10 กรกฎาคม 2547 13:50 น.
แทนคุณแทนไท
... นั่งนิ่งนิ่ง มองดวงดาว คราวคืนดึก
ให้นิ่งนึกถึงรู้สึกสม่ำเสมอ
ถึงดอกดวง จำปาที่เคยเจอ
ในทรงจำ... ยังเลิศเลอเสมอสมัย
เพียงวิญญาณแห่งการแสวงหา
จำใจมาอยู่กับกาลของคืนใหม่
คืนที่ ณ.วินาที ต่อนี้ไป
ไม่มีความอุ่นไอจากใจคุณ
คิดถึงวันฝันถึงคืนที่คุณมา
พร้อมฝากสร้อยปรารถนา ให้ใจอุ่น
ทิ้งริ้วหวังให้ดวงใจ ละไมละมุน
ทนุค่าใฝ่หาคุณ กรุ่นอารมณ์
ถึงคืนหนาวร้าวเพียงใดดวงใจเอ๋ย
อกใครไหนให้ทรามเชยได้ห่อห่ม
คืนพี่หนาวร้าวแค่ไหนในอารมณ์
คุณยังเป็นไฟพราวพรมห่มหัวใจ
พิศมองดาวอาจปวดร้าวดวงใจบ้าง
เมื่อเดินมาจนสิ้นทางจะก้าวไหว
เจ้าดาวงาม พี่จึ่งได้แต่ถามใจ
ทั้งแท้ที่มิอาจใกล้ดวงใจดาว
แม้นับกาลผ่านมาจนบัดนี้
เหลือเพียงมีแวววลีผู้เหน็บหนาว
ที่มิอาจ เฟื่องฝันถึงวันยืนยาว
เพราะเคว้งคว้างอยู่กลางหาวในคืนนี้
ใจปลอบใจว่าดาวอยู่ใกล้ใจ
ทั้งแท้ที่เจ้าลอยไปไกลจนสุดที่
จะสัมผัสได้ถึงในความมี
ไม่เหลือเสี้ยวส่วนที่จะหวังใจ
พระเสาร์ที่ ๑๐ กรกฏาค์ ๔๗...๑๓.๓๐ นาฬิกา
4 กรกฎาคม 2547 18:24 น.
แทนคุณแทนไท
...
เขียนที่นี้เดี๋ยวนี้ขณะคิดถึงคุณ
ถึงคุณคนดีของหัวใจ ณ.ฟ้าไกล กรุงเทพมหานคร
วันนี้รวีทำวิจัยอยู่ น้ำตกโตนงาช้าง น้ำตกบริพัตรค่ะ รวีรู้ว่าคุณคงกำลังวุ่นวายใจว่าระวีอยู่ที่ไหน อย่างไร
อย่ากังวลไปเลยที่รักรวีสุขสบายดี ดั่งคุณหวัง
ขอบคุณความรู้สึก (ตามเอกสารหมาย ล..) เหล่านี้ที่คุณมีให้เสมอๆ
ที่รักจ๋า ทุกๆ อย่างที่คุณตั้งใจเรียงร้อย ทุกข้อความที่คุณตั้งใจจะบอก
รู้เถิดคนดีรวีรับรู้และรู้สึกได้ค่ะ
ที่รักจ๋าบางครั้งยังแอบอิจฉาตัวเองกับสิ่งที่คุณมอบให้
จะมีใครสักกี่คนที่เค้าได้รับความรู้สึกดี ๆ เหมือนที่รวีได้รับ
ที่รักของรวี รวีอาจจะเรียงร้อยถ้อยคำอันรู้สึกดีได้ยาก และอาจไม่เท่าคุณ
แต่ความรู้สึกที่รวีมีให้ช่างมากมายจนไม่รู้จะบรรยายหรือสื่ออย่างไรให้ที่รักรับรู้ว่า
รักคุณเหลือเกินคนดีของรวี
รวีรักคุณเหมือนเดิม และมันก็มีการเติมเต็มอยู่เรื่อย ๆ ทุกวัน
ขอบคุณคะขอบคุณที่เราเติมต่อแต่ความรู้สึกดีดีให้แก่กัน รัก หวง ห่วงใย และใส่ใจในกันและกัน
รวีรักคุณคะ มากแค่ไหนก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่รวีเชื่อว่าคุณรับรู้และรู้สึกได้เช่นเดียวกับที่รวีรู้สึก
คนดีของรวี รวีอยากร้อยถ้อยรักได้ดั่งคุณคุณจะได้รู้ว่าหัวใจระวีรักคุณแค่ไหน.
