4 ธันวาคม 2549 23:53 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
วารี ฤ นิ่งเงียบ
ขณะเงียบก็ยังไหล
ลมพัด ฤ หยุดไกว
ผิสงบก็ยังแรง
ครืนครืนอุโฆษครื้น
วตะคลื่นสิสำแดง
แผ่พล่านกระจายแปลง
ระดะแห่งก็โหมฮือ
หยุดนิ่งสงบพลัน
ก็บ่ทันจะรับมือ
เดี๋ยวเดียวก็อึงอื้อ
ปะทะพื้นพสุนธรา
ปั่นป่วน ณ มวลม่าน
ชะสะท้านทยานมา
ครืนครึกคะนองถลา
ดลฟ้าและธาตรี
เรรวนคระครวญร้อง
ภยก้องอุกาลี
ฟากฟ้า ณ วันนี้
จะสงบ ฤ อย่างไร
แม้นยามสงัดเงียบ
พิษเพียบก็ถมไป
คลื่นป่นระคนภัย
พิเคราะห์ให้คระโหยหา
ถึงยามกะควรแล้ว
ระคะแผ้วจะเจิ่งหล้า
แผ่นนภ - สิชลธา
จะพินาศสงบงัน ๛
3 ธันวาคม 2549 15:35 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
(วสันตดิลกฉันท์ ๑๔)
ฟ้างามอร่ามรัชสมัย
บุระไทยะบรรยง
เพ็ญเดชกษัตริยะผจง
ธ ประสงคะรักษา
ธำรงประเทศชยสถาน
พระพิมานจะบูชา
ซาบซึ้งพระคุณพระกรุณา
ชนน้อมธิการุณย์
ไป่เคยจะหน่ายพระวรกาย
ทุกขะสายะอาดุร
หรือทรงจะท้อกรุณะหนุน
อนุบาละมิ่งเมือง
ทรงพัฒนาพิบุลเขต
มละเภทภัยเคือง
ดำรัส ธ เกื้อพสกเรือง
ธ ขจัดพะโภยภัย
โครงการประสารบทประดิษฐ์
นิรมิตเกริกไกร
ศาสตร์ศิลป์ระบิลสุวไสว
ชุติเขตไพบูลย์
ก่อเกื้อนิกรบวรพึ่ง
ธ ประหนึ่งทวางกูร
ทรงดับภยันตรอดูร
อนิสงค์ ธ ทรงล้น
แดนดินสยามประลุเกษม
รติเปรมดิ์ ณ ถ้วนชน
ธารทรัพย์สะพรั่งผลิตผล
นิธิทอดธราไทย
ถ้วนเมืองกระเดื่องกิติขจร
สุบวรพระราไชย
ปรุงสร้างสฤษดิ์ปุระสมัย
ดลศานติไพศาล
ครานี้กระหม่อมพระพุทธเจ้า
นมะเกล้าพระเดชจาร
เทิดองค์พระทรงมหประทาน
คุณเลิศประเสริฐสยาม
ขอทรงประสบสิริสวัสดิ์
สุพิพัฒนางาม
บรรสมภิรมยะวิราม
ลุประสงค์อนันต์เทอญ ๛
1 ธันวาคม 2549 22:59 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
๑) สำนึกเมื่อยังเล็ก
ครั้งเป็นเด็กไร้เดียงสา
สะท้อนย้อนเวลา
ระลึกซึ้งถึงเหตุการณ์
หวนภาพวันเวลา
ผ่านเวลาอันชื่นหวาน
อดีตแห่งวันวาน
จึงมองเห็นเป็นรูปธรรม
ก่อเกิดเป็นภาพพจน์
ที่ยังจดและยังจำ
เห็นรู้อยู่ซ้ำซ้ำ
หากต่างช่วงห้วงเวลา...
(...สู่ห้วงแห่งอดีต...)
๒) ภาพนั้นพลันปะต่อ
คือภาพพ่อยืนตรงหน้า
เฝ้าห่วงดวงแก้วตา
ทารกน้อยยังอ่อนวัย
ชายนั้นถึงดูแก่
แต่เปี่ยมล้นความห่วงใย
ดูแลและใส่ใจ
ถนอมเกื้อเอื้ออาทร
(.............................)
๓) เฝ้าดูแลลูกน้อย – อุ่นรอยยิ้ม
ฉายแววตาพรายพริ้มอันโอนอ่อน
เจ้าตัวน้อยต้วมเตี้ยมเตรียมตัวนอน
พ่อก็เตรียมนมป้อนก่อนผูกเปล
นอนเสียเถิดลูกรัก...นอนพักผ่อน
พ่อจะกล่อมคำกลอนโอ้ละเห่
“...เหอ...ลูกน้อยนอนซะน้าอย่าเกเร
เดี๋ยวไอ้เข้จะจับเจ้าเอาไปกิน...”
บทเพลงกล่อมทุกบทจดจำได้
นิทานพ่อยังจับใจไม่รู้สิ้น
สำเนียงเห่เจ้าทรามเชยที่เคยยิน
ยังคุ้นชินตรึงใจในสำนึก
(...สู่ห้วงปัจจุบัน...)
๔) เมื่อย้อนภาพเก่าเก่ามาเล่าใหม่
ก็เข้าใจรับรู้ความรู้สึก
หัวใจพ่ออันชื่นชุ่มและลุ่มลึก
หัวใจลูกก็ตรึกถึงรักนั้น
รักที่มีแต่ให้โดยไม่ขอ
คือความรักที่พ่อมีต่อฉัน
ที่ต่อเติมเสริมสร้างทางชีวัน
จะเติมฝันของลูกให้ไกลถึงฟ้า
ยามลูกร้องพ่อนี้จะปลอบเล้า
ยามลูกเจ็บพ่อจะเฝ้าเป็นห่วงหา
ยามลูกเหงาพ่อจะอยู่คู่ชีวา
ยามลูกล้าพ่อจะเพิ่มเสริมแรงใจ...
(........................................)
(...สู่ห้วงแห่งสำนึก...)
๕) รำลึกภาพของวานวันจวบวันนี้
จึงเข้าใจสิ่งดีดีพ่อมีให้
จดจำรักอันอบอุ่นละมุนละไม
ติดตรึงไว้ในห้วงแห่งดวงