21 กรกฎาคม 2551 08:46 น.
แทนคุณแทนไท
สำหรับเธอ
ฉันอาจเป็นคนที่โฉดเขลาที่สุดเท่าที่เคยเห็น
ฉันตื่นเต้นในความธรรมดา
และเย็นชาในราคะทะยานอยากที่ควรมี
เพชรพลอยที่ประดับบนหน้าฉัน
จึงมีแต่กรวดทรายไร้ค่าและสิ้นราคา จะแลกหาความศิวิไลซ์ใดก็มิได้
++
ฉันโฉดเขลา
และจืดชืดจนหาความตื่นเต้นอันใดมิพบ
ความสุขของฉัน จึงเป็นความเปล่าว่างที่เธอมิเคยสัมผัสได้
เหมือนลมหายใจ ที่ไฉนเลยจะรู้สึกได้ดีกว่ารูปรสที่ได้ลิ้มชิม
++
เมื่ออาทิตย์ลับฟ้า
เสี้ยวเวลาก่อนพลบค่ำยังคงมีความหมายสำหรับฉัน
ความรู้สึกฉันยังยืนยง พิสูจน์ความสัตย์ซื่อที่มีต่อลมหายใจแห่งนั้นเสมอ
อาภรณ์ที่ระยับด้วยเก็จอัญมณีเลอค่า... ประดับงามบนร่างเธอ
เธอผู้หมางเมินวินาทีแห่งหวัง และนึกชังเสี้ยววินาทีที่ยืนยงของฉัน
++
ราตรีที่อึกทึก
กับความรู้สึกอันแจ่มจ้าของเธอ ทำลายความเป็น โคลัมบัส ของฉันจนสิ้น
ความโฉดเขลาของฉัน กัดกินศรัทธาแห่งวาสนาที่เคยมี...
พร้อมกับความรู้สึกไม่มีอะไรให้ค้นหา และสิ้นไร้นางฟ้าที่ฉันจะค้นพบ
++
ก่อนที่วินาทีแห่งความโศกดาย จะพัดฉันหายไป ณ มหาทะเลแห่งความเศร้า
อาภรณ์ที่เธอสวมทับ ระยับวาบด้วยมณีประดับอันเลอค่า
ใบหน้าอันสิ้นหวังของฉันสะท้อนสะทก ปรากฏฟ้องอยู่บนมรกตสีทอง
หยาดน้ำตาแห่งความอาลัย เผยความทุกข์เทวษแทนอัญมณีระยับ
++
เพียงครู่เดียวแห่งความคิด
เธอฉวยโอกาสนั้น สลัดดวงตาฉันทิ้งไปพร้อมกับความรักของเธอ
ฉันหลุดลอยลงสายน้ำแห่งความโศกดาย ... ดิ่งลึกไปพร้อมกับมรกตสีทองที่เธอสลัดทิ้ง
มิดมืดและเย็นยะเยือก จับขั้วหัวใจ
ก่อนที่จิตสัมผัสฉันจะเลือนหาย
วงหน้าเธอมีรอยยิ้มแรกที่ฉันเพิ่งเคยพบเห็น
ฉันคือความโฉดเขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น
ฝันของเธอแย้มยิ้ม เผยสวยงามและแสนชื่นที่เคยมี
ความกำสรดช่วยสวมเพชรอลังการลงบนเครื่องแต่งกายเธอ
แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าหมดจดและแสนซื่อ
++
ละครเศร้าปิดฉากลงแล้ว
เสียงปรบมือมีให้แก่ผู้ทุกข์เทวษบนเวทีนั้น
ทั้งผู้ซึ่งได้กล่าวคำอำลาสุดท้าย... และทั้งฉันผู้ซึ่งมิได้เอ่ยเอื้อนสิ่งใด
ทั้งหมด และทั้งฉันผู้ซานซม
++
ฉันคือความโฉดเขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยมี
พระจันทร์ที่ ๒๑ กรกฎาค์ ๒๕๕๑ / แทนคุณแทนไท
15 กรกฎาคม 2551 15:21 น.
แทนคุณแทนไท
ฉันพบความรัก
บางทีอยู่ในความฝันของบางใคร
แต่บางที ก็ว้าวนอยู่ในความฝันของฉัน
เมื่อคืนฉันก็ฝัน
ฝันว่าเธอยื่นความรักส่งให้ฉัน
ไยน้ำตาฉันไหล
ฉันปิติใจ ฤๅ ฉันตระหนกในสิ่งใดกันแน่
นางฟ้าผู้แสนดี
ฉันพบว่าฉันต่ำต้อยเกินกว่าจะกอดเธอไว้ในอุ่นอกแต่เพียงผู้เดียว
เธองดงาม เป็นดั่งอัญมณีแห่งความรัก
ฉันพบเธอ
ขณะที่มิเอื้อมอาจจะยุดแย่งคว้าเธอมาครองดั่งเคยตั้งปรารถนาได้
เมื่อวาน
ความรักของฉัน เคยเป็นความฝันของบางใคร
แล้วไยวันนี้ ความรักของบางใคร เป็นความฝันของฉันบ้างไม่ได้หนอ
.....................
ฉันสบตาเธอ
แล้วกลั้นความรู้สึกหยิบหัวใจเธอคืนเธอ
เสียงเพลง...
"หากความรักเกิดในความฝัน เราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน"
....
"อยากให้เธอได้พบกับฉัน เราสมรสโดยไม่มองหน้ากัน จูบเพื่อร่ำลาในความสัมพันธ์"
......
"ก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอหายไป โดยไม่รู้จักเธอ"
......
แว่วตามหลังฉันมา
มีความสุขกับวันวิวาห์นะ นางฟ้าของเขา