14 มกราคม 2549 22:14 น.
แตงเม
หากฉันเป็นผู้หญิงแห่งสายลม
จะพร่างพรมยามเธอรุ่มร้อน
จะพัดแผ่วเพียงบางบางอย่างอาทร
ไปกล่อมเธอย่ามหลับนอนอย่างอ่อนโยน
หากฉันเป็นผู้หญิงแห่งดนตรี
จังหวะคงพอดีไม่โลดโผน
เพียงให้เธอกระดิกนิ้วตามโยกเอนโอน
ตามจังหวะจะโคนแห่งหัวใจ
แต่ฉันเป็นเพียงผู้หญิงของเธอ
ที่มีแต่ความมั่นคงเสมอที่ให้ได้
แม้มันอาจไม่สวยงามตามอย่างใคร
แต่ก้ยิ่งใหญ่...ในความหมายของฉัน
14 มกราคม 2549 22:06 น.
แตงเม
ฉันไม่ผิด...ฉันไม่รับ
เธอต่างหากต้องคำนับ...ให้กันฉัน
เรื่องอะไรจะง้อเธอก็ผิดเหมือนกัน
ถ้าเธอไม่ยอมฉันแล้วจะให้ฉันไปยอมใคร
อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกัน
ก็เธอรักฉัน...หรือไม่ใช่
แล้วเมื่อไหร่จะคืนดี ฉันก็ทิฐิอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร
ไม่เห็นหรือไงน้ำตาจะไหลอยู่รอนรอน
13 มกราคม 2549 15:12 น.
แตงเม
ตื่นเช้า...แต่ไก่โห่
หาเสื้อผ้าไฮโซมาลองใส่
ชุกโน้น ชุดนี้ ยังไม่มีถูกใจ
รื้อมา รื้อไป....ไม่รู้อะไรต่ออะไรเต็มที่นอน
อาบน้ำอาบท่า บำรุงผิว
หิวก็หิว ไม่รู้จะทำอะไรก่อน
จะทาแป้ง ทาปาก ปัดบลัชออน
ไหนต้องทำขนตางอน...ให้ดูดี
โอ๊ย...ยากชะมัด
นานนานทีมีนัด...ก็อยากวสวยเต็มที่
อยากให้เธอภูมิใจ ที่หวานใจดูดี
ควงไปไหนด้วยทั้งที...ไม่อายใคร
แต่ก็คว้าน้ำเหลว
แต่งตัวเฮ้วเฮ้ว...อีกจนได้
ช่างเหอะ...ถึงไม่สวยพอแข่งใคร
แต่ฉันเชื่อว่ายังไง๊..ยังไง
ฉันก็ที่หนึ่งในใจเธออยู่แล้ว
13 มกราคม 2549 12:05 น.
แตงเม
ฉันมันคนมากปัญหา
แต่ยากจนปัญญาจะแก้ไข
ชอบนัก...ทำให้เธอหนักใจ
เธอเลยอยากหนีไปไกลไม่มาเจอ
ก็ไม่อยากมากปัญหา
แต่รู้บางไหมว่าน้ำตาเอ่อ
ต้นเหตุของปัญหาที่ต้องรบกวนให้เจอ
ก็คือ...คิดถึง...คิดถึงเธอ จนไม่รู้จะทำอย่างไร
13 มกราคม 2549 11:57 น.
แตงเม
จะซัดให้สลบ...จะตบให้คว่ำ
เลิกโทษเวรกรรมแต่ชาติปางไหน
ยอมรับโดยดี...เธอมีหลายใจ
จะเลี้ยงทำไมให้เสียเวลา
อยากซน อยากเซี้ยว อยากเปรี้ยว อย่างนั้น
อย่าสงวนพันธุ์มันเลยดีกว่า
ให้รู้ผู้หญิงเอาจริงขึ้นมา
แค่ผู้ชายไร้น้ำยา อย่านึกนะว่า....
เสียดาย
หน้าส่วนตัว
796
