11 มีนาคม 2554 08:42 น.
แทนคุณแทนไท
---๑---
กวียังคงเป็นกวี
นิรันดร์ทั้งโลกนี้และโลกหน้า
งดงาม ในความธรรมดา
หลุดจากโลกมายา ที่วุ่นวน
ขอให้กวีมีความสุข
เสมอคำที่ปลอบปลุกผู้ทุกข์ท้น
งามเหมือน มุ่นเมฆสรรค์เสกมนต์
เท่าถ้อยที่ หุบเขาฝนโปรยไพร
---๒----
ในหุบเขา เขาเคยเขียนบทกวี
จิตเสรี อักษร สุนทรสมัย
เสพย์แดดเช้า ที่สาดส่องอยู่รองไร
และเขียนคำซึ้งซึ้งไว้ ให้ฉันยล
เขียนป่า เอาไว้ให้เห็นป่า
และเขียนฟ้าทั้งฟ้าด้วยห่าฝน
เมื่อรู้สึก เขาเขียนเขานิพนธ์
ท่วมท้น ด้วยความรักเกินจักประมาณ
---๓---
คิดถึง คิดถึง "เสมอ
ได้พบเจอในฝันอันพรายหวาน
ในดอกไม้ ในท้องฟ้า ในสายธาร
เสมอท่วม จินตนาการ หวานละไม
---๔---
กวียังคงเป็นกวี
จากกัน ณ โลกนี้ถึงโลกใหม่
เธอจากไป ในหุบเขาฝนโปรยไพร
ขณะโลกนี้ขื่นไข้เหลือเกินแล้ว
มิรู้ว่า โลกเธอสวยหรือไม่
แต่โลกฉันขื่นไข้เหลือเกินแล้ว
รำลึกถึง กนกพงศ์ สงสมพันธุ์
ผู้ล่วงลับ เมื่อกุมภาพันธ์ ๒๕๔๙
..พระศุกร์ที่ ๑๑ มีนาคม ๕๔/แทนคุณแทนไท..
1 มีนาคม 2554 15:28 น.
แทนคุณแทนไท
"ผมอยากให้คำพูดอธิบายหัวใจได้ครบถ้วนสักครั้ง" "ผมคงนึกยินดีที่หมดจดในความรู้สึกได้"
วันอังคารเวลา 21:12 น.
"ช่วงนี้พักผ่อนสมอง รู้สึกสบายหัว แต่ความรู้สึกนึกคิดปล่อยให้รกเรื้ออยู่นานๆ อาจทำให้จินตนาการเฉาได้เช่นกัน" ข้าพเจ้านึกคิดถึงถ้อยคำของกวีผู้ลาจากไปก่อนวัย "กนกพงศ์" "สิบสี่วันไม่ลงแปลงผัก หญ้าขึ้นรก... สิบแปดวันไม่ได้จับพู่กัน ความคิดรก... สามสิบวันไม่ได้เขียนบทกวี จิตใจไม่สะอาด" (จริงอย่างแรง)
วันอังคารเวลา 15:35 น.
"ความรู้สึกนึกคิดสื่อสารได้หลายทาง สุดแต่ว่าผู้รับสารน์จะเจอกันที่ช่องสัณญาณไหน... บางคนไม่ได้ใช้คำพูดอธิบายเหตุผล แต่อาจกำลังอธิบายหัวใจก็เพียงนั้น"
วันวันพุธเวลา 21:58 น
ในความคิด... ถ้าจะผิดก็ผิดที่ห้ามไม่ไหว... คิดถึงเธอแทบขาดใจ... ได้แต่เก็บเอาไว้ในอารมณ์ (แทนคุณแทนไท)
วันอาทิตย์เวลา 10:52 น.
"ข้าพเจ้าเดินลัดเลาะไปตามพรมแดนของความทัศนคติและความวิกลจริตของชีวิต" หัวใจซีกหนึ่งว้าเหว่เหมือนเมื่อครั้งแรกที่รู้ว่าเธอได้กลายเป็นอากาศธาตุไปเสียแล้ว - ข้าพเจ้ามิรู้ว่าอีกซีกส่วนของหัวใจครวญคิดอะไรกันแน่ "ขื่นไข้" และ "เจ็บปวดจังเลย"
20 กุมภาพันธ์เวลา 9:54 น.
