23 มิถุนายน 2550 17:46 น.
แทนคุณแทนไท
เขียนที่นี่.. ..นนทบุรีที่รัก...
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
ดอกเอ๋ยเจ้าดอกพิกุลอ่อน-ขั้วจะริดปลิดว่อนลงตอนไหน
ความรู้สึก เหมือนว่าจะขาดใน-ขั้วหัวใจเหมือนว่าจะขาดรอน
หัวใจเอ๋ย... เหมือนหลุดหายไป
ผมเขลาเกินไปหรือไร ?
เขลาเกินกว่าจะรู้ว่า
วันที่เราชิดใกล้ ทำคุณเป็นทุกข์
คุณว่าคุณหวั่นไหวเมื่อใกล้ผม
เป็นความหวั่นไหวที่ทำคุณทรมาน ผมได้แต่นึก เสียใจจัง
การได้อยู่ใกล้คุณเป็นบางเวลา สัมผัสแผ่วๆเป็นบางหน เป็นความสุขของผม
ผมไม่รู้หรอกว่า จะมีสิ่งใดสุขกว่านี้บ้าง
รู้แต่ว่า ถ้าไกลคุณเกินกว่านี้ คงทำผมทรมานใจมากมาย
มีอุ่นไอแห่งความรักที่อยู่รอบๆตัวผม มากมาย
แต่มีไม่กี่รัก ที่ผมปรารถนาถึง
บางรักที่ปรารถนา กำลังจะลาจากไป ผมใจหายนะ
ทุกครั้งที่ผมได้สัมผัสคุณ หัวใจผมก็หวั่นไหวไม่แพ้คุณ
ผมไม่ถามหรอก ว่าคุณจะรู้สึกถึงความไหวหวั่นนั้นหรือไม่
เพราะดวงใจที่กำลังจะลาจาก กับดวงใจที่กำลังจะขาดนัย
เ ร า ค ง รู้ สึ ก ต่ า ง กั น
คุณเคยว่า คุณไม่อยากเป็นหนึ่งในหลายๆใครนั้นของผม
คำคุณนั้น ทำผมนึกหมิ่น และพาลชังตัวเองนัก
ผมเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือคุณ ?
ผมล้อเล่นกับความรู้สึกพิเศษเช่นนั้นเลยหรือ
ไยคุณเรียกผมว่าคนดี
เมื่อความเป็นผม มิได้เข้าใกล้คำที่คุณเอ่ยเลย
แ ม้ เ พี ย ง สั ก ห นึ่ ง น้ อ ย
คุณน่าจะเรียกผมด้วยประโยคอื่นมากกว่า
ค น เ ล ว น่าจะเหมาะนะคุณ
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
สำหรับผม
ซาบซึ้งวงรอบของหนึ่งเวลานี้ยิ่งนัก ที่หมุนผมมาให้เจอกับคุณ
คุณเป็นมากกว่าดอกไม้บาน ของฤดีกาลที่แห้งแล้ง
แม้เราได้ชิดใกล้กันเพียงฝัน ในค่ำอันเงียบงัน ของคืนอันเงียบเหงา ขณะที่พระจันทร์ซ่อนตัวอย่างเงียบๆในม่านเมฆ
ที่ถึงจะที่คิดถึงกันสักเพียงใด
ก็ได้แต่วาดเงาร่างความงดงาม บนทางช้างเผือกขาว ว่าเราได้ส่งผ่านความคำนึงหากันไปร่วม และรวมกัน ณ ที่ห้วงแห่งนั้น
แม้หนึ่งปรารถนาบางอย่างเคยสิ้นแล้ว พลันที่ความเป็นคุณมาปรากฏอยู่ในหนึ่งอนุสติ เหมือนได้วาบแสงอันเคยดับมืด ที่ถึงแม้ไม่อาจทำอะไรได้มากนัก
ดั่งสายน้ำไหลไปไกล.. ได้แต่ทอดตามอง และลอยปรารถนาดีดีตามไป.. หวังใจ ว่าจะไหลไปร่วมรวมกัน ณ ที่ใดสักแห่งหนึ่ง.. ที่เรา อาจรู้สึกได้ถึงกัน
คุณจะรู้ความรู้สึกผมหรือไม่หนอคนดี
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
การที่เราจะรักกัน ไม่ใช่เรื่องยากเลย
ดูซิ... บัดนี้
ผมรักคุณ มากล้ำ จนไม่กล้าเอาไปเปรียบกับรักไหน
ที่เคยมาทอทับอยู่ในเบื้องนั้นของหัวใจ
แม้กายธรรมชาติเราไม่อาจสัมผัสกัน แหละแววตาก็ไม่อาจประสาน ได้ดั่งรักอื่นหมื่นพันล้านดวงใจบนโลกแห่งความแตกต่างใบนี้
แต่ผมสุขใจนะคนดี
ที่ส่วนสัมผัสเรา ได้โอบกอดกัน อย่างบริสุทธิ และยุติในทุกความยึดมั่น
เ ส ม อ เ ส ม อ
ผมไม่ใช่ชายอันวิเศษอะไร จึงไม่อาจล่วงรู้กาลในวันหน้าได้
จึงตอบคุณไม่ได้สักทีว่า
ในวันพรุ่ง
เราจะยังจะได้โอบกอดความรู้สึกกันไปอีกนานแค่ไหน
ตราบเท่าที่คุณ ยิ น ดี ผม ป ร า ร ถ น า แหละวันเวลาไม่ด่วนหมด กำ ห น ด ห ม า ย
เราจะยังมีเรา เช่นนั้น....
นิรันดร์...
นะคนดี...
ตะแบกบาน...
ผมเคยบอก
จะเก็บให้คุณ... สักวัน
คุณว่า จะรอคอย.. ชั่วชีวิต
แม้เป็นเพียงสมมุติฝัน
ก็อย่าด่วนทอดทิ้งมัน
ด้วยการเอ่ยคำลา
ยังไม่อยากให้วันที่ตะแบก แตกดอกบานไร้ความหมาย
เพียงเพราะวันนั้น....
ไ ม่ มี คุ ณ
..บานเช้า..
คุณได้ยินผมรึเปล่า......
ด้วยรักและสัตย์ซื่อ / แทนคุณแทนไท