18 พฤษภาคม 2550 09:28 น.
แทนคุณแทนไท
แค่พบกันเพียงนั้นไว้ฝันถึง
ก็สุดพึงซึ้งจิตเมื่อชิดหวัง
วิมานวาดปรารถนา พะว้าพะวัง
ช่างสุขจริง สุขจัง หวังวิมาน
เอาไว้เป็นเช่นพลังเมื่อพลั้งพ่าย
ไว้รดรายหทัยหวาดที่พลาดผ่าน
ไว้จารจด ทดแทนวิแมนมาน
ไว้อิ่มซ่าน ดาลแด เมื่อแพ้เยือน
ไว้คิดถึงพึงถาม หวามความคิด
เป็นมวลมิตรสนิทแนบแม้แบบเพื่อน
เป็นแสงเย็นเพ็ญวาวของดาวเดือน
เป็นผ้าซับรอยเปื้อน หยาดน้ำตา
เอาความหวานปานหวังที่ถั่งทับ
มาเปลี่ยนปรับซับทรวงที่ห่วงหา
เอาบรรดาปวงความดีเคยมีมา
มาเสี้ยมส่วนปรารถนาให้เบ่งบาน
แค่เพียงนี้ที่ฝันวันละนิด
ขอใช้สิทธิ์ นิดนั่น จนสั่นซ่าน
ปล่อยความสุขรุกหทัยละไมมานย์
จุมพิตกับรสหวาน ปานละเมอ
แค่พบกันเพียงนั้นเมื่อฝันถึง
ดั่งนี้จึงหมดสิทธิ์คิดเสนอ
ใช้ความดีพลีพจน์รสบำเรอ
ฉันกับเธอ รักกัน แค่ฝันไป
..........................................
"พระฤหัสที่ ๑๗ พฤษภาคม ๕๐" - แทนคุณแทนไท
16 พฤษภาคม 2550 16:15 น.
แทนคุณแทนไท
"ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก"
ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก
แต่ยากเกินไสผลักหักใจไหว
สัมผัสช่าง เบาบางและว้างใจ
รู้สึกเหมือนฉันไหมเราไกลเกิน
คว้าไม่ถึง
ใช่แค่เพียงคิดคะนึงซึ่งห่างเหิน
ปรารถนาธรรมดาไม่ก้ำเกิน
ยังมิอาจเพลิดเพลินดั่งใจคิด
ซ่อนมิไหว
ทั้งสองตาดวงนัยน์คนไร้สิทธิ์
ปากนิ่ง ก็มิอาจสนิทมิด
กับความคิด ที่มิอาจประกาศใจ
หนอความรัก
คิดถึงแรกรู้จักมักอยากได้
พร้อมจะมอบแก่กันและกันไว้
เป็นสายใยเป็นสัมพันธ์ คือสัญญา
รู้สึก - งดงามทุกยามพบ
เป็นน้อมนบรบเล่ห์สิเน่หา
กลับ "คือ" ความทรงจำ อันทรมาน์
เหลือแต่วันเวลา พะว้าพะวัง
ถึง คิดถึง
ก็ไม่ได้ ส่วนหนึ่ง ที่ซึ้งสั่ง
เดี๋ยวอารมณ์ ก็ประเด ประดาดัง
แล้วก็พัง ลงมา น้ำตาคลอ
โถความรัก
ฉันทายทัก รักเธอ เสมอหนอ
ถึงน้ำตา หล่นพราก จนหลากออ
ก็ยังรอ รักที่ลับ หวนกลับมา
มองฝั่งฟ้าอีกคราน้ำตาร่วง
ฟ้าชั่งลวง เล่ห์นักความรักหนา
นี่หรือ รักหนอ ที่รอมา
"คือ" น้ำตา แต่ละหยด ที่รดริน
ฉันรู้สึกว่าเธออยู่ไกลนัก
แต่ยากเกินไสผลักหักถวิล
สัมผัสช่าง เบาบางระหว่างจินต์
รู้สึกเหมือนสูญสิ้น วิญญาณแล้ว
----------------------------------------------------------------------------------
"จะให้ทำประการใดดี เมื่ออารมณ์โศก มันเศร้าจนหัวใจมันเกินกว่าจะเก็บทรมาน"
คงเพราะบทกวีของบางใครกระมังครับ
...เดี๋ยวนี้ พระพุธที่ ๑๖ พฤษภาคม ๕๐ / แทนคุณแทนไท...
15 พฤษภาคม 2550 12:28 น.
แทนคุณแทนไท
ลึกลงไปในอดีตอันหวีดหวิว
ท้องร้องกิ่วคิ้วขมวดปวดขมับ
ทุกข์ยังโถมโหมกระหน่ำงำรำงับ
มือเขย่าเท้าขยับกลัวจับใจ
อุดมการณ์ผลาญระห่ำอำมหิต
กอรปกรรมกิจคิดใคร่ครวญชวนสงสัย
การต่อสู้ผู้ต่อต้านรุกรานไทย
อ้างอำนาจประกาศใดให้ฆ่าคน
เคลื่อนขบวนชวนประชามาท้าสู้
ดินผืนนี้มีใครอยู่กูไม่สน
เมื่อเหลืออดอดแล้วอดจนหมดทน
ยอมฆ่าชนทนหน่อยหวังอันรังรอง
ยังจำมั่นวันที่หมองใครร้องไห้
ศพที่รายตายที่เกลื่อนล้วนเพื่อนผอง
ไหวที่หวั่นปั่นที่ป่วนลองทวนมอง
เลือดที่นองต้องลงตกอกผู้ใด
เลือกวิธีวิถีปืนใช้ยืนจ้อง
สิ้นเสียงร้องของการพบทุกศพใหม่
ความงำเงียบเยียบย้ำเยือนดั่งเพื่อนไท
ได้ซ่อนแค้นแน่นดวงในหทัยนั่น
ปวดจนเหน็บเจ็บจนหน่ายตายจนเบื่อ
กลัวจนเบื้อเชื่อจนบ้าช่างน่าขัน
น้ำตาหยดรดจนทั่วหัวใจกัน
เงียบก็งันฝันก็ฝืนสะอื้นกิน
โน่นกดขี่นี่กฎฆ่าน่าหัวร่อ
มีแต่ทุกข์รุกมารอจนท้อสิ้น
เลือดยังรดหยดทั่วแผ่นทั้งแคว้นดิน
หรือน้ำตาต้องห่ารินจนสิ้นไทย
...แด่ทุกวีรบุรุษนักรบ และทุกเลือดบริสุทธิทั้งผอง...
พระอังคารที่ ๑๕ พฤษภาคม ๕๐ / แทนคุณแทนไท
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
1473