"ในความฝัน ข้าพเจ้าพบเห็นความสวยงามมากมายของชีวิต" เมื่อตื่นขึ้นภาพสวยหวานค่อยๆจางหายไปแทบสิ้น มีสิ่งเดียวที่หลงเหลือไว้ให้ชื่นใจ "คือเธอ" ผู้ซึ่งสวรรค์มิอาจหาคำนิยามใดมาพรรณาให้วิไลได้มากกว่า "นางฟ้า"
23 กุมภาพันธ์เวลา 10:50 น.
ถ้าเธอจาก
มิรู้ว่าเจ็บมากสักแค่ไหน
หนอความรักแปลกหนานิจจาใจ
ฝากทุกอย่างเอาไว้ในความจำ
06 กุมภาพันธ์เวลา 13:40 น.
" นอกจากรักคุณแล้ว ผมทำอะไรไม่เก่งเลย " (เดอะคลาสสิคค่ะ)
05 กุมภาพันธ์เวลา 23:03 น.
ที่นั่นคงมีเทวดาน้อย...มอบมาลัยที่รินร้อยจากสายฝน...เหนือโลกจินตนาการดล...อวลอลด้วยดวงดอกไม้งาม
08 กุมภาพันธ์เวลา 8:48 น.
ถ้าเราไม่ได้อธิบายหัวใจเราให้ความคิดถึงได้รับรู้
เราจะพบกันและหัวใจเต้นผิดจังหวะไปทำไม
04 กุมภาพันธ์เวลา 23:15 น.
"เมื่อคุณยังพิจารณาความจริงของที่ชิวติที่เป็นได้ ร้องไห้กับมัน หัวเราะกับมัน ยิ้มกับมัน - รู้สึกอย่างไรตอนไหนก็ร้องไห้ดีใจหัวเราะตามที่รู้สึกเถิด"
04 กุมภาพันธ์เวลา 10:59 น.
เศร้าๆ พิกล
หรือใจเราพิการ
เสียงสะอื้น ถึงสะท้าน
ทรมา ทรมาน ทรวง
02 กุมภาพันธ์เวลา 21:16 น.
"หยุดสนทนากับหัวใจตัวเองสักพัก ฟังเสียงดอกไม้ใบหญ้าเริงรำ ระบำฟ้อน"
02 กุมภาพันธ์เวลา 15:20 น.
"บ่ายอีกแล้ว ไยวันนี้ไม่ใคร่เกรงพระอาทิตย์จะลาฟ้าเท่าใดนัก หรือพระอาทิตย์เมื่อเช้าเสี้ยมสอนบางสิ่งให้เข้าใจ" เธอกล่าวลาฉัน ฉันอาจไม่ได้พบเธอ - แต่คำ "รัก" ที่อำลากัน อาจได้พบกันใหม่ ในบางใคร อีกสักครั้ง และสักคน
01 กุมภาพันธ์เวลา 15:34 น.
..บนหลังเสื้อบางตัวมีคำว่า Torres แต่บนหน้าอกเสื้อทุกตัวมีตราสโมสร"Liverpool"อยู่.. (โชคดี)
31 มกราคมเวลา 22:46 น.
เมื่อพระอาทิตย์เข้านอน เราก็ควรพักผ่อนซะบ้าง นึกคิดจะมัวทำงานอยูทำไม
31 มกราคมเวลา 20:57 น.
ตื่นเช้ามาครู่เดียว พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลาฟ้าอีกแล้ว - "ฉันพบเธอครู่เดียว เธอก็อำลากันซะแล้ว"
31 มกราคมเวลา 14:05 น
"คืนนี้พระจันทร์หายไป ดวงดาวก็น้อยนักครับ ท้องฟ้ามืดยังกะกำมะหยี่ ผมสงสัยว่าผีเสื้อหลับนอนอยู่ที่แห่งไหน เหงาและว้าเหว่รึไม่"
30 มกราคมเวลา 21:04 น.
หัวใจ
โครมครามผิดจังหวะที่เคยเป็น
"บอกเล่าปรารถนาบางอย่างที่ได้พบ"
30 มกราคมเวลา 20:40 น.
บทเอ่ย บทกวี ได้สิ้นสวย ยิ่งมิมีเธอด้วย ฉันสิ้นศรี รูปถ่าย จดหมาย ประดามี ก็สิ้นดี เมื่อพรุ่งนี้มิมีมา
26 มกราคมเวลา 13:39 น.
จะสอนให้เด็กๆ รักสันติได้อย่างไร ในเมื่อเพียงหันหน้าออกนอกห้องเรียน พวกเขาก็เห็นผู้ใหญ่ถือปืนอยู่เต็มสนาม
"อย่าอวดอ้างความรักชาติ จนผลักไสมิตรให้เป็นผู้ขี้ขลาดเลย"
"ยามเมื่อเราเห็นต่างกัน ไม่ฝ่ายหนึ่งก็ฝ่ายใดต้องยอมรับที่จะเป็นผู้โง่เขลาเสมอเช่นนั้นหรือ"
25 มกราคมเวลา 16:27 น.
ชีวิตคือสิ่งมหัศจรรย์ และเราหาได้ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งเราไม่ได้ตายไปพร้อมความว่างเปล่า... "
25 มกราคมเวลา 16:17 น.
เราอยู่ ณ หนใดในโลกนี้...ความคิดถึง ยังมีอยู่ที่ไหน...ความทรงจำจะเลือนหาย กระจายไกล... ฉันคิดถึง ความโชคร้ายที่แสนดี
21 มกราคมเวลา 11:22 น.
"หากรางวัลเป็นจุดหมายปลายทางของศาสนา หากความรักชาติตอบสนองผลประโยชน์ส่วนตัว และหากการศึกษาเพื่อเลื่อนตำแหน่ง ข้าพอใจมากกว่าที่เป็นผู้ไมมีศาสนา ไม่รักซาติ และเป็นคนโง่เขลาที่ถ่อมตน"
20 มกราคมเวลา 15:05 น.
ราชรถดวงแดงกำลังจะลาขอบฟ้า
สาดทแยงแสงรัศมีสีทองจับกองกระดาษที่ขะยุ่มทิ้งเมื่อหลายวันก่อน
ความรู้สึกนึกคิดอันไม่ใคร่มีระเบียบ คงวิ่งเล่นอยู่ ในขย่ำกระดาษกำใดสักกำหนึ่งนั้น เป็นแน่
19 มกราคมเวลา 18:17 น
"ถึงคุณคิดถึงใคร ก็อย่าให้กินพื้นที่ในหัวใจที่จะคิดถึงผมนะ" (คำแสนเชยจากใจ)
17 มกราคมเวลา 18:12 น.
ฉันหวังชีวิตได้เป็นเอกราชจากเวลา "คงได้ หลับ,ตื่น เมื่ออยากมากกว่าเป็นกิจจำเจ"
15 มกราคมเวลา 21:48 น.
เช้านี้ @ วันเวลาหมุนย้อนมาตรงแปดนาฬิกากับนาทีที่ล่วงไปอีกค่อนครึ่ง ไปรษณีย์หน้าบ้าน บอกเล่าแต่ถ้อยคำของคนแปลกหน้า ไร้มิตรภาพ และปราศจากความคิดถึงใดๆ
นกเช้า กระโดดเต้นเล่นอยู่บนราวกัดสาด หัวใจฉัน ประหวัดประหวั่นคิดถึงผู้ใด *-*
15 มกราคมเวลา 8:42 น.
"จันทน์กะพ้อว่าเป็นกลิ่นของสุโขทัย กวีมันเป็นเส้นประสาทของจักรวาล" โดยท่านอังคาร
13 มกราคมเวลา 16:12 น.