ณ.นาทีนี้รวีมายืนอยู่ ณ.ตรงที่เราเคยได้จินตนาถึงวันพรุ่งด้วยกันคะ.
น้ำตกยังสวยและใสเย็นเหมือนเช่นเคยคะคนดี
จะขาดหายไปเพียงคุณเท่านั้นแต่รวีก็มีบทกวีที่คุณบอกว่ามอบให้รวีด้วยหัวใจคะ
คุณลืมแล้วรึยังคนดีของรวี.
รวีคิดถึงคุณคะน้ำตารวีรินเพราะคิดถึงคุณคนดี รวีคิดถึงจัง
กระแสชลหล่นหลั่งมาโลมหล้า
เหมือนจากฟ้ามาลิ่วปลิวเป็นฝน
กระเซ็นสายกระจายสาดระราดวน
ฉะฉานชลถะถั่งโถมลงโลมดิน
เป็นธารพลิ้วริ้วโรยโตยหยดย้อย
เป็นธารลอยเลียบกร่อนชะง่อนหิน
เป็นธารเงินทาบสรวงมาร่วงริน
เป็นธารถิ่นถานสวรรค์อาถรรพณ์มนต์
พฤกษ์สล้างลมป่าลูบโลมจูบผิว
สายธารพลิ้วมัจฉาล่องโลดฟองฝน
เรไรหริ่งชะนีโหยโอยอึงอล
ภาพพึงยลปักษาบุปผาพรรณ
ณ ถิ่นนี้ บริพัตรประหวัดหวัง
เหมือนเวียงวังอุทธยานพิมานสวรรค์
ณ แดนดินถิ่นป่าพนาวัน
เป็นแดนรักถิ่นฝันถึงดวงใจ
ต่างธารทิพย์ฟ้าหลั่งโลมมนัส
ต่างธารธรรมนำสัตย์สัญญาให้
ต่างธารรักไล้ถนอมอรทัย
ต่างธารใจเจิ่งกระแสรักแด่เธอ
ณ ถิ่นนี้ที่ได้รักสมัครมั่น
ณ ถิ่นนั้นฝันถึงรักสลักเสมอ
ณ ถิ่นนี้ที่สุขใจได้เคียงเธอ
ณ ถิ่นนั้นใจละเมอแอบอิงอร
กระแสชลหล่นหลั่งมาโลมหล้า
กระแสรักหลั่งผวาโลมสมร
กระแสสินธุ์รินชื่นชุ่มนาคร
กระแสจิตรินจรจอดจอมใจ
ปลรวีรักบทกวีที่คุณมอบให้คะ แม้ไม่เท่าที่หัวใจรักที่รวีรักคุณ
ท้ายสุดของความคิดถึง ณ วินาทีนี้ รวีอยากบอกคุณคะคนดี
ว่าฟังเพลงนี้ทุกวัน ทัดทานคะ
อาจเป็นเพราะสำหรับรวีเป็นเพลงที่ไพเราะที่สุดในหัวใจ
เพราะเป็นเพลงที่คุณครวญให้รวีฟังทุกครายามเราได้สวมกวดกัน
มีเธอเสมออยู่เคียงใจ
รับรู้รับฟังที่เป็นไป
ยามมีปัญหายังอุ่นใจ
ช่วยกันไขช่วยเป็นเช่นกำลังทำหนักให้เบา
ยังมีรอยยิ้มแต่ใจหมอง
เหมือนดังของสำคัญต้องพรากไป
ในใจมันค้านสั่งดึงไว้
เพราะจุดหมายที่ไปด้วยจำเป็นเกินใจทัดทาน
ยามที่เธอเดินลับตาไป
ใจก็หายตามไป
สิ่งมาเยือนคล้ายเป็นเพื่อนเก่า
เข้ามาแทนโดยไม่ได้เชื้อเชิญ
คือความเหงา ไม่ตั้งใจ ไม่ตั้งใจ .ยังทัดทาน
ทุกค่ำคืน.ฝ่ากับความมืดไป
กอดเธอไว้อย่าให้ร้าวรอน
บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน
จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอ .รักษาตัว
ในใจหวิวๆไม่เคยเป็น
ทั้งที่เห็นผู้คนก็มากพอ
ในตามีน้ำมาคลอคลอ
แล้วอยากขอร้องฉันไม่ไป เกินใจทัดทาน
เคยแง่งอน. หลับแหละยอมง้อกัน
สิ่งเหล่านั้นผูกพันมัดใจ
จากกันไปเพื่อมาพบใหม่
ใจหายเพราะเป็นห่วงเธอ.รักษาตัว
รวีจะรอทุกทุกถ้อยรู้สึกของคุณน่ะคนดี.ตลอดไป
รักและคิดถึงคุณมากมายคะอยากให้คุณมาอยู่ตรงนี้จัง
คุณค่ะรวีรักคุณสม่ำเสมอเช่นกัน / แววรวี
28 มิถุนายน 2547 13:59 น.
