19 กันยายน 2554 21:11 น.
แทนคุณแทนไท
เที่ยงนี้
สิทธิ เสรี ยังไหวหวาม
ฝันว่าได้โลกสวยด้วย "นิยายนิยาม"
แต่สมองยังไล่ตามลิงบาบูน
มนุษย์ชาติไหนหนอไปเลือกตั้ง
สิบแปดแดดแผดเสียงดังถึงฝั่งนู่น
ถึงประเทศที่การรู้บริบูรณ์
แต่ประเทศนี้ปฏิกูลพูนพ้นนคร
ถ้าสิบแปดมีสิทธิชี้ทางชาติ
บาบูนก็สิบแปดอาจได้เลือกก่อน
เพราะบางคนโง่กว่าสัตว์ในสันดอน
การศึกษาปัญญาอ่อน น้อยกว่าลิง
ถ้าวัดที่อายุแล้วได้สิทธิ์
เราคงหลงทางคิดผิดทุกสิ่ง
การศึกษาน่านำมาแอบอิง
ได้ปลดปลิง ผีเปรต ทุเรศสภา
ลิงยังหาอาหารอยู่บ้านป่า
หน้าหนาวก็รู้ว่าต้องเตรียมท่า
เสบียงก็รู้จักเก็บ ไม่รอฟ้า
น้ำท่วมมา ไม่ร้องหาอาหารใคร
คนบางคนต้องรอแต่ของฟรี
และทุกปีรอของแจก จากการได้
ซ้ำๆ โดยไม่ต้องทำการใด
มีหนี้ก็ขอรัฐได้ยกให้ฟรี
ประชาเอย เสรีประชาชน
อยากหายจนหรือไม่หลังเที่ยงนี้
ไปพูดคุยกับลิงดูสักที
ว่าอยู่ได้อยู่ดีเพราะสิ่งใด
ก่อนใช้สิทธิก็จงทำหน้าที่
ก่อนเสรีก็จงมีวินัยไว้
รู้หน้าที่ แล้วจักได้เข้าใจ
ให้สิทธิพ้นภัยจากไพร่เลว
19 กันยายน 2554 20:17 น.
แทนคุณแทนไท
ถ้าน้องเจ็บ
พี่ไยจักจะเก็บอารมณ์ไหว
น้ำตาว๊ะ เป็นบ้าไหลทำไม
หรือบอกความขื่นไข้ในใจเรา
เขาไม่รักเราอย่างที่ควรรัก
แน่นอนนัก ผลักเราเป็นคนเศร้า
ความทุกข์นั้นแม้เพียงแค่แผ่วเบา
แต่สะท้านสะเทือนเข้าไปถึงทรวง
เมื่อน้องเจ็บ
ไยพี่ต้องกดเก็บความเป็นห่วง
ถ้อยที่เคยพร่ำย้ำทุกสิ่งปวง
มาถามทวง ว่ายังจำสักคำไหม
คนหมองหม่น
ไม่แปลกหรอกหากหมองจนอยากร่ำไห้
เพราะบางคนยังแกล้งแสดงใจ
ร้องร่ำไห้ได้ทั้งที่ไม่มีใจ
ไม่ถามว่าวันนี้ สบายดีหรือ
เพราะข้อความที่สื่ออารมณ์ไว้
ในนามของคนที่คอยห่วงใย
ขอถามว่า มีอะไรก็บอกมา
4 กันยายน 2554 22:26 น.