เห็นภาพถ่ายในกรอบฉันชอบมอง...ภาพมันฟ้องความจริงทุกสิ่งว่า...วันคืน ล่วงไปแล้วไม่หวนมา...เหมือนความรักที่ร้างลาไม่ย้อนคืน
13 มกราคมเวลา 15:21 น.
มิคิดถึงสิ่งใดที่ไหม้หมาง
เกรงเมื่อต่างเรากลับมา พบกันใหม่
รู้สึกฉันมิเหมือนที่เคยดีใจ
ยามเมื่อแรกที่ได้รู้จักเธอ
12 มกราคมเวลา 9:06 น.
แค่ความคิด
คงมิผิด ถึงเป็นข้อครหา
ว่าได้แต่ เขียนไว้ ไร้น้ำยา
เหมือนบอดใบ้ บื้อบ้า ช่างน่าอาย
11 มกราคมเวลา 13:56 น.
บาทีขบขันในความเศร้า และบางหนโศกเศร้าในความสุข (บ้าง) (เธอว่าช่างวิกลจริตสิ้นดี)
11 มกราคมเวลา 12:55 น
เมื่ออยู่ใกล้
คิดถึงความหวานละไมในดวงจิต
แม้ไกลห่างเพียงวันละหนึ่งนิด
เหมือนใครพรากชีวิตของฉันไป
07 มกราคมเวลา 12:16 น
เสียดายสร้อยบุพเพสันนิวาส
เสียดายชาติปรารถนาเคยพาหวั่น
เสียดายอุ่นกรุ่นไอละไมนั้น
เสียดายคืนเสียดายวันที่ฝันมา
05 มกราคมเวลา 8:58 น.
คิดถึงเธอ คิดถึงความรัก "ความรู้สึกที่ทำซ้ำไม่ได้"
03 มกราคมเวลา 16:31 น
วันวัย...
ล่วงไปเหมือนไร้ค่า
บางอย่างมาเยือนแล้วจากลา
เหลือเพียงปรารถนา อยู่ข้างใน
31 ธันวาคม 2010 เวลา 20:02 น.
ค่ำซึ่ง เงียบงัน เห็นฝันฝาด
ประหวัดหวาด วกวาดปรารถนา
ใครหนอ ลับไปไม่เคยมา
นั่น! ความเหว่ว้า ของใครกัน
21 ธันวาคม 2010 เวลา 0:07 น
ทำไม เรา ยังพบกัน
ฤา แอบเก็บความผูกพันไว้ฝันหา
บนช่องว่าง ระหว่าง การจากลา
เราแอบหา ปรารถนา บรรดาใด
13 ธันวาคม 2010 เวลา 21:38 น
ฉันได้เก็บเธอไว้ในดวงตา
เชิญมาเปิดปรารถนาฉันไปได้
เธอนั่นเก็บฉันไว้ ณ แดนใด
ถ้าเก็บไว้ ณ แดนใจ ก็คงดี
12 ธันวาคม 2010 เวลา 22:38 น
"ฉันคิดถึงเธอ...
ท่วมท้นความพกเพ้อละเมอหา...
มารุมรุกอยู่ในความเหว่หว้า...
และเร้าท่วมปรารถนา ของความคิด"
11 ธันวาคม 2010 เวลา 21:58 น.
อยากฝากความคิดถึงซึ้งเสนาะ
แทนแพรเพลาะของหัวใจให้เธอห่ม
แต่ไร้ค่าเกินกั้นกันแดดลม
ที่พร่างพรมล่องเลยรำเพยพา
10 ธันวาคม 2010 เวลา 11:02 น
เมื่อครู่พบเธอ ในความคิด
มาใกล้ชิด อยู่ในความชิดใกล้
ทั้งที่"เรา" แปลกหน้า "แปลกใจ"
อะไร! ทำไมแจ่มชัดจริง (บทพบพรากและจากไกล แทนคุณแทนไท)
9 ธันวาคม 2010 เวลา 21:50 น.
"บางทีการไม่รู้สึกถึงสิ่งใด การใช้ชีวิตอาจน่าพิไลกว่า ก็เป็นได้ ความไม่มีเป็นเพียงความคาดหวัง ความมี เป็นเพียงมายาสัมผัส ..."
