25 มกราคม 2550 16:09 น.
แทนคุณแทนไท
.. ๑ ..
ทำไม เรา ยังพบกัน
ฤา แอบเก็บความผูกพันไว้ฝันหา
บนช่องว่าง ระหว่าง การจากลา
เราแอบหา ปรารถนา บรรดาใด
.. ๒ ..
หาหยดฝน หล่นสาย เพื่อหายเศร้า
จากวูบ กับรูปเงา เราหลงใหล
บนเรือนความ คุ้นชิน ก่อนสิ้นไย
หนอหัวใจ ใคร่หา อะไร ฤา
.. ๓ ..
ทำไม?.. ดอกรัก ต้องร่วงโรย
ฤา ขโมย มาจากใคร เช่นนั้นหรือ
วาสนา จึ่งได้ ด่วนเปลี่ยนมือ
ใครคือ ผู้กำหนด โชคชะตา
.. ๔ ..
ทำไม เรา ยังพบกัน
มาเสพย์ความ ผูกพัน อันสิ้นท่า
ยังหลงความปรารถนาที่จากลา
เผลอแอบหา ช่องว่างระหว่างใจ
.. ๕ ..
คอยแอบอ้าง อย่างเพื่อน เป็นเงื่อนปลอบ
ยังหลบลอบ สร้างสัมพันธ์อันหวั่นไหว
สเหยาะเย้ย หยันธรรมประจำใจ
เลือนอุ่นไอความงามและความดี
.. ๖ ..
ขอวักน้ำสักนิดหนึ่งซึ่งหวานสด
มารินรด รันทดเพื่อสดศรี
จินตภาพ อาบหล้าทั้งราตรี
อยู่ในโลกเสรี ที่ลึกซึ้ง
.. ๗ ..
ทำไม เรา ยังพบกัน
โลก ณ มัน จะพลันหาย จากกายหนึ่ง
ที่เด็ดดวง ดอกไม้ไว้ตราตรึง
เผื่อจำถึงโลกหน้า ทุกช้านาน
.. ๘ ..
เถิด ดอกรัก
มารู้หัก การร่ำลา อย่างกล้าหาญ
เมื่อขั้วริดปลิดร่วง ก็ป่วยกาล
จะท้นท้อทรมาน กับการลา
.. ๙ ..
เรา จึงยังพบกัน
มาแอบเก็บความผูกพันไว้ฝันหา
เผื่อช่องว่าง ระหว่าง วันเวลา
จะเผลอเปิด ปรารถนา ให้เบ่งบาน
แทนคุณแทนไท / พระฤหัสบ์ ที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๕๐
9 มกราคม 2550 18:26 น.
แทนคุณแทนไท
๑...
หลงเหลือสิ่งใด. ให้กับชีวิตหรือ...
วันเวลา...
มาเยือนแล้ว... จากลา
สักวันหนึ่ง...
หลงเหลือ... สิ่งใดหนอ
รำพันรำพึง...
ใครจะได้... เด็ด ดอมดึง
ตลอดกาล...
๒....
สักวัน สักวัน สักวัน
วันเวลา...
มาสวัสดีตรงหน้า
เพื่อลาผ่าน...
วันนี้... อาจมามี
มิเนานาน...
ยังดีกว่า... อดีตวาน
กาลที่ผ่านมา...
๓...
หลงเหลือ สิ่งใดไว้
หนอชีวิต...
คิดถึงสิ่งใดหนอมวลมิตร
คิดเอาว่า...
พบเพื่อพราก พรากเพื่อพบ
พบเพื่อลา...
นั่นซิ... แล้ววันเวลา
เหลืออะไร
๔
เธอ-ฉัน เหลืออะไรไว้
ให้ชีวิต
เธอสิ้นศรี ฉันสิ้นสิทธิ์
ผิด คาดหมาย
ฝันฉันร้าง...บนทาง
ที่ว้างดาย
กับศรัทธา... ที่แตกตาย
สายเกินกาล
๕...
หลงเหลือสิ่งใด. ให้กับชีวิตหรือ...
วันเวลา...
มายวน มาเย้าปรารถนา
เพื่อลาผ่าน...
พบนั้นแต่.... ริ้วรอย
ความทรมาน
ที่ใจจัก จด และจักจาร
แผ่วผ่าน... ลมหายใจ
พระอังคารที่ ๐๙ มกราคม ๒๕๔๙ / แทนคุณแทนไท
5 มกราคม 2550 11:00 น.
แทนคุณแทนไท
ถึง...ฤา...ไม่ถึง
(๑)
ถึง...ไม่เหลืออะไร
ก็ยังเหลือหัวใจที่ไหวเต้น
เหลือความ ธรรมดาอันชาเย็น
เหลือความเป็น เช่นนั้นนิรันดร์มา
(๒)
ถึง...มิมีอะไร
ก็ยังมีซากไร้ปรารถนา
ในความ เปล่าว้างร้างอุรา
บนเรือนทรมา พะว้าพะวง
(๓)
ถึง...ขาดอะไรไป
ก็ไม่ถึงขาดนัยน์หทัยส่ง-
ชีวา ชีวิต มิปลิดปลง
ยังคง อยู่ได้สบายพอ
(๔)
ถึง...หรือ ไม่ถึง
วาบคะนึงพึงท้นถึงล้นอ่อ
เมื่อวาสนาฉัน มันไม่พอ
ก็ไม่คิดทนรอ ฉันพอเป็น
(๕)
ถึง...ไม่เหลืออะไร
ก็ยังเหลือหัวใจที่ไหวเต้น
เหลือความ ธรรมดาอันชาเย็น
เหลือความเป็น เช่นนั้นนิรันดร์มา
(ด้วยหัวใจ)
พระศุกร์ที่ ๐๕ มกราคม ๔๙ / แทนคุณแทนไท
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
1752
