ทิพาวัลย์ ...[คุณครูที่มีแต่ความหวังดีต่อศิษย์เสมอมา]

แดนไกล ไลบีเรีย

ทิพาวัลย์ ...
[คุณครูที่มีแต่ความหวังดีต่อศิษย์เสมอมา]


 


ฉันเองก็ไม่รู้....!!!!
ที่จู่จู่เธอกับฉันพลันพบหน้า
ทั้งที่เราต่างยุคสมัย,วัย,เวลา
ทั้งที่เราต่างที่มา...เราต่างกัน

 
จึงน่าบังเอิญยิ่งนัก....
ที่เราได้มารู้จัก ได้รักมั่น
บนเสี้ยวโลกซีกหนึ่งซึ่งผูกพัน
ทั้งทั้งที่โลกนี้นั้นช่างกว้างเกิน

 
อาจจะเป็นเพราะโชคชะตา....
ฟ้าทั้งฟ้า กว้างกว่ากว้าง สุดห่างเหิน
แต่...ที่สุดเราก็ต่างร่วมเผชิญ
แหละต่างร่วมทางเดิน...ร่วมเดินทาง

 
ในเส้นทางที่เราได้ยึดมั่น
เส้นทางที่เธอกับฉันร่วมสรรค์สร้าง
ก้าวละก้าว ฉับไวไม่ละวาง
ก้าวที่ก้าวเราจึงต่างถึงเส้นชัย

 
จึงรู้สึกว่าผูกพัน....
ก่อเกิดในช่วงวันอันชิดใกล้
แม้ดูเหมือนว่าวันวารที่ผ่านไป
อาจสั้นนักที่หัวใจรู้จักดี

 
ฉันเองก็ไม่รู้...
ที่จู่จู่ความรู้สึกก็ไหลปรี่
ภาพทรงจำของความคิดถึงในหนึ่งปี
ก็ยังคงหลากสี, แหละสวยงาม

 
ยังคิดถึงเธอเสมอ...
ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด, ยังไต่ถาม
สบายดีหรือเปล่า, เราเฝ้าตาม
เหนื่อยหรือเปล่าในยามเธอท้อใจ

 
คิดถึงเธอจริงจริงนะ, ทิพาวัลย์...
และยังเสมอรักมั่นมิหวั่นไหว
ไม่ว่าเธอจะแยกทางไปห่างไกล
แต่...ตัวเธอจะเชื่อไหม, ในโชคชะตา...!!!

 
ถึงแม้ว่าตัวเธอจะต้องไป......
ไกลเกินกว่าจะส่งใจบินไปหา
แต่อยากให้เธอรับรู้อยู่ทุกครา
ว่าคิดถึงเธอหนักหนา..."ทิพาวัลย์"
................................................

ความทรงจำดีดีที่ผ่านมา
ฉันจะขอเก็บรักษา...กว่านิรันดร์!!!









พร้อมคำ....อำลาครู

คุณครูที่ผมรักมากที่สุดคนหนึ่ง (และผมเชื่อว่าเพื่อนทุกๆคนในห้อง /2 ก็คงจะคิดเช่นนั้นเหมือนกัน)  กำลังจะลาออกเพื่อไปทำหน้าที่ตามเส้นทางฝันที่ดีกว่า 

ก่อนที่ครูจะไป ผมมีเรื่องหลายต่อหลายอย่างที่ยังไม่ได้บอกครูเลย ......

ครูเป็นครูคนหนึ่งที่ดีมากๆ  และผมยังจำได้ว่า ไม่ว่านักเรียนจะมีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็ตาม คุณครูจะช่วยเหลือทุกครั้ง
แม้บางครั้งที่ครูเองต้องโดนกับปัญหาต่างๆที่เข้ามามากมาย
ครูเป็นคนที่อดทนมากๆคนหนึ่ง และเข้าใจหัวใจเด็กได้ดีเยี่ยม
คงไม่เวอร์เกินไปที่ผมจะบอกว่า รักครู ได้อย่างเต็มปาก

 

คิดถึงครูนะครับ
วันศุกร์นี้ห้องผมจะจัดเซอร์ไพรส์ อำลาคุณครู
ก่อนจะจบสิ้นการเรียน ม.6 ภาคเรียนที่ 1 ช่วงที่ 1 สักที

ผมก็คงได้พักชีวิตบ้างเหมือนกัน......


รักครูตราบนิรันดร์แห่งศรัทธา

 ....พฤ. ๓-๔-๕๑