แทนคุณแทนไท
...
แด่หญิงสาวผู้เป็นที่รักนิรันดร
ขอบคุณคุณที่เคยเห็นคุณค่า
ทำให้กล้าขบคิดให้คุณอ่าน
ขอบคุณสัมพันธภาพอันยาวนาน
ที่งดงามตลอดกาลตลอดใจ
มือที่กุมปากกาเนรมิตร
คือความคิดคือหมึกจารึกไหล
ใจสองเราคือสื่อสัมผัสใจ
ที่พาไปทั้งสมองแหละสองมือ
มือสองมือที่คุณถือหนังสืออ่าน
สองสายตาที่เคลื่อนผ่านอ่านหนังสือ
มือสองเรากำลังสัมผัสมือ
ใจสองเรากำลังสื่อสัมผัสใจ
หนังสือเล่มใหม่ที่ผมเคยคิดอยากทำให้คุณแม้มิมีโอกาสได้มอบให้ แต่อยากเก็บดวงใจที่ร้อยถ้อยนำลงในงานนั้นมาให้อ่านเป็นคำคาราวะและคำกล่าวลา มอบแด่คุณน่ะคนดีที่รัก
จดหมายใจถึงคุณอยู่ในบทความเรื่องสั้นนี้ครับhttp://www.thaipoem.com/web/scoopdata.php?id=2716
26 มิถุนายน 2547 13:56 น.
แทนคุณแทนไท
...พระเสาร์ที่ ๒๖ มิถุนย์ ๔๗
เรียงร้อยที่กระทรวงการค้า...ประเทศไทย
ถึงแววรวี...ที่รัก....
สวัสดีคุณคนดีของผม นานแสนนานแล้วที่ผมมิได้มีข้อความส่งถึงคุณ แต่คุณจงรู้เถิดคนดี คุณยังคงเป็นทุกทุกวันที่แสนงามของผมเสมอเสมอ
ผมคงไม่ถามว่าวันเวลานี้คุณสบายดีหรือไม่
เพราะผมหวังใจทุกขณะที่ครุ่นคิดว่า คุณจะมีทุกทุกวันที่สุขสบายดีสม่ำเสมอ คุณคงจะมีแต่วันที่ดีงาม งดงาม และสวยงามน่ะที่รักของผม ผมหวังใจเช่นนั้น
วันวานครั้งก่อน ก่อนที่เราจะจบถ้อยที่ร้อยความคิดถึงถึงกันในครานั้น ผมทราบความเป็นไปและความว้าวุ่นที่คุณต้องเจอ ผมปรารถนาน่ะคนดี ว่าเรื่องราวเหล่านั้นคนเก่งเช่นคุณต้องฟันฝ่าไปได้เสมอยิ้มสู้ไว้คนเก่งของผม
ที่รักจ๋านับจากกาลที่เราจากกัน ผมได้แต่คิดคำนึงถึงคุณ ได้แต่แปลกใจ.. ได้แต่ถามใจ.. ถึงความมากมายความรู้สึกที่ยิ่งนานวันผมยิ่งโหยหาคุณเช่นที่เป็นอยู่ขณะนี้
ที่รักของผมรู้สึกที่รู้ได้คงได้แต่บอกหัวใจตัวเองว่าคงเป็นเพราะคุณเป็นอะไรที่มากมายกว่าความผูกพันธ์ที่หมายใจ.ที่รักคุณคืออนาคตอันงดงามที่รอผมเฝ้ารอคอย
ที่เมืองไกลที่ผมอยู่ ผมเห็นดวงดอกไม้ที่แปลกตา ที่งามใจ และงามความรู้สึกมากมาย
