วันนี้...มีความสุขล้นหัวใจเลยคนดี.....
....แต่ถ้าจะให้เพอร์เฟคกว่านี้.......
อยากเห็นหน้าคุณคนดี..ตอนนี้จัง.......
หวัดดีค๊า....
เอาความสุขมาฝากชาวคนรักกลอนทุกคน...วันนี้เป็นวันที่แทนฝันมีความสุขมากๆเลยค่ะ...ความสุขที่ผ่านอุปสรรคไปได้..รู้สึกดีจริงๆ...
20 เมษายน 2546 10:47 น.
แทนฝัน
ไม่ขอร้อง...จะครองใจ..คุณไว้หรอก...
ไม่ขอบอก...ให้คุณแคร์...แค่อ่อนไหว...
ไม่ร้องขอ....ทั้งที่หวัง...ทั้งหัวใจ...
ไม่ขอให้...คุณฝืน..มายืนเคียง....
รู้ว่าดาว...พราวแสงใส...อยู่ไกลคว้า...
รู้แล้วว่า....คำของใจ..มันไร้เสียง...
รู้ทั้งรู้....ไม่ควรคู่...สักแค่เพียง...
เอ่ยสำเนียง..ว่ารัก...แค่สักคำ....
ขอเป็นคน...คนเก่า...ที่เหงาหม่น...
ขอเป็นคน..ร้าวรน...ทนเก็บกล้ำ...
ขอเป็นคน..วนน้ำตา...ที่พร่าพรำ...
ร่ายรอยช้ำ...เริงร้อยคำ...อยู่ร่ำไป...
ไม่ปีนป่าย..เพื่อสุดท้าย..ก็ว่างเปล่า..
วนความเศร้า...คอยรุมเร้า...ให้ร้าวไหว...
ดินกับดาว....เหมือนขาวดำ..ย้ำความไกล
จะขาดใจ....เสียทุกที...ที่คะนึง..
ขอยืนอยู่..ที่ไกลห่าง..อย่างเหงาหงอย.
จะไม่คอย...ดาวไกล...เอื้อมไม่ถึง...
เพียงเก็บกอด..ความหลัง...ที่ฝังตรึง....
ใครคนหนึ่ง...ของหนึ่งใจ...ไกลเหลือเกิน...........
6 เมษายน 2546 09:04 น.
แทนฝัน
เพราะเธอคือคนเดียวที่ใจถามหา
ต่อหน้าดาวทั้งฟ้า ยามน้ำตารินหล่น
ถามหัวใจ..ที่เหมือนไม่เหลือเลย..ใครสักคน
แต่แล้วในความมืดมน..เพียงหนึ่งคน..ก็ฉายเงาในหัวใจ..
คนที่ยังไกลอยู่เท่าเก่า
ทว่าความเหงา..ยิ่งทอทาบเงาเธอมาใกล้
ยามปวดร้าว..ในความว่างเปล่าที่ริดรอนร่ำไป..
บรรเทาลงได้..เพียงแค่ความทรงจำถึงคนไกลฉาบรายตา
เธอเหมือนดาวจรัสแสง
ส่องหัวใจเป็นแรง..ให้ความเข้มแข็งคืนมาหา.
ไม่มีใครที่คิดถึงแล้วอบอุ่นเท่านี้คนดีของศรัทธา
..พิสูจน์แล้วด้วยกาลเวลา
รักเหลือเกินคนไกลตารักทั้งใจ
13 มีนาคม 2546 17:58 น.
แทนฝัน
อยากร้องไห้ เหลือเกิน อยากร้องไห้
แต่น้ำตา ข้างใน ยังเก็บขัง
ปวดร้าว เหน็บหนาว ไร้กำลัง
เพียงเศษเสี้ยว ของความหวัง ก็ลับไกล
กอบเก็บเศษ ลมหายใจ ที่เบาแผ่ว...
พอได้แล้ว ความปวดร้าว ที่พราวไหว...
พอได้แล้ว หยดน้ำตา ที่ล้นใจ
แต่เมื่อไหร่ จะแกร่งได้ ไม่รู้เลย...
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่พูดคุยแล้วรู้สึกดีมากๆ..ขอบคุณที่ทำให้วันเลวร้ายดีขึ้นด้วยมิตรภาพ...และรู้ว่ามันอาจไม่เลวร้ายเกินไป..บางทีการตั้งใจอะไรมากๆแล้วเกิดความจริงที่ไม่ได้อย่างที่หวังมันก็น่าเศร้าอย่างร้ายกาจ..โดยเฉพาะการทำงานที่ต้องขึ้นกับคนอื่นๆ..แต่ก็นั่นแหละนะ..คงเป็นการเรียนรู้ที่ทำให้ชีวิตไม่ประมาท...
สำหรับท่านที่แวะมาอ่าน..วันนี้ขอแอบเศร้านิดนึง..น่านะ..แต่สัญญาว่าต่อไปจะเขียนกลอนกำลังใจดีๆกว่านี้มาฝากนะคะ...ก็วันนี้เศร้าจริงๆนี่..ขออภัยนะคะ
7 มีนาคม 2546 10:11 น.
แทนฝัน
คิดถึงเธออยู่..ตรงอีกข้างของปลายฟ้า...
ยังคงเป็นคนเหว่ว้า..ยังคงดื่มกินน้ำตาไม่สิ้นหาย...
ร่ายรำชีวิตบนความเหงา..ไม่เคยคลาย...
ท้อแท้กับเรื่องราวมากมาย..ที่กล้ำกรายลมหายใจ...
คนห่างไกล..รู้ไหม..ฉันคิดถึง...
ถ้อยคำนี้อาจไม่ซึ้ง..เพราะเป็นแค่คำของใครคนหนึ่งที่ไม่ได้ใกล้
ได้โปรดรับฟัง..เพราะที่สุดแห่งความหวังของฉัน..ไม่ใช่ใคร..
..หนึ่งคนที่ห่างไกล...
คุณเทียบเท่าหมดหัวใจ..เลยทีเดียว...
หน้าส่วนตัว
549