ระลึกเห็นนางฟ้าผู้มาพร้อมกับวาสนา และเป็นความทุกข์จากไปพร้อมกับชะตากรรม ...เมื่อโลกช่างโหดร้ายเราจะไปอยู่ที่ไหน ที่อาจ"สุข"มากกว่า !!ความนึกคิด ที่ท้นล้นไปด้วยจริตเพ้อฝัน
3 ธันวาคม 2010 เวลา 23:55 น.
เมื่อมีความรัก ในแววตาสะทกสะท้อนแต่ความงาม... เมื่อเศร้า โลกดูหม่นสีและไร้ซึ่งความบรรเจิดใด... เหมือนเมื่อแรกพบเธอและเมื่อกล่าวคำอำลา... รอยสุขและรอยอาลัย จารจด จรดไว้ รอจางๆไปกับกาลเวลา หลับลึกอยู่ในมโนรู้สึก "นิรันดร์" (แทนคุณแทนไท)
1 ธันวาคม 2010 เวลา 22:59 น.
พออายุมากขึ้น ไยไม่รู้สึกศิวิไลซ์เมื่อถึงวันเกิดหนอ รึว่าไม่ประสงค์รับทราบความเฒ่าชราที่มาเยือน
1 ธันวาคม 2010 เวลา 9:38 น.
เข้านอน 23.2 น.
ไปเฝ้านางฟ้า... เมียน้อยเทวดาบนสวรรค์... แอบไปกิ๊กกัน... เช้าพลันก็แยกทาง
30 พฤศจิกายน 2010 เวลา 23:20 น.
วัย วัน ที่โรยร่วงล่วงไป ไร้ประโยชน์จะฉุดรั้ง
ปราศสิ้นข้อยกเว้น เราล้วนแพ่พ่ายต่อกาลเวลา (เสมอกัน)
30 พฤศจิกายน 2010 เวลา 21:04 น
ใครจะเป็นอย่างไรในชีวิต
อย่าลืมมีความคิดที่เข้าท่า
เป็นอะไรที่ไม่ธรรมดา
อย่ายิ่งใหญ่ เกินกว่าความดีเลว...
28 พฤศจิกายน 2010 เวลา 23:00 น.
ความจริงได้ล่วงผ่านไปแล้ว
มีแต่ความทรงจำที่อาจดื่มด่ำ... ยามคิดและระลึกนั้น
ระหว่างความสุขหรือความเศร้าใคร "นิยาม"
ฉัน-เธอ หรือชะตากรรม
26 พฤศจิกายน 2010 เวลา 21:35 น.
....
ดื่นดึก...
นึกถึงใคร...
เขาจะคิดถึงเราไหม...
ใช่ ใจเราคิดถึงเธอ...
25 พฤศจิกายน 2010 เวลา 20:43 น.
....... ไม่มีกรรมใด ลบล้างได้ด้วยบุญ การเสพประเวณี คือ กิริยาบุญอันบุรุษพึงมอบแด่สตรี...ดลใจ ภุมรินกล่าวไว้อย่างนั้น
25 พฤศจิกายน 2010 เวลา 13:45 น.
ตื่นเช้ามาจากค่ำคืนที่ทิ้งงาน (ทำแล้วได้เงิน) ออกนอกบ้านไปเสียเงินและเสียสุขภาพ (อยากพบเพื่อนเก่า) บางครั้งคำตอบของชีวิตอยู่ที่ความพอใจมากกว่าความสุขสบาย (ผมปลอบ) .... แทนคุณแทนไท
19 พฤศจิกายน 2010 เวลา 16:04 น
...ถึงเธอจะจากไป ยังคารวะ และขอบคุณ สำหรับเมล็ดพันธุ์ที่เธอได้โปรยหว่านไว้แล้วมากมาย ซึ่งกำลังผลิดอกออกผล แตกรากแตกใบในไม่ช้า... (กรวัลลิ์) (แทนคุณแทนไท)
18 พฤศจิกายน 2010 เวลา 9:22 น.
ผมกำลังพยายามหันมองอดีต ครุ่นคิด ใคร่ครวญ เผื่อว่า และเพื่อว่าจะค้นพบ "บทเรียน" บางประการที่ส่งแรงกระเพื่อมมาสู่ปัจจุบัน สร้าง "เรา" ให้ดำรงอยู่ ณ วันนี้... (วรภ วรภา)
14 พฤศจิกายน 2010 เวลา 20:04 น.
"เมื่อถึงเวลาธรรมชาติก็เอาชนะ ทุกความฉลาดและแสนโง่ ของมนุษย์"
5 พฤศจิกายน 2010 เวลา 10:12 น.
"และก็มีวันนี้ ที่เราคิด... อาจแปลกจากนึกคิดในบางสิ่ง... ที่เราหมายเอาไว้ให้อุ่นอิง...นี่คือ ชีวิตจริง ใช่นิยาย"
4 พฤศจิกายน 2010 เวลา 18:09 น.
"ที่สุดนั้น เราต่างก็ผิดบาป
ธุลีใจ ล้วนทราบใช้หรือไม่
มิมีใคร หนึ่งน้อย กว่าใครใด
เราต่างได้ ชดใช้ ผิดพอกัน"
2 พฤศจิกายน 2010 เวลา 23:05 น.
"เสือเตี้ย" ออกอาการสะใจหลัง "ปลาหมึกพอล" ลาโลก
"ผมมีความสุขที่เจ้าปลาหมึกแดดิ้น เพราะมันเหมือนเป็นตัวการที่ทำให้เราตกรอบฟุตบอลโลก"
28 ตุลาคม 2010 เวลา 16:51 น.
"บางคน เพิ่มเป็นเพื่อนก็ไม่รับ... บอกหน่อยครับ อยากให้เพิ่มเป็นอะไร... จะให้เป็นคนพิเศษก็ไม่ได้... เพราะมีไว้ ให้สำหรับใครบางคน"
26 ตุลาคม 2010 เวลา 11:50 น.
บุตร เป็นเครื่องหมายของความรัก ความเพรียบพร้อม และความรับผิดชอบ ที่เธอทั้งหลายควรเป็นผู้สร้างไว้เป็นอนาคต เป็นความหวัง ให้โลกได้สถาพรสืบไป
11 ตุลาคม 2010 เวลา 12:58 น.
ผู้ใดปรารถนาพิสูจน์ทราบชีวิตด้วยดีเอ็นเอ ความทนุถนอมของหญิงชาย ซึ่งมีต่อบุตรนั้น ชัดแจ้งอยู่ในพันธุกรรมแห่งความประพฤติฯที่ดีงามแล้ว
8 ตุลาคม 2010 เวลา 10:32 น
หากความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเริ่มต้นจากความรัก ไปสู่เวลาที่เหมาะสม บุตรย่อมเกิดจากความรัก ไม่ใช่ดีเอ็นเอ
7 ตุลาคม 2010 เวลา 17:40 น
...ถ้าการถูกเอารัดเอาเปรียบของเราสามารถกระตุ้นเตือนให้ใครบางคนรู้ตัวว่า กำลังกระทำผิดบาปต่อผู้อื่น บางทีมันอาจไม่เลวนักถ้าเรารู้จักจะอนุญาตตัวเองให้เป็นฝ่ายเสียประโยชน์บ้าง (เวียง-วชิระ บัวสนธ์)
7 ตุลาคม 2010 เวลา 17:15 น.
บางครั้ง การปฏิเสธที่จะแบกรับและผลักไสผู้อื่นเพื่อเอาตัวรอดเพียงลำพัง นับเป็นความปวดร้าว เศร้าโศกอย่างยิ่งประการหนึ่ง
1 ตุลาคม 2010 เวลา 11:48 น.
เก็บรวมเมื่อ พระอังคารที่ ๑ มีนาค์ ๕๔จารใจ จรดจินต์ (แทนคุณแทนไท)
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
4870
