9 พฤษภาคม 2549 11:26 น.
แทนคุณแทนไท
...ใจคนคอย...
ใช้ฟ้าแดนแผ่นฟ้านภากาศ
แทนกระดาษวาดหมึกจารึกหวาน
ถึงคนหนึ่งซึ่งห่างไกลไปเนิ่นนาน
ว่าดวงมาน ดวงนี้แสนคิดถึง
บรรจงถ้อยร้อยคำพร่ำอักษร
ในบทกลอนอ่อนหวานปานประหนึ่ง
หวังที่สุดเป็นดุจดั่งมนต์ตรึง
จะรัดรึง คนดีที่อยู่ไกล
เขียนลงบนแผ่นฟ้านภากาศ
ฤดีขลาด หวาดหวั่นจนพรั่นไหว
ฉันคนรอ ท้อหมดรัดทดนัย
เกรงคนไกลไม่รู้ "ใจผู้คอย"
อิงอุ่นไอไหวหวามในความฝัน
ทั้งที่วันรอนั้นมันเศร้าสร้อย
ฝากจันทร์ ฝากฟ้า ดารา ลอย
คนคอย สะอื้นอั้น กลั้นน้ำตา
พระอังคารที่ ๐๘ พฤษภาคม ๔๘ / แทนคุณแทนไท
7 พฤษภาคม 2549 14:33 น.
แทนคุณแทนไท
แด่เธอ วันดีดี ที่น่ารัก
แด่คนเคยรู้จัก เมื่อวานนี้
แด่ถ้อยรส บทใหม่ ของกวี
ช่างสวย ด้วยสี แห่งความรัก
แด่น้องน้อย ที่กำลัง จะเติบใหญ่
เต็มอยู่ในหัวใจคนรู้จัก
แด่ความ รู้สึก ที่ถามทัก
ฉันว่าฉัน หลงรัก เธอเข้าแล้ว
แด่รุ้ง คุ้งทอง กลางท้องฟ้า
โค้งความปรารถนา ประดาแผ่ว
ช่วยเลือนความทรมานที่ซ่านแนว
เธอดั่ง มณีแก้ว ที่แสนงาม
แด่-รอยยิ้ม ของฟากฟ้า
จุมพิต ริ้วทิวา พาหวั่นหวาม
หอมประทิ่น กลิ่นนุชดุจไฟลาม
เกือบสุดห้าม ตามความคิด พิศมัย
ม่านสวรรค์ วันหน้า ถ้ามาถึง
จะให้สุด ใจหนึ่ง เคยพึงไว้
นวลอาจช้ำ ไปบ้างนะดวงใจ
ถึงอย่างไร จะไม่ห่าม กว่าความรัก
5 พฤษภาคม 2549 16:20 น.
แทนคุณแทนไท
...สุสาน...
ความฝันของฉัน มันไร้ค่า
ถูกทิ้งไว้ ในราวป่า ของความโศก
แว่วดอกยางว่า ล้วนธรรมดาของโลก
เธอไม่ได้โศก ไม่เศร้า เพียงลำพัง
ฉันมองดอกยาง ถอนใจพลาง หลบตา
ฉวยสัมภาระ ที่เหลือจากส่วนแหลก แบกใส่หลัง
ยอมรับนะ ว่าทุกก้าว นับแต่นี้ ฉันเศร้าจัง
แต่จะให้อย่างไรหละ เมื่อฉันยัง เป็นนักเดินทาง
ใช่ ! ความฝัน ของฉัน มันไร้ค่า!
หล่นราย ในราวป่า ของความหลัง
เป็นสุสาน เป็นบ้านที่ เธอล้วนชัง
งั้นปล่อยฉันเศร้า ลำพัง คนเดียวนะ
.............................................................
พระอาทิตย์ที่ ๗ พฤษภาคม ๔๙
แด่ความฝันที่หล่นราย / แทนคุณแทนไท
.............................................................
3 พฤษภาคม 2549 18:40 น.
แทนคุณแทนไท
...๑
เขียนกวีร้อยวลีทุกบาทบท
บรรจงจดศัพท์สร้อยทุกถ้อยศรี
ผูกลำนำพร่ำคำ...ย้ำวจี
แทนความงามนามความมีที่หัวใจ
บทกวีที่พี่เขียน...ในวันก่อน
ทุกบทกลอนกลางสำนึกจารึกให้
จากอารมณ์ร้อยรัดสัมผัสใจ
ทุกอาทรอาวรณ์ไหวในสำนึก
ใช้อักษรกลอนสารมานานแสน
ฝากสื่อแทนไมตรีที่รู้สึก
ให้แทนทดความงามงดหมดส่วนลึก
แทนรู้สึกลึกล่วงห้วงหัวใจ
แทนจริงใจมอบให้อย่างงามงด
แทนสร้อยรสงดงามความสดใส
แทน สัมพันธภาพ ความรักความห่วงใย
แทนหัวใจใฝ่ถึงทุกเวลา
แทนคำมั่นสัญญาเอมอิ่มอุ่น
แทนรักคือเขาขุนทรงคุณค่า
ไม่ไหลหลับกับเล่ห์กาลเวลา
วันข้างหน้ายังกล้าพอให้รอดู
บทกวีที่ฉันเขียน...ในวันนี้
ทุกวลีที่พร่ำย้ำยังจำอยู่
ยังข้นเข้มเต็มในหัวใจรู้
ยังพรั่งพรูอยู่อย่างไม่ห่างทรวง
บทกวีทุกบทที่ขบคิด
ร้อยทั้งใจที่บูชิตไม่คิดหวง
เป็นถ้อยคำจากห้วงฤดีดวง
เกินจะตวงตักไปให้ใครดู
๒
ณ.วินาทีนี้ของชีวิต
ที่รักของผมคุณยังคงเป็นภาพฝัน และความงดงามของชีวิต เสมอเสมอ
นับแต่วินาทีนั้น ที่เราต้องกล่าวคำอำลา
นานมาจนวินาทีนี้.
ในใความทรงจำแม้จะเงียบเหงา
ในรู้สึกผม คุณยังคงงดงาม เงียบเงียบ เช่นนั้นตลอดมา
ถ้อยงามในบทจรรโลงใจในภาพยนต์ไทยเรื่องหนึ่ง
ยังก้องหัวใจผม มิคลาย
"ข้ายินดีที่เจ้ามาอยู่ ณ.ที่แห่งนี่ แต่เจ้าอาจยินดีที่จะได้จากไป"
คงใกล้เคียง กับสัมพันธภาพของเราในบัดเวลานี้นะคนดี
ยังจดจำได้น่ะที่รัก
ถ้อยคำที่ผมสัญญากับคุณ
ว่าหัวใจรักที่แหลกสลาย.จะไม่กลับไม่กลายเผาไหม้ใจใครให้ต้องช้ำหมอง.
วันนี้ผมยังจำสัญญานั้น อย่างระแวดระวังยิ่ง
แต่ที่รักของผม.
ขณะที่ทุกวันชีวิตผมต้องเดินต่อไป
แต่หัวใจผมกลับย่ำอยู่กับที่. หรือเพราะผมย่ำอยู่กับคุณซึ่งเป็นทุกอย่างในกาลอดีตโน่น
ก่อนข่มตาหลับลงทุกคืน
คุณกลับเป็นเรื่องราวสุดท้ายที่ผมครุ่นคำนึงนึก
ผมท้อใจบ้างเหมือนกันคนดีที่บางขณะของเวลา
ที่ถึงแม้ว่าผมอาจสอนใจตัวเองได้
แต่มิอาจสั่งใจตน ให้วางตนวางตัววางหัวใจ.ให้เหมาะให้ควรไม่ได้สักที
นานนับวัน นับเดือน และ...
หลายปีแล้วซินะ
ที่การใช้ชีวิตของผม หัวใจสั่งการให้ยึดเหตุและยึดผลเป็นสำคัญ...
แปลกแต่จริงครับคนดี
บัดวินาทีนี้ หัวใจผมกลับนิ่งหยุดอยู่กับที่.
ไม่คิดก้าว และไม่กล้าเดินไปไหนสักทีหนึ่ง
บางทีในคืนค่ำที่เงียบเหงา.
ทุกบ่อยที่ความรู้สึกผมได้ดำดิ่งไปกับบทเพลงโศกที่ครวญสะกดความรู้สึก
เป็นบทเพลงดั่งฟ้าผ่าลงกลางใจ
...
บางคืนในครุ่นคิดคำนึงของผม ผมใช้เวลาก่อนข่มตาลงกว่าค่อนคืน
ที่จะจัดวางเรื่องราวในวันวานที่ผ่านมาให้อยู่ในส่วนเสี้ยวความรู้สึกที่จะทำให้ผมหลับตาลงได้.
ช่างทรมานนะคนดี
ทรมานที่มิรู้ได้ว่าเมื่อไหร่ความรู้สึกเหล่านี้จะจบลงสักทีหนึ่ง
เมื่อคืนนี้ เมื่อคืนก่อน คืนก่อนเมื่อคืนก่อนนี้ หรือ...