แต่คนดีที่รักของผม แปลกจริงเชียวที่รู้สึกนึกรู้ของผม มิเคยคิดหวังจะดอมเด็ดดอกไม้งามนั่นมาดอมดมแม้เพียงสักคราว
หรืออาจเพราะว่า...ผมมีดวงดอกไม้ในใจ ที่บานไสวอยู่ถิ่นใต้แดนไกลอยู่แล้วเป็นแน่นัก
อย่ากังวลไปเลยคนดีของผม....ปรารถนาในความเป็นคุณที่มีอยู่ในใจผมมิมีวันใดที่จางเจือลงเลย
ทุกคราวจะหลับจะตื่น...แม้ยามไกลห่างเช่นที่เป็นอยู่นี้ ผมยังคงสดชื่นที่คิดฝันถึงคุณเสมอเสมอ
ที่รักของผม...ผมคิดถึงคุณจัง
คุณกำลังครุ่นคิดถึงใครอยู่ในขณะนี้น่ะคนดี...ผมหวังใจให้มีผมบ้างในระหว่างความครุ่นคำนึงนึกนั้น
..........
ใต้แผ่นฟ้านี้ช่างกว้างใหญ่น่ะคนดี
คุณคงมีวันอ้างว้างและโดดเดี่ยวบ้าง...เข้มแข็งไว้น่ะผมรู้ว่าคุณจะทำ และทำได้
อย่าให้ความเป็นใคร หรือความเป็นอะไรมากร่อนกัดความภาคภูมิใจในความเป็นคุณ เช่นที่คุณเคยมี
ย่อมมีบ้างที่คุณจะเจอวันเวลาที่คุณอ่อนแรงผมเข้าใจดี
วันนี้นั้น...แม้ผมมิได้อยู่เคียงคุณในวันที่เหนื่อยอ่อน
แต่จงรู้เถิดคนดีของผม จิตวิญญาณของผมจะคงเป็นเงาของคุณเสมอเสมอ
เพียงคุณนิ่งนึกคุณจะรู้สึกถึงความอาทรใจและความห่วงใยที่ผมมีถึงคุณนั้น
หลับตาซิคนดี คุณมีผมอยู่ที่นั่น คุณเห็นผมใช่หรือไม่...ผมว่าคุณเห็น คุณรู้สึก เพราะผมเห็นและรู้สึกถึงคุณเช่นกัน...ทุกทุกวินาที ผมอยู่กับคุณน่ะคนดี
.........
ที่นี้เหน็บหนาวเหลือเกินคนดี...แหละหัวใจผมยิ่งหนาวเหน็บเป็นกำลัง
คงเพราะผมอยากอยู่ใกล้คุณจนสุดกำลังที่ใจคิดหมายก็เป็นได้
บางวัน...
ผมแอบอิจฉาความเป็นไปของดวงใจใครอื่นที่มีรัก และได้อยู่เคียงใกล้คนที่รักอย่างมากมาย ได้ชิดใกล้ได้ผูกพัน ได้ร่วมเสพฝันตามที่ใจปรารถนา
เหล่านั้นล้วนทำให้ผมยิ่งนิ่งนึกถึงคุณเป็นร้อยเท่าพันทวี
คนดีของผมถ้าผมบันดาลทุกสิ่งดั่งใจนึกได้ ผมอยากอยู่ใกล้คุณมากนี้ อยู่ใกล้กันเกินกว่าความผูกพันธ์ อยากใกล้ชิดกันมากมายกว่าความคิดถึงเหลือเกิน....
