ฉันเขลานัก

แทนคุณแทนไท

๑...
ฉันถาม "ความผิดหวัง" เมื่อสั่งว่า
ไยคิดกล้า ทำลายขายศักดิ์หญิง
เธอตอบคำ ย้ำหนัก ถึงรักจริง
ก็ไม่ยอมถูกทิ้ง เหมือนสิ่งทราม

๒...
ฉันถามถึง "ความโกรธ" ไยโหดนัก
เธอว่ารัก ยิ่งมากก็ยากห้าม
สุดหักแค้นเมื่อแน่นนัยดั่งไฟลาม
แล้วปล่อยให้ใครหยามตามใจคิด

๓...
ฉันถามหา "ความงาม" ของอดีต
ไยคั่นขีดกีดขวางอย่างถือสิทธิ
ทั้งที่เราต่างอิสรา ในชีวิต
เธอว่าคิดอย่างนั้น ฉันไม่เป็น

๔...
ฉันถามว่า "ความเศร้า" ยังเศร้าไหม
เปล่าประโยชน์จะเศร้าใจให้ใครเห็น
มันถูกซอนซ่อนไว้ใต้ประเด็น
หลังเธอเป็นผู้แพ้ นับแต่นั้น

๕...
ฉันถามถึง "ศรัทธา" ที่เคยสร้าง
เธอเยาะพลางกางแดแผลแห่งฝัน
มันคือบททดสอบ ขอบใจมัน
ต่อนี้นั้น ฉันศรัทธาแต่ตัวเอง

๖...
สิ้นเสียงพลันฉันนั้นเริ่มรู้ว่า
คำถามที่ถามมา เหมือนข้าเก่ง
ไม่ได้เป็นคำถามอย่างนักเลง
เสมือนฉันข่มเหง คนพ่ายแพ้

๗...
เริ่มนอบรับกับคำที่เธอตอบ
กับข่ายขอบกรอบกั้นวันเธอแย่
วิธีรักษ์ความช้ำที่กล้ำแด
กับโซ่แส้  วันเวลาอันน่าชัง

๘...
ฉันเลิกถามถึงความฝันของวันพรุ่ง
เพราะเห็นทุ่งซากเศษสมเพษหวัง
เธอไม่เหลือริ้วอดีตที่หวีดดัง
มันป่นแหลกแตกปัง เกินสั่งใจ

๙...
ฉันย้อนถามสำนึกลึกลึกว่า
แสงระวีที่รอท่านะวันใหม่
จะเปลี่ยน สีสรรค์ไปหรือไม่
เธอไม่ตอบสิ่งใด ให้ไหวติง

๑๐...
ความผิดหวังของเธอฉันสิ้นหวัง
คิดปลงในอนิจังของบางสิ่ง
คำพระว่าอย่าถือมั่น มันไม่จริง
ทุกส่วนสิ่งเป็นเพียงแต่สมมุติ


............................................

บทส่งใจ...

บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกแย้งกิเลสในใจ
เมื่อความผิดหวังมาเยือน
ไยเธอจักต้องแสดงถึงความ คิดแค้น ชิงชัง 
แหละแทบว่าไม่เคยเหลือส่วนประสงค์ดีอยู่เลยเช่นนั้นหรือ....

ยิ่งสงสัย ฉันยิ่งถาม
แหละเธอไม่เคยปฏิเสธที่จะตอบความฉัน
ตอบทั้งรู้ ว่ามิอาจทำให้ฉันสิ้นสงสัยได้ก็ตาม

นับวันคำถามฉันยิ่งบ่อย แต่เธอยังคงตอบอยู่เสมอๆ...
ฉันเพียงแต่ฟังเสียงเธอ
จนบางขณะคิดชังเธอว่า หัวใจเธอช่างกระด้างนัก....

ถ้าไม่วันนี้ วันที่สะดุดกับคำตอบสุดท้ายของเธอ 
ด้วยเสียงอันสั่นเครือ ฉันศรัทธาแต่ตัวเอง
ฉันคงไม่หยุดถาม และพิศให้ลึกลงไปในความเจ็บปวดภายใต้แววตานั่น....

ฉันเข้าใจเธอแล้ว....

ทุกความเป็นไป มีวิธีจัดการและรับมือกับความเจ็บปวดที่ต่างกัน....

ฉันเขลาเอง 

แค่เสียใจ และขออภัยนะคงไม่พอ  บทกวีนี้เพื่อเธอ 
สังฆยนา ธันวาคม ๕๒ / แทนคุณแทนไท