23 สิงหาคม 2549 22:28 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
๑) ฝนโถมซัดมา
เสื้อผ้าเปียกหนาว
สั่นเป็นครั้งคราว
ปวดร้าวเกินทน
หันไปทางไหน
ก็ไร้ผู้คน
ท่ามกลางห่าฝน
ฝ่าด้นเดินไป
ใจหนึ่งก็หวัง
ถึงฝั่งสดใส
แต่ใจอีกใจ
กลับไร้หมดแรง
รออีกสักนิด
อาทิตย์ทอแสง
ดื่มด่ำสำแดง
แห่งแสงสุริยา
...........
๒) ชีวิตมีบ้าง
ถึงทางเวทนา
แต่ต้องฟันฝ่า
มุ่งหน้าต่อไป
รอกว่าทุกข์เย็น
จะเห็นฟ้าใส
ฤดูเปลี่ยนไป
แหละใช่ชีวิต
16 สิงหาคม 2549 23:27 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
Mom as the fertility of the land
Mom as fresh water for young plant
Moms milk for develop live
That is the best thing, which mom was give.
Great! Moms love greater than anything
Love! Love of mom is not dreaming
Shine! Moms love as morning shine
Which warm and full in my mind.
แม่เสมือนอุ่นไอให้แผ่นหล้า
ดั่งน้ำจากฟากฟ้าเลี้ยงป่าเขา
น้ำนมแม้กลั่นรักให้แต่วัยเยาว์
เพื่อตัวเจ้าเติบโตผ่านพ้นวารวัน
รักจากแม่ยิ่งใหญ่หาใดเท่า
คือรักเจ้ามิใช่แต่ในฝัน
คือแสงส่องนำทางสร้างชีวัน
คืออบอุ่นกรุ่นครันเต็มหัวใจ
3 สิงหาคม 2549 23:21 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เมื่อเด็ก ฉันยัง จำความได้
มีต้นไม้ สูงใหญ่ เต็มไปหมด
ร่มรื่น ดื่มด่ำ อรรถรส
มีใบไม้ เขียวสด คอยห่มกาย
เอนตัว นอนซบ ตรงโคนต้น
ความเจ็บ ทุกข์ทน ค่อยพ้นหาย
เอนตัว เอนร่าง อย่างสบาย
ต้นไม้ จะอยู่ ดูแลเรา
นอนหลับ สบาย ใต้เงาร่ม
ด้วยอารมณ์ อ่อนไหว และใจเหงา...
ตื่นขึ้นมา อีกที ไม่มีเงา
ตัวฉันเศร้า ต้นไม้ ไม่เห็นมี !!!
เหลือเพียง เศษซาก ขวานบากไว้
ใครโค่น ต้นไม้ ไปหรือนี่
ซากแห้ง ผุกรัง ไร้ชีวี
ต้นไม้ที่ ไม่เหลือ แม้อะไร
เอนตัว นอนซบ กับศพไม้
ร้องไห้ น้ำตา ดั่งเลือดไหล
ชโลม ต้นไม้ ที่ตายไป
เพื่อหวัง ต้นใหม่ จะงอกแทน
แต่แล้ว ไม่เห็น ต้นไม้ใหม่
เพราะไร้ มนุษย์ คอยห่วงแหน
เพราะไร้ สำนึกถิ่น คุณดินแดน
จึงขาดแคลน ป่าไม้ ไร้ชีวิน
ต้นไม้ เริ่มตาย ทีละต้น
ตัวคน ก็เริ่มตาย ทีละถิ่น
ต้นไม้ ตายหมด ทั้งแผ่นดิน
คนสิ้น ก็ตายหมด ตามต้นไม้
3 สิงหาคม 2549 23:00 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
แม่จ๋า แม่อยู่ไหน
ลูกร้องไห้เรียกหาแม่
แม่ก็มาดูแล
แต่ขวบเยาว์เจ้าอ่อนวัย
หยดหนึ่งน้ำนมแม่
คือรักแท้อันยิ่งใหญ่
หอมหวนอวนกลิ่นไอ
ไม่เคยสิ้นกลิ่นนมหวาน
รักแท้หาใดเปรียบ
รักแม่เทียบจะเปรียบปาน
อุ่นรักจักยืนนาน
เพราะพันผูกด้วยสายใย
คือปูชนียบุคคล
แม่เหนื่อยทนเคยบ่นไหม
ทุกอย่างที่ทำไป
ก็เพื่อลูกได้อยู่ดี
ถึงแม่จะดุด่า
ถึงจะว่าถึงจะตี
ก็ด้วยรักลูกนี้
ที่แม่ทำเพราะจำทน
ตีลูกเพื่อผูกใจ
คอยสอนให้ใช้เหตุผล
ถูกผิดย่อมมีปน
แต่อย่าทำตามอารมณ์
บางครั้งเราพลั้งพลาด
ด้วยประมาทจึงระทม
แม่สิยิ่งหนักตรม
ทุกข์กว่าเจ้าเป็นเท่าตัว
บุญคุณพระคุณแม่
เปรียบได้แท้ดั่งดอกบัว
จิตใจไม่หมองมัว
ไม่อาฆาตไม่แค้นเคือง
จูงเจ้าถึงฝันฝั่ง
และคอยรั้งในบางเรื่อง
แนะนำเป็นนิจเนือง
จนตัวเจ้าจะได้ดี
แม่หวังเมื่อตัวแก่
ลูกจักแลแม่คนนี้
อย่าทิ้งให้ชีวี
แม่อ้างว้างทางเดียวดาย
สายใยสองแม่ลูก
จักพันผูกมิสลาย
พันแน่นแทนร่างกาย
จนความตายแยกจากกัน
(........แต่รักและผูกพันธ์
........ยังนิรันดร์มั่นไม่คลาย)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1707