แต่คงยากเหลือเกินคนดีคงยากที่จะได้เป็นเช่นหมายใจนั้นในขณะนี้....
คนดีที่รักของผม ผมหวังเสมอน่ะว่าถึงอย่างไรเราต้องมีวันหนึ่งนั้นอย่างแน่นอนวันที่เราหมายใจรอ
ผมจะรอคอยน่ะคนดีของผม...
...........
คนดีของผม ผมหวังใจน่ะว่าคุณจะอ่านทุกข้อความที่ผมหมายใจมาถึงคุณ จะดีใจที่มีความรู้สึกของผมมาวางลงอยู่ตรงหน้า แหละจะรอคอยความเป็นไปจากความรู้สึกคนไกลคนนี้ต่อไป
ปล.....ผมร้อยเรียงปรารถนาถึงคุณที่นี่ ที่กระทรวงการค้าจนเวลาล่วงใกล้อาทิตย์จะลาฟ้าแล้ว...ผมคงต้องกล่าวลาคุณที่รักของผมด้วยคิดถึง ณ.เวลานี้เพียงนี้ก่อนคนดี
รักคุณสม่ำเสมอ/แทนคุณแทนไท
....ถ้ารักคือความปรารถนาดี ผมก็มีปรารถนานั้นอย่างแน่นหนัก....
24 มิถุนายน 2547 19:08 น.
แทนคุณแทนไท
...รึจะจริงดั่งโบราณว่า?...โชคชะตาฟ้าลิขิต...
1....
...อย่าโทษใครแม้หัวใจมันเจ็บปวด
ที่ดวงใจร้าวรวดต้องทนได้
ที่ใจมันเจ็บเจียนจะขาดใจ
ไม่มีใครอยากทำร้ายรู้สึกเรา
...แม้ต้องอยู่กับความจริงอย่างเงียบเงียบ
ในโลกที่เย็นเยียบและเงียบเหงา
คอยฟัง เสียงอดีตหวีดหวิวเบา
ซับน้ำตาที่หม่นเศร้าเมื่อเหงาใจ
...ไม่อยากคิดวันรุ่งถึงพรุ่งนี้
เพราะเกรงความมากมีที่หวั่นไหว
ไม่อยากตอบที่ใครถามความเป็นไป
ทั้งหัวจิต หัวใจ ไม่อยากจำ
...ไม่อยากจำที่ใครทำน้ำตาไหล
ไม่อยากก้มเก็บใจที่ใครย่ำ
อยากให้อยู่ลึกในความเงียบงำ
อยากให้ความเจ็บช้ำได้ลางเลือน
...เพราะไม่มีใครอยากเห็นน้ำตาใคร
เธอคงไม่อยากเห็นฉันน้ำตาเปื้อน
ในความทรงจำที่ลางเลือน
ใจสะทกอกสะเทือน...ทุกคราวคิด
...ทุกคืนที่นอนก่อนหลับตา
ยังก้มกราบพระปฏิมาที่ศักสิทธิ์
ขอลูกเถิดขอความงามในชีวิต
ช่วยชี้ทิศให้หลุดบ่วงที่ถ่วงใจ
...จึ่งหวังว่าจะมีสักวันหนึ่ง
จะมีวันที่ซึ่งก้าวผ่านได้
หวังจะมีวันที่ในหัวใจ
ไม่มีความเป็นใครพันธนา
2....