ไม่รู้สักกี่คืนมาแล้ว
ผมยังนึกถึงวันก่อน วันที่ผมเพิ่งจะเรียนรู้รักครั้งแรกในหัวใจ
ยามที่ผมยิ้มร่ายิ้มรับ.กับทุกความเป็นไปในความเป็นคุณความเป็นผมและความเป็นเรา
ผมนึกเห็นตัวเองในวันนั้นผมช่างอิ่มสุขอิ่มใจ
ผมเคยบอกใครหลายคนที่มิเคยเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็นในกาลนั้นและจวบจนกาลนี้ แม้ในวินาทีที่เราจากลากันเป็นนิรันดร์แล้วก็ตามว่า
สักวันหนึ่งความสงสัยในตัวพวกคุณทั้งหลายจะหมดไปว่าทำไมผมจึ่งรัก รัก รัก และรักเธอเช่นนี้
ผมเคยบอกคุณด้วยประโยคแสนเชย และมิน่าจะกล่าวกับใครเลยในยุคสมัยแห่งความสมัยใหม่เช่นนี้
ผมรักคุณมิใช่เพราะคุณรักผม แต่ผมรักคุณก็เพราะคุณที่ผมเกิดมาเพื่อรัก เท่านั้นเอง วันนี้ยามที่ผมได้รักคุณ ผมจึงลืมหิว ลืมง่วง ลืมเหงา และลืมทุกความเป็นไปที่จะทำลายสัมพันธภาพระหว่างเรา แหละจะมีสิ่งเดียวที่ดวงใจผมจะมิมีวันลืม ...คือคุณ...
ผมได้ยลรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะของคุณหลังผมกล่าวคำแสนเชยนั่น
แล้วคุณก็เอ่ยคำนั้นแก่ผม คุณว่าคุณโชคดี. วันนั้นผมยิ้มและอิ่มร่ากับคำคุณ
แม้ตอนนี้ผมคิดว่าแท้ที่จริงแล้วคุณมิได้พูดอะไรเพื่อผมเลย
วันนั้นคุณแค่กล่าวความในที่คุณรู้รับต่างหากเล่า
วันนี้ผมจึงมิเคยได้โชคดีเช่นที่คุณรู้สึก. แต่ช่างเถอะคนดีของผมเพราะเหล่านั้นเปล่าประโยชน์จะครวญใจ
วันนี้วันเวลาเปลี่ยนไปมากแล้ว
วันและวัยเราก็ก้าวไปจนไกลเกินกว่าที่จะมาถามย้ำเหตุแห่งความเป็นไปในกาลเก่านั้นอีก
วันนี้เราเติบโต ทั้งตัวทั้งหัวใจ เป็นวันและวัยที่ต้องก้าวไปข้างหน้าต่อไป
ผมจึงมิได้รบกวนความเป็นไปแห่งคุณอีกเลย.คนดี
วันนี้เราจึงมิได้เป็นเช่นเส้นขนาน
แต่กาลที่ล่วงมาทำให้ผมเริ่มเข้าใจและยอมรู้ว่านาทีนี้ เราเป็นได้แค่เส้นทะแยงที่ถึงแม้นอาจมีโอกาสได้มาพบกันอีกคราฐานคนเคยคิดรักและไม่หวังพรากจากกันเท่านั้น.จะหวังใจดั่งที่เคยมาดหมายไม่ได้อีก
หลายค่ำคืนในกาลโน้น โพ้นเวลาที่คุณยังคงเสมือนดาวพราวสว่าง ค่อยส่องแสงนำในดวงใจผม ผมเคยเขียนถ้อยร้อยคำฝากรัก ฝากลม ฝากฟ้าฝากจันทร์ไว้มากมาย
บทกวีแห่งรักเหล่านั้นต่างหากที่ชโลมใจให้ผมมองย้อนคืนหลังได้อิ่มอารมณ์ดั่งเช่นปัจจุบันนี้
คืนนี้ก็เช่นกันถ้าฟ้าขาวพราวฟ้าที่สว่างอยู่เบื้องหน้าจะรับรู้ความเป็นไปของดวงใจที่กาลหนึ่งเคยอาจหาญริรักปักใจกับดวงใจดวงหนึ่งในวันวาน และจะเข้าใจในความเป็นไปในวันนี้บ้าง.
แม้เพราะความระลึกนึกถึงสำหรับผมถึงเธอยังไม่เคยเปลี่ยนเป็นอื่น แต่ผมคงมิกล้าวานไหว้ฝากข่าวฝากใจเหมือนเช่นกาลอดีต
หากแต่วันนี้สิ่งที่อยากทำ ถ้าทำได้..ผมอยากฝากแรงปรารถนาดีทั้งมวล ที่มี
หากจะเป็นประโยชน์แก่เนื้อใจเธอ เพื่อเธอได้สว่างไหวในทางที่ก้าวไปข้างหน้าได้บ้าง
ผมไหว้วานคุณหน่อยเถอะฟากฟ้าสว่างไหว ช่วยนำคำปรารถนานี้ไปบันดาลให้เธอได้ดั่งใจเธอปรารถนา.
