กว่าจะรู้ ว่ารักเปล่าประโยชน์ปวง

แทนคุณแทนไท

ฦ มิอาจลืมแก้วแววชีวิต
จึ่งอุทิศ ถึงรัก เคยแหนหวง
แท้เพราะรัก ยังเต็มปรี่ ฤดีดวง
เกินจะตวง ตักไป ให้ใครดู

จึงสู้เก็บ ความฝัน อันงันเงียบ
ที่เย็นเยียบ ในฝันเศร้า เฝ้าอดสู
เพราะข้องคิด คำนึง ถึงพธู
จึงหดหู่ อยู่ใน ทรมาน

ทรามาน ทรมา ชีวาวาต
เมื่อเธอขาด ปราถนา เคยไหวหวาน
ไปมีรัก อิ่มอาบ กำซาบมาน
จึ่งสราญสูญโศกวิโยคใจ

ครวญทุกครา ทุกคราว ร้าวในอก
ใจที่ฟกที่ช้ำ ที่ดำไหม้
เคยถามเศร้าว่าจะโศกวิโยคไย
เห็นไหมใคร เผยอยิ้ม แก้มพริ้มพราว

จึ่งอุทิศ แด่ดวงใจ ที่ร้าวราน
อุทิศแด่ วันวาน ที่เจ็บร้าว
อุทิศแด่ คืนฝัน เคยยืนยาว
อุทิศแด่ ความเหน็บหนาว ร้าวหัวใจ

แด่คนดี คนเดียว ในชีวิต
แด่มิ่งมิตร มิ่งมิตร เคยชิดใกล้
แด่คนเดียว คนดี ในดวงใจ
แด่คนให้ ความหมองไหม้ ที่มากมี

แด่ดวงไฟ ดวงไฟ ในคืนฝัน
แด่คืนวัน ในฝัน อันป่นปี้
แด่ทุกทุกข์ ปรารถนา บรรดามี
อุทิศแด่ ถ้อยวลี ที่เธอย้ำ

ว่า...หัวใจรัก
มีมากนัก เกินจัก จะเพ้อพร่ำ
แต่รักเรา เปล่าประโยชน์ จะจดจำ
ถึงงามล้ำ ก็ไม่กำ ชีวิตเธอ

ฟังเธอว่า เหมือนว่าน้ำตาตก
สั่นสะทก ร้าวในอก พี่เสมอ
แล้วเรารัก รักกัน ทำไมเธอ ?
น้ำตาเอ่อ จากฝั่งใจ ไหลล้นทรวง

แสนเสียดายคืนวันเคยฝันใฝ่ 
มอบรักให้จากใจไม่มีหวง 
กว่าจะรู้ว่ารักเปล่าประโยชน์ปวง 
ฤดีดวง ก็ช้ำเกินทำใจ

 

ฦ จะเป็นเช่นเธอว่า เมื่อรักเราเปล่าประโยชน์จะจดจำ  ถึงงามล้ำก็ไม่กำชีวิตเรา...????