31 ตุลาคม 2549 00:25 น.

:::ลมหนาว..บทกวี..ที่รัก:::



ตุลาฯ กำลังจะสิ้นแล้วที่รัก
 
...๑...
ฉันแอบเขียนบทกวี... 
จากปรารถนามีที่ล้นพ้น... 
เปิดนัยน์เถิด..โปรดยล 
เรามิใช่คน แปลกหน้ากัน

...๒...
ลองอ่าน ทีละหน้า... 
ตื่นตระหนก อย่า!.. ด่วนไหวหวั่น 
แท้แล้วเรา น่ะรักกัน... 
ยืนยัน รักเธอ หมดหัวใจ...

...๓...
ถึงฉันมิได้เป็นกวี... 
แต่รู้สึกบรรดาดี ที่มีไว้... 
จารถ้อยร้อยคำลำนำใด... 
ล้วนถั่งหลั่งในหัวใจพลัน...

...๔...
อ่านฉันทีละหน้านะที่รัก... 
ทำความรู้จัก จากสิ่งนั้น 
ระหว่างบรรทัด อาจอัศจรรย์... 
มิใช่ฉันรำพัน อยู่ดายเดียว...

...๕...
ฉันเคย อยากเป็นกวี... 
เสพย์ทุกความมีแม้ปล่าวเปลี่ยว... 
รักโลก ที่ล่อลวง กลวงเกรี้ยว... 
หลงรอย ริ้วเรียว ของความทุกข์...

...๖...
ถ้าเปิด อ่านไปอีกหน้า... 
ฉันได้เขียนปรารถนาของความสุข... 
สมมุติว่า ถ้าแม้น เธอท้อทุกข์... 
คงปลุก ปลอบเธอ ได้บ้างนะ...

...๗...
เคยไหม เธอเขียนบทกวี... 
แล้วบันดาลฤดี จาก อะไรหละ... 
ระหว่างแถว ของบรรทัดยังว่างนะ...  
ตามสบาย ถ้าจะ เขียนกวี...

...๘...
อีกหน้าหฺนึ่งเธอเห็นไหม
โล่งว่าง.. ว่างไว้ ทำไมนี่
ที่รัก เธอพิศ คิด ดีดี... 
นี่หละ บทกวี คนโดดดาย...

...๙...
ฉันเขียนบทกวีด้วยอะไร
วัสดุ ใช่!..  หัวใจไร้ความหมาย... 
วัตถุดิบหยิบจากฝันอันเพราพราย... 
หลอมละลายพร้อมกับจินตนาการ...

...๑๐...
ฉันรัก แสนรัก บทกวี...
ทุกส่วนปรารถนามีที่ขับขาน...
จำจาร ผ่านถ้อย ร้อยวิญญาณ...
เสนาะ กังสดาล อ่านอารมณ์...

...๑๑...
ถึงคนอ่าน บทกวี ที่ฉันรัก...
แม้นมิเคย รู้จัก สนิทสนม...
แค่เธอ ทายทัก แวะพักชม...
น้อมคารวะด้วยอารมณ์นิยมนัก   
 


คงไม่มีใครขาดใจตายเพราะลมหนาวกระมัง

แทนคุณแทนไท / พระอังคารที่ ๓๑ ตุลาคม ๔๙