แทนคุณแทนไท
อยากจะหลับตาสักชั่วตื่น
ปล่อยวันคืนกลืนใจไปในฝัน
จะได้ไม่เต้นผ่าวร้าวถึงกัลป์
ปานนรก ฤๅ สวรรค์ถล่มครืน
เจ็บใจ ไปถึงยมโลก
ยมทูตเศร้าโศกซาตานตื่น
หลุดจากพันธนาการของวันคืน
ไล่ข่มขืนสาวสวรรค์ชั้นพรหมแมน
ในป่า หิมพานต์สะอ้านสะอาด
โรคา พยาบาทก็ลามแคว้น
สั่นสะทกสะเทือนสะท้านทั้งดินแดน
ทั้งสามแสนผู้พิทักษ์ก็ล้มตาย
โลกกลาย เป็นดงพงพันธ์สัตว์
ที่ชัวร์ชัดว่าเสมือนสัตว์ทั้งหลาย
มีสัญชาตญาณการทำลาย
เพื่อเป้าหมายอยู่รอดปลอดภัยตัว
ไร้เขต ไร้ขอบ ไร้กรอบกัก
อย่าได้ ถามทักความดีชั่ว
สุนักขี่ราชสีห์ผีก็กลัว
มันเห่าได้กังวานทั่วทั้งป่าไพร
โบราณขานไว้ ไม่มีผิด
เพียงลาภถึงเพียงนิดก็คิดได้
จะจ้างผีโม้แป้งตะแบงไป
จะคิดการสิ่งใดก็สมจินต์
ฝนเลือดแดงทั่วทุ่งนรก
ย้อนวก สกปรกมิรู้สิ้น
กลิ่นเลือด มาถึงบาดาลดิน
องค์อินทร์ รินน้ำตามหาประลัย
เจ้าสมุทรอพยพไปไกลลาศ
หลีกทางแด่มาหาราษฎร์ผู้ยิ่งใหญ่
โรยผงมหัศจรรย์อันวิไล
ติดอก ติดใจ ทหัยเลือน
อยากจะหลับตาสักชั่วตื่น
เผื่อว่าฝันชื่นจะเป็นเพื่อน
กลัวว่าหน้าหนวเมื่อมาเยือน
สามโลกจะสะเทือนสะท้านภัย
ย่างเข้าเดือนอ้ายโลกมนุษย์
สงครามมหาประยุทธสุดยิ่งใหญ่
ทั้งไพร่ เจ้า ด้าว เทวดา ซานตานใด
ก็กระหายกำชัยในสงคราม
ผู้พิทักษ์รักษาแต่ละโลก
จะเศร้าโศกไปทั่วทั้งโลกสาม
ยามนั้น ฉันหลับตากับฝันงาม
จะเห็นความงดงามกับความจริง
หัวเอย หัวใจเตลิดแล้ว
เหมือนแก้ว ตกแตกแหลกทุกสิ่ง
ไม่ต้อง มีใครขยี้ทิ้ง
ทอดทิ้งฉันไว้อย่ามองมา
ที่รัก
จงหลบพักที่ปลอดภัยหนา
ฉันมิอาจทำได้ตามสัญญา
เพราะว่า ฉันคงแตกแหลกก่อนเธอ
หลับนะหลับตากันชั่วตื่น
จะปลอบความเข็นขื่นเธอเสมอ
ในอกฝันของฉันมันเพ้อเจ้อ
มิอยากเจอความจริงทุกสิ่งอัน......
สาริกา
แวะมาเจรจาไว้เท่านั้น
ว่าอักษรายังมีทุกวี่วัน
ไม่เคย อันตธานหาย นะสายลม...
4 กันยายน 2554 00:51 น.
แทนคุณแทนไท
......................................
ลืมตา อย่ากะพริบ
แม้ไกลลิบหลับตาถึง
ใกล้ไกลแค่คำนึง
ดาวดึงส์ บึ้งบาดาล...
จากท้องพ่อท้องแม่ถึงท้องโลก
แค่หลับตาก็ถึงโศกโลกประหาร
เพียงหลงฟังเสียงหนึ่งดังกังสดาล
จากทิพย์พิมมานสถานใด?
แค่ร้อยกลแสนกลบนบนโลกเศร้า
แต่หากกลนรกเล่าจะสักกี่เท่าอสงไขย
กล่อมกลจนโลกสิเผลอใจ
หลับลึกถึงเบื้องใด ณ โลกันตร์
ขวัญเอยขวัญแม่แต่สานสร้าง
แม่เห่เจ้าไปสุดทางร้างสิ้นขวัญ
หนาวเอยหนาวอกนรกทัณฑ์
หนาวสุดขั้วชั่วชั้นอเวจี..
