ระทมรัก

แทนคุณแทนไท

รักของเรา เปล่าประโยชน์ จะจดจำ
ถึงงามล้ำ ก็ไม่กำ ชีวิตเธอ

เจ็บปวดนัก...
นี่หรือค่าความรัก เคยภักดิ์เสมอ
ถึงงามล้ำก็ไม่กำชีวิตเธอ
ฉันแค่เพียงเพ้อเจ้ออยู่ลำพัง

น่าหัวร่อ...
ต่อนี้ขออยู่อย่างสิ้นทางหวัง
กับเสียงเพลงที่บรรเลงวิเวงวัง
ตราบกระทั่งเนื้อกายสั่ง ไม่หายใจ

อาจเป็นกรรมทำเธอไว้แต่ปางก่อน
จึงได้หลอนหลอกให้หลง สิ้นสงสัย
ลวงให้ช้ำกล้ำกลืนฝืนหทัย
ได้แต่ถาม ว่าทำไมต้องเป็นเรา ? 

ใจที่รักภักดีมีให้เธอ
ยังคงเผลอละเมอหาเวลาเหงา
เคยกระสิบสั่งส่งถึงนงเยาว์
เธอปล่อยเขาหมองหม่นนะคนดี

รินไหล...
ยินความนัยจากใจที่ไหลปรี่
"นี่หรือรักคือความปรารถนาดี
ที่คนมีให้เธอ  ต้องเพ้อตรม"

โอ้ความรักเอย
ไม่คิดเคยจะคุ้นขื่นความขื่นขม
ทั้งเจ็บปวดรวดหนาวร้าวระบม
ช่างระทมสุดข่ม ความวังเวง

สูญเสีย ความรัก แล้วซิหนอ
มีแต่ความทุกข์ท้อรุกรอเร่ง
นึกถึงเขาปวดร้าวเหงาวังเวง
ดั่งบทเพลงเป็นเพื่อน เกลื่อนความระทม

เมื่อรักเรา เปล่าประโยชน์ จะจดจำ
เหมือนโดนย่ำ ฉ่ำชื่น กลับขื่นขม
เจ็บปวดนักรักเอ๋ยเคยปรารม
มาระทม เพราะรัก เจ้าหักใจ

.............................................

เมื่อแสงแห่งระวีลาฟ้าแล้ว 
หลายความรู้สึก  มาชะเง้อรออยู่เบื้องหน้า
...
หลายคราที่เพียรพยามสอนใจตัวเองว่า
ไม่มีใครต้องตายเพราะอยู่เพียงลำพัง
...
แต่มีไม่บ่อยเลย
ที่รู้สึกจะเข้มแข็งได้เช่นที่ใจเพียรนั้น
...
จะเป็นดั่งนี้อีกนานเพียงใดหนอ
.
ลาก่อนแววระวี / สวัสดีรัตติกาล
...
ด้วยหัวใจ

พระจันทร์ที่ ๑๙ กันยาย์ ๔๘. แทนคุณแทนไท