คิดถึงบทกวี

แทนคุณแทนไท

เวลาคุณคิดถึงบทกวี คุณคิดถึงอะไร ? คิดถึงใคร? หรือคิดถึงอะไร?

สำหรับผมมีหลายประการให้นึกถึง

บ้างก็ความรู้สึกเมื่อแรกรัก! บางรู้สึกเมื่อยามเศร้า รวมถึงรู้สึกในยามสุข

บ้างครั้งอ่านบทกวีบางบทคิดถึงบางคนจับใจ ยิ้มบ้าง น้ำตาไหลบ้าง (เงียบๆคนเดียว) มิรู้ว่าความรักคิดถึงมีอนุภาพ หรือบทกวีทรงพลังกันแน่ *-*

วันเวลาที่ล่วงเลย เราหลงลืมหลายสิ่งหลายอย่างที่เคยผ่านเข้ามาเติมเต็มให้ชีวิต ให้ในแต่ละช่วงนั้นได้บริบูรณ์

ทั้งรักแรกที่สาปสูญ ทั้งรักแท้ที่หายไป ทั้งเพื่อนเก่าที่แรมร้าง และอีกหลายสิ่งที่พลัดหาย
บางความทรงจำหลบเร้นอยู่ในสายลม บางความนึกคิดซ่อนเงียบอยู่ในส่วนเศร้าและส่วนทุกข์ ซึ่งค่อนข้างจะเป็นซากปรักหักพังของความหลัง

เมื่อครู่คืน ผมฝันเห็นต้นสายโลหิตที่จากลาไปด้วยความตาย ณ มกราที่ผ่าน เมื่อตื่นขึ้น ใจเต้นผิดจังหวัง เสียดายความคิดถึงที่มิน่าตื่นมาพบกับความจริง แว่วบทอาลัยที่เคยจาร

ลอยแล้ว ลอยหาย กับสายฝน
น้ำตาเธอรินหล่น ปนฝนช้ำ
ธุลีเศร้า เหงาเหงา และเงียบงำ
เตือนย้ำ ความเศร้าโศก ที่เรามี

เมื่อรุ่งสาง ความเป็นจริงแห่งโลกได้ตอกย้ำความผ่านพ้นของทุกสิ่ง
เรามิหลงเหลือสิ่งใด หรือว่า มิอาจครอบครองสิ่งใดได้นิรันดร์ แม้แต่รู้สึกนึกคิดของตัวเอง

ขออภัยสำหรับอนุสติที่ได้ลืมเลือนกันไปบ้าง

สิ่งแน่แท้ของวันนี้
หลงเหลือไว้เพียงบทกวี เป็นเพื่อนแท้และมิตรนิรันดร์ ยามนึกคิด

เหมือนบทกวีที่ ท่านสุรพล สุมนนัฏ ว่าไว้  

ฉันสูญเสียเธอผู้ชื่นชูจิต
ทางชีวิตหม่นไหม้ไร้แก่นสาร
แต่...ฉันได้สิ่งหนึ่งซึ้งดวงมาน
สิ่งนั้นคือผลงานจาก "กานท์กลอน"

คิดถึงบทกวีหลายๆบท พอๆกับที่คิดถึงใครหลายๆคน
และอยากจะจรดจารรู้สึกลงไปว่า
(ฉันคิดถึงเธอ... ละไม ละเมอ ในฝันอันพรายหวาน) 

ปล. ถ้ามีใครผ่านมา คุณคิดถึงอะไร?  คิดถึงใคร?  และคิดถึงบทกวีบทไหน !!