21 มกราคม 2549 21:23 น.
แตงเม
เจ็บจนล้า...ชาจนชิน
ไม่อยากได้ยิน...เธอบอกฉัน
เธอโกหก..เธอหลอกฉัน
"รัก"คำนั้น...ปั้นขึ้นมา
ปิดตา..เพื่อข่มนอน
ภาพยังหลอน..อยู่ตรงหน้า
ภาพเธอรัก...ภาพเธอลา
มันตามมา...ทุกค่ำคืน
สะดุ้ง...เพราะฝันร้าย
ยังฟูมฟาย..เวลาตื่น
อีกกี่วัน...อีกกี่คืน
ที่หัวใจจะฟื้น...เป็นคนเดิม
21 มกราคม 2549 21:11 น.
แตงเม
โอ้วันนี้ ในวันนั้น อันตราย
แม่คลอดสายโลหิตแทบปลิดชนม์
วันเกิดลูก เกือบคล้าย วันตายแม่
เจ็บท้องแท้ เท่าไร ก็ไม่บ่น
กว่าอุ้มท้อง กว่าคลอด รอดเป็นคน
เติบโตจน บัดนี้ นี่เพราะใคร
16 มกราคม 2549 21:04 น.
แตงเม
ความเหงาช่างโหดร้าย...ฉันไม่รู้
ไม่นึกว่าเธอไม่อยู่...ฉันจะร้องไห้
มองที่ว่างที่เคยมีเรา..เหงาเจียนตาย
ได้แต่นึกเสียดายเวลามากมายที่อยู่ด้วยกัน
เมื่อก่อน...ตอนเธอยังอยู่ที่นี่
ฉันน่าจะทำตัวดีดีให้มากกว่าวันนั้น
เพื่อจะมีแต่สิ่งดีดีตอนที่คิดถึงกัน
แล้วเธอจะกลับมาหาฉัน...เร็วขึ้นสักนาที
16 มกราคม 2549 20:55 น.
แตงเม
ทำไมไม่....แหกตาดู
จะได้รู้ฉันมีความสุขขนาดไหน
ข่าวคราวน้ำตา...ตอนเธอลาไป
นั่นมันเรื่องสมัยไหนกันแล้วเธอ
เดินกลับมาน่าสงสาร
เพื่อขอโทษที่สร้างความร้าวรานให้ฉันเหรอ
สำคัญตัวเองผิดไปแล้วล่ะมั้งเธอ
ดูสารรูปตัวเองเถอะ...แล้วจะเข้าใจ
เอาน่ะ...ยังไงก็ขอบคุณ
ที่อุตส่าห์ลงทุน พยายามแก้ตัวใหม่
เห็นฉันเป็นฟางเส้นสุดท้าย...สายเกินไป
ไม่ว่าเคยรักแค่ไหน....
ตอนนี้ก็มีเหลือให้....แค่เวทนา
14 มกราคม 2549 22:28 น.
แตงเม
ณ คืนเหงา ดาววิ่งผ่าน
เธออธิษฐานเหมือนฉันไหม
ให้ปลายทางของเวลา เดินทางมาโดยไว
เพื่อให้ทั้งสองหัวใจที่ห่างหาย...ได้พบกัน
หน้าส่วนตัว
1207
