15 กุมภาพันธ์ 2548 18:58 น.

เดียวดาย...

...แด่วันแห่งรัก...เมื่อรักห่างร้างแรมยิ่งแต้มเศร้า
ในวันหนาวจึ่งร้าวรานกว่าวานไหน
ในดวงมานที่ซานซบสยบนัย
ยังเจ็บแปลบแนบหทัยหัวใจชาย

ทุกข์ท้อโถมโรมเร้าเศร้าถึงจิต
เหตุพ่ายพิษความรักที่หักหาย
ชีวิตสิ้นสูญหวังซังกะตาย
มานสลายมลายหมดที่งดงาม

เหลือแต่ความที่ถามโศกวิโยคอยู่
ในรู้สึกระลึกรู้ทุกคำถาม
แต่สร้อยเศร้ายังเย้ายั่วทุกเนื้อนาม
สุดจะห้ามความคิดยามพิศถึง

ที่ตรงนั้นฝันเอ๋ยเคยพิลาศ
บุพชาติสะอาดใสในโลกหนึ่ง
ยังหอมหวลชวนหาทุกตราตรึง
ในคะนึงยังซึ้งซ่านทั้งมานเรา

กล้ำสะอื้นกลืนสะอึกระทึกระทด
น้ำตาหยดรดแก้มแต้มความเศร้า
ยามเหว่หวาดขลาดสะทกหัวอกเยาว์
ขมก็ข่ม ถมเข้า เอาเป็นทุน

เคยเด็ดเดี่ยวแม้เดียวดายเมื่อกายทุกข์
ใครที่ปลุกปลอบให้ใจละไมอุ่น
ใครที่เคล้าเคลียคลอ... ขอรอคุณ
โอ๋อกเอ๋ยเคยอุ่นกรุ่นอุรา

มิคิดคาดชีวาตย์มาขาดบั้น
ใจหวิวหวั่นพรั่นไหวไร้หรรษา
ทรมานซ่านซัดหัทยา
โชคชะตาพาหายทลายลาญ

ก่อนเคยมีสตรีหนึ่งพึงปลุกปลอบ
ก่อนกุกอปกรรมกิจผลิตผสาน
แต่บัดนี้มิมีนางมาเนาว์นาน
นุชนงคราญได้ลี้ตีจากไป

นี่ทนได้อย่างไรใจไม่รู้
รู้แต่สู้อยู่ระหว่างความว่างไหว
หนึ่งนาทีที่ทุกข์ทับแทบขาดใจ
เราอยู่ได้อย่างไรไม่มีเธอ

เมื่อใจโศกเห็นโลกกว้างสิ้นทางหวัง
หมดพลังที่ตั้งจิตคิดเสมอ
มีแต่ความอุ่นไอละไมละเมอ
นั่งยิ้มเก้อแล้วหนอต่อแต่นี้

ด้วยชีวิตผิดพลาดพินาศป่น
จึงได้ดลสร้อยสลดกำสรดศรี
ถ้อยที่เผยเอ่ยหลากจากฤดี
วันนี้มีแต่เศร้ารานเร้ารอน
............................................

ริมฝั่งนที...