คำขอโทษ : ความในใจต่อสหายรัก

แดนไกล ไลบีเรีย

คำขอโทษ : ความในใจต่อสหายรัก



๑) มิตรสหาย.....
เราเคยจักทักทายกันกี่หน
ในระหว่างความสัมพันธ์อันวกวน
คนต่อคนต่างพบหน้าอยู่เช้าเย็น

ข้าแปลกใจ, ท่านเองคงแปลกใจ
ก็เมื่อในไมตรีที่เราเห็น
กลับพบความนิ่งเงียบและเยียบเย็น
แหละซ่อนเร้นความห่างเหินเกินใจรู้

ต่างคนต่างมิพูดจา
ตาต่อตาหลบเลี่ยงจากกันอยู่
นับวัน, ผันผ่านประมาณดู
ก็ล่วงสู่ครบปีที่โกรธกัน

ยังจำได้หรือไม่...สหายรัก
เราเคยต่างทายทัก, ต่างรักมั่น
“เพื่อนสนิท” สนิทใจในผูกพัน
ถักไมตรีวันต่อวัน....เป็นนานปี

ท่านยังจำได้หรือไม่…
เราต่างร่วมผจญภัยในหลายที่
พบความทุกข์หนักหนาก็ว่าดี
เราต่างมีเพื่อนรู้ใจอยู่ใกล้กาย





๒) เพียงเพราะความผิดใจในชั่วขณะ
ข้ากับท่าน, พันธะก็ห่างหาย
ราวเหมือนเราต่างไม่รู้จัก ไม่ทักทาย
แหละต่างฝ่ายต่างไม่กล้าสบตามอง

ต่างมิเอ่ยคำขอโทษ...ต่างโกรธเคือง
จนเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเกี่ยวข้อง
ต่างขาดซึ่งวิสัยการไตร่ตรอง
พาลก็พ้องเหตุผลของตนเอง

(...ซึ่งนั่น, ข้าเองแหละฝ่ายผิด
ที่มัวแต่ขบคิด, คร่ำเคร่ง
จมปลักในห้องขังความวังเวง
มิเปิดรับเสียงเพลงดอกไม้บาน

มิรับรู้ความห่วงใยจากภายนอก
ถึงข่าวสารวานบอกสหายผ่าน
ข้าเก็บตัว ข้าจมปลักอยู่ดักดาน
ข้ามองท่านผิดไปในตอนนั้น...)

ทั้งทั้งที่ตอนนั้นท่านห่วงข้า
ข้าก็กลับมองว่าท่านเย้ยหยัน
ทั้งทั้งที่ท่านให้น้ำใจปัน
ข้าก็กลับเมินมัน, พลันตอบไป

ว่า “ข้าอยากอยู่คนเดียว
เปล่าเปลี่ยวลำพังยังอยู่ได้
สำคัญหรือ ไอ้ความหวังกำลังใจ
ท่านจงโปรดเก็บไว้ ข้าไม่ต้องการ!!!!...”

.............................................
.............................................
.............................................
.............................................





๓) ข้าผิดไปแล้ว, ข้ารู้ดี...
จนเวลาปีกว่าปีที่ล่วงผ่าน
เพิ่งรู้สึกนึกได้ก็เมื่อวาน
เมื่อได้อ่านจดหมายท่านให้มา

พลันเอ่อล้นไปด้วยความรู้สึก
กับถ้อยคำลุ่มลึกที่ตรงหน้า
“.....อย่าเครียดจนเกินไป จงใช้เวลา
ค่อยทบทวนตำรา ทีละน้อย

รู้อยู่ว่านายหวังตั้งเป้าหมาย
เกินกว่าป่ายปีนมุ่ง, สูงสุดสอย
หักโหมจนเลือนคิ้วต่างริ้วรอย
ความกดดันนับร้อยซ่อนภายใน

จึงอยากให้นายน่ะพักซะบ้าง
ใช่ฝืนทนจนรุ่งสางยังอ่านไหว
อดหลับอดนอนเกือบทุกวันมันเกินไป
เราเป็นห่วงจากใจ......จาก เพื่อนนาย.....”





๔) ไม่มีคำพูดใดในตอนนี้
ขณะที่อ่านถ้อยความตามจดหมาย
กระอักใจเกินใจจะบรรยาย
ความรู้สึกช่างคล้ายคล้าย ข้าไม่ดี

ข้าอยากจะขอโทษ...จากสำนึก
ด้วยรู้สึกแห่งใจอันไหลปรี่
ไม่มีสิ่งสำคัญใดเท่าไมตรี
อันผูกพันนานปีระหว่างเรา

นะ...ข้าหวังว่าท่านคงยกโทษ
คงคลายความเคืองโกรธอันโขดเขลา
แหละที่สุด หวังว่าท่านคงบรรเทา
ความโศกเศร้าที่ข้าสร้างให้หมางใจ

แหละก็หวังว่าท่านจะรับทราบ
คำสารภาพของมิตรผู้ชิดใกล้
อันกลั่นกรองเป็นถ้อยร้อยความนัย
(ถ้าดูเหมือนพล่ามมากไป....อย่าว่ากัน)

หายโกรธเถิดนะ...สหายรัก
แล้วเราจักกลับมาสนิท, มาชิดมั่น
เหมือนอย่างเดิมที่ผ่าน เหมือนวานวัน
ป่ะ ไปกินข้าวกัน, ข้าเลี้ยงเอง....




...กูขอโทษด้วยนะเว่ย ไอ้เพื่อนยาก...