นางผู้ซื้อความรักด้วยความกำหนัด

แทนคุณแทนไท

บทสนทนาระหว่างเราเริ่มขึ้น

ความรักของคุณ แยกแยะออกจากความกำหนัดใคร่ได้หรือไม่เพียงไหน? เธอถาม

ฉันสำรอกควันมาโบโร่ นึกคิดที่กำลังล่องลอยวับหาย
พิศเพ่ง และพลันแขยงความกำหนัดใคร่ในวินาทีที่เพิ่งล่วงพ้น

เธอเป็นเพียง"คู่นอน"ยามความเหงามารุมเล่นงานฉันก็เพียงนั้น
ไยกล้ามาถามถึงความรักจากฉันเล่า

ฉันหลับตานิ่งนึก
ระลึกถึงใครคนหนึ่ง และเพ้อพกความรู้สึกให้เธอฟัง
"คนที่ฉันราบคาบ และมอบร่างกายให้เป็นครั้งแรก นั่นแหละความรักของฉัน
ฉันจำได้แต่เพียงรักที่มอบให้ โดยมิเคยคิดนึกถึงความกำหนัดแม้จะสัมผัสกันด้วยกายธรรมชาติสักกี่หน" 

ก่อนพายุฝนจะเข้า ฉันเห็นแต่ท้องฟ้าสีใสและมหาทะเลสีชมพู
แม้แต่ความไม่ถูกจารีต ยังผูกไว้ด้วยริบบิ้นสีขาว

เมื่อเขาจากไป
ฉันเพิ่งแยกแยะความกำหนัดใคร่และความรักออกจากกันได้เป็นครั้งแรก
เขาเป็นความรักโดยแท้ และเป็นความรักที่วิเศษกว่ากำหนัดใคร่เป็นล้นพ้น

สำหรับเธอ "เธอไม่ใช่ความรัก" เป็นเพียงกำหนัดและความใคร่ของฉันโดยสิ้นเชิง ฉันย้ำ

............................

เพียงเสี้ยวหนึ่งของล่วงหายใจ มหาสมุทรบ้าคลั่งก็จมสำเภาทองอีกหน

และเมื่อเธอเอื้อมมือมาปิดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้ฉัน
"เธอหละ แยกแยะความใคร่และความรักได้หรือไม่เพียงไหน"? ฉันย้อนถาม

เธอไม่ตอบสิ่งใดมากไปกว่า
ขอบคุณความกำหนัดใครที่ฉันมอบให้ ความใคร่ที่ช่วยต่อลมหายใจแห่งรัก ให้ยังคงมีชีวิตและความหวัง
ถึงแม้ว่าในคืนพรุ่ง เธออาจต้องแลกหาความรักกับความใคร่ของใคร อีกหลายครั้ง...

เธอเงียบไป และกล่าวขึ้นอย่างเหม่อลอย
"นาข้าวปีนี้เสียหายกว่าปีกลาย ข้าวที่ได้คงไม่พอส่งค่าเช่านา
คงต้องเร่งหาความใคร่แลกเป็นความรักเก็บไว้ ไว้ซื้อพันธุ์ข้าว ปุ๋ย ยา และค่าจ้างรถเกี่ยวรถขนที่แพงขึ้นทุกปี"

"ถ้าความรักคุณยังมี พรุ่งนี้นำมาแลกเอาความใคร่ของฉันไปได้อีกนะ" "ฉันอยากได้ความรักแยะแยะ" เธอว่า

โลกของฉันเคว้งคว้างอย่างเลื่อนลอย
คงไว้แต่ เสียงสุดท้ายของเธอ ที่ก้องติดอยู่ในความรู้สึก

"ฉันส่งความรักกลับไปปลูกข้าว คุณหละ ส่งความกำหนัดใคร่ไปที่ไหน"? !!
่

...............................
พระเสาร์ที่ ๑๗ กรกฎาค์ ๕๓ /  แทนคุณแทน ไท