ฟังสิ-เสียงนรกแตก
เคลื่อน-ครืน กระแทกแหลกแล้วทั้งธาตุสี่
มันถาโถมโหมยกปฐพี
มันผ่าอกแม่ธรณีมาพรากเธอ
แข็งขืนตาไว้เถิดลูกรัก
เพียงงีบพักชั่วครั้งฤาพลั้งเผลอ
ชั่วเศษเสี้ยวหลับตาพริ้มละเมอ
สุดเผลอตาตื่นฟื้นนิทรา
จงตระหนักเถิดลูกรัก
สวรรค์กวักมือเรียกฤานรกเพรียกหา
เทพแท้ฤามารแปลกปลอมมา
หลอกหลอนหูตาให้พร่าเลือน
อดีตปัจจุบันอนาคต
ฤากลเก่ากำหนดราวภาพเหมือน
กี่ครั้งหลั่งธารโศกโลกสะเทือน
ผืนดิน-ผาเขยื้อนลุกลม-ไฟ
เบื้องนี้ฤาเบื้องหน้าบังตาเรา
ประวัติศาสตรเก่าๆซำรอยไหน..
วัฏจักรจำหลักเหตเภทภัย
ฤาหมุนเวียนมาใหม่กับเวลา..
บางรอยจารึกผนึกซ่อน
บางลี้ลับทับซ้อนซ่อนปริศนา
บางมืดดำอำพรางยุคมายา
ซ่อนบางอุบาทว์บ้าอุบัติพลัน!
ขวัญเอยขวัญอ่อนนอนใกล้แม่
หากวิญญาณเจ้าสิไกลแท้แค่เจ้าฝัน
ปลิดห้วงดวงจิตปลิดชีวัน
หลับชั่วกัปกัลป์นิรันดร......
24 สิงหาคม 2554 00:11 น.
แทนคุณแทนไท
อย่าเห็นฉันนั้นเป็นคนกั้นเหงา
หัวใจใช่ว่างเปล่าเท่าที่เห็น
ถ้าเธอเห็นในแววตาที่ฉันเป็น
เธอจักรู้ว่าฉันเร้นลำเค็ญใจ
โทรศัพท์รับสายปลายทางนี้
คนโทรมายังมีหัวใจไหม
ถึงไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เป็นไป
คนรับสายปวดใจไม่ต่างกัน
เถิดอย่าเพียงแค่เหงาจึงโทรหา
อยากระบายก็โทรมาเวลานั้น
มีไหมคำ คิดถึง ห่วงใยกัน
ให้หัวใจซ่านสั่นวันได้ฟัง
ถ้าเป็นได้แค่คนไว้แก้เหงา
ค่าแค่เบอร์ให้คลายเศร้าไร้ความหวัง
ถ้ามีนะ แค่น้อยหนึ่งคงซึ้งจัง
คำที่ทำให้คนฟังรู้สึกดี
สบายดีหรือเปล่าเหงาหรือไม่?
เจ็บป่วยหรืออย่างไรในวันนี้?
เป็นอะไรไยเสียงไม่เข้าที?
หรือเธอมีปัญหาใดให้บอกมา?
คิดถึงนะ ไม่เห็นหน้าหลายวันแล้ว
ฉันนับวันคืนแพร้วจะไปหา
คืนนี้พบกันในฝันตามสัญญา
หนาวฉันก็จะห่มผ้า เหมือนห่มเธอ
อย่าเห็นฉันนั้นเป็นคนกั้นเหงา
รู้หรือเปล่าเธอสำคัญมั่นเสมอ
ขออย่าเอาความภักดีไปบำเรอ
อารมณ์เศร้าของเธอยามเหงาใจ
MV ส่งใจ ...
http://www.youtube.com/watch?v=zsV4AJKPooI
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
2536