อธิษฐานจากใจให้ความงดงามจงเกิดแก่เธอเป็นนิรันดร์..
ด้วยหัวใจสม่ำเสมอ / แทนคุณแทนไท
ขบเขียนขณะนี้ ย้อนไปขณะนั้น
26 เมษายน 2549 16:18 น.
แทนคุณแทนไท
๑...
ฉันถามความผิดหวังเมื่อสั่งว่า
ไยคิดกล้า ทำลายขายศักดิ์หญิง
เธอตอบคำ ย้ำหนัก ถึงรักจริง
ก็ไม่ยอมถูกทิ้ง เหมือนสิ่งทราม
๒...
ฉันถามถึงความโกรธไยโหดนัก
เธอว่ารัก ยิ่งมากก็ยากห้าม
สุดหักแค้นเมื่อแน่นนัยดั่งไฟลาม
แล้วปล่อยให้ใครหยามตามใจคิด
๓...
ฉันถามหาความงามของอดีต
ไยคั่นขีดกีดขวางอย่างถือสิทธิ
ทั้งที่เราต่างอิสรา ในชีวิต
เธอว่าคิดอย่างนั้น ชั้นไม่เป็น
๔...
ฉันถามว่าความเศร้ายังเศร้าไหม
เปล่าประโยชน์จะเศร้าใจให้ใครเห็น
มันถูกซอนซ่อนไว้ใต้ประเด็น
หลังเธอเป็นผู้แพ้ นับแต่นั้น
๕...
ฉันถามถึงศรัทธาที่เคยสร้าง
เธอเยาะพลางกางแดแผลแห่งฝัน
มันคือบททดสอบ ขอบใจมัน
ต่อนี้นั้น ฉันศรัทธาแต่ตัวเอง
๖...
สิ้นเสียงพลันฉันนั้นเริ่มรู้ว่า
คำถามที่ถามมา เหมือนข้าเก่ง
ไม่ได้เป็นคำถามอย่างนักเลง
เสมือนฉันข่มเหง คนพ่ายแพ้
๗...
เริ่มนอบรับกับคำที่เธอตอบ
กับข่ายขอบกรอบกั้นวันเธอแย่
วิธีรักษ์ความช้ำที่กล้ำแด
กับโซ่แส้ วันเวลาอันน่าชัง
๘...
ฉันเลิกถามถึงความฝันของวันพรุ่ง
เพราะเห็นทุ่งซากเศษสมเพษหวัง
เธอไม่เหลือริ้วอดีตที่หวีดดัง
มันป่นแหลกแตกปัง เกินสั่งใจ
๙...
ฉันย้อนถามสำนึกลึกลึกว่า
แสงระวีที่รอท่านะวันใหม่
จะเปลี่ยน สีสรรค์ไปหรือไม่
เธอไม่ตอบสิ่งใด ให้ไหวติง
๑๐...
ความผิดหวังของเธอฉันสิ้นหวัง
คิดปลงในอนิจังของบางสิ่ง
คำพระว่าอย่าถือมั่น มันไม่จริง
ทุกส่วนสิ่งเป็นเพียงแต่สมมุติ
............................................
บทส่งใจ...
บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกแย้งกิเลสในใจ
เมื่อความผิดหวังมาเยือน
ไยเธอจักต้องแสดงถึงความ คิดแค้น ชิงชัง
แหละแทบว่าไม่เคยเหลือส่วนประสงค์ดีอยู่เลยเช่นนั้นหรือ....
ยิ่งสงสัย ฉันยิ่งถาม
แหละเธอไม่เคยปฏิเสธที่จะตอบความฉัน
ตอบทั้งรู้ ว่ามิอาจทำให้ฉันสิ้นสงสัยได้ก็ตาม
นับวันคำถามฉันยิ่งบ่อย แต่เธอยังคงตอบอยู่เสมอๆ...
ฉันเพียงแต่ฟังเสียงเธอ
จนบางขณะคิดชังเธอว่า หัวใจเธอช่างกระด้างนัก....
ถ้าไม่วันนี้ วันที่สะดุดกับคำตอบสุดท้ายของเธอ
ด้วยเสียงอันสั่นเครือ ฉันศรัทธาแต่ตัวเอง
ฉันคงไม่หยุดถาม และพิศให้ลึกลงไปในความเจ็บปวดภายใต้แววตานั่น....
ฉันเข้าใจเธอแล้ว....
ทุกความเป็นไป มีวิธีจัดการและรับมือกับความเจ็บปวดที่ต่างกัน....
ฉันเขลาเอง
แค่เสียใจ และขออภัยนะคงไม่พอ บทกวีนี้เพื่อเธอ
พระพุธที่ ๒๖ เมษายน ๔๙ / แทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
1321
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