...อย่าเศร้าใจเสียใจไปเลยขวัญ
โซ่ที่พัน...ธนาพี่มันแน่นหนา
แต่พี่มั่นว่าโซ่รักพันธนา
คงมีวันที่พี่กล้าจะปลดมัน
...ถ้าใจพี่มีพอมิขอขัด
จะแบ่งจัดมอบให้แด่ดวงขวัญ
แต่ใจพี่ที่มีดวงหนึ่งนั้น
มันถูกพันธนาเพราะคนครอง
...หญิงที่พี่รัก ภักดิ์หนักหนา
ใช่โสภาพิศเพลินเกินหญิงผอง
อาจสวยน้อยด้วยนวลมิชวลมอง
ผิดตั้งกองเทียบขวัญเขานั้นอาย
...ใช่เขาโรจน์โชติวุติพิสุทธิ์วิทย์
พี่ก็แค่บูชิตจนเฉิดฉาย
ใช่ศฤงคารหว่านห้อมล้อมรอบกาย
ใช่สืบสายเลือดเหล่าเผ่าผู้ดี
...แต่เพราะเขาเคยซื่อสัตย์มนัสมั่น
และซื่อนั้นปกปักคุ้มรักพี่
แม้ไม่เด่นเป็นดาววาวราตรี
หญิงอย่างนี้แค่คิดลายังอาลัย
...หากใจพี่มีพอมิขอขัด
ถ้าพี่ตัดอาลัยในใจได้
จะรับเจ้าให้ครองทุกห้องใจ
ก่อนใครใครจะแข่งเข้าแย่งชิง
...แต่ตอนนี้ใจพี่มันติดขัด
จะเอื้อนอรรถรักตอบมอบน้องหญิง
จึ่งสู้ข่มอารมณ์ข่มความจริง
จึงทอดทิ้งขวัญฟ้าให้อาลัย
3....
คนดี...
ณ...นาที ที่พลีดวงใจให้
พี่ก็หมายโอบประคองน้องทั้งใจ
รู้ใช่ไม๊คนดี พี่อยากทำ....
4....
จันทร์เอย...เจ้าจันทร์งาม
นานแสนนานที่พี่เฝ้าภักดีและรักคนหนึ่งคนมานานหนักหนา
ทุกทุกวินาทีในชีวิต
มิเคยคิดฝัน ว่าวันหนึ่งนั้นจะเจอวันที่เจ็บปวดเช่นที่ผ่านมา...
จันทร์งามคนดีของพี่...
มิมีวันใดเช่นกัน
ที่พี่จะมีวันได้สุขสงบใจเช่นวันนี้ที่ได้พบหน้าจันทร์เจ้า...
ขอบคุณชะตากรรมที่สอนให้พี่เรียนรู้ความเจ็บเจียน
สอนให้พี่รู้ว่า ความเจ็บปวดจะสอนให้เรารู้ว่าเราสามารถเข้มแข็งได้มากที่เราคาดคิดไว้มากมาย...
คารวะชะตากรรมที่วันนี้มิได้หยุดทำหน้าที่...
ขอบคุณวิถีความเป็นไปที่ทำให้พี่มาพบเจ้า...เจ้าจันทร์งาม
...พี่ขอบคุณเจ้าจันทร์งามที่ส่องสว่างลงกลางใจพี่ด้วยยินดี
พี่ยินดี...และปิติใจยิ่งแล้ว ที่น้องมีไมตรีถึง...
ขอบคุณสายลมที่แว่วเสียงจันทร์งามมาก้องอยู่กลางใจพี่...
จันทร์ดวงนี้เข้าใจที่คุณคิดครุ่น และให้ยินดียิ่งนัก เพราะที่คุณคิดที่คำนึงจันทร์งามก็มิแตกต่างกันมากนัก
ถ้อยคำของเจ้าจะก้องอยู่ในใจพี่ตลอดกาล....
จันทร์งามเจ้าเอย...
อย่าโศกใจไปเลยเจ้าที่ชะตากรรมนำเจ้ามาสว่างกลางใจพี่เร็วไปเช่นนี้
เพราะเมื่อมิใช่เวลาที่ควร เราก็อย่าคิดหมายว่าได้รับสิ่งที่มาดหมายอยากให้เป็นให้เป็น
พี่เริ่มเข้าใจ
ว่าชะตากรรมยังคงทำหน้าที่
ที่พี่แลเจ้ายังต้องเรียนรู้กับชะตากรรมอีกมากมาย...
ยิ้มเถิดจันทร์งาม
พี่จะยิ้มยินดีในความโชคดีนี้...แม้
แม้มีเพียงนี้ที่ได้พบ แต่ไร้วาสนาต่อกัน
...ขอบคุณเจ้าที่มาทำให้พี่กล่าวคำรักได้เต็มใจ คิดถึงใครได้เต็มปากอีกครา....
***รักและคิดถึงเธอ***
------------------- จบ --------------------
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
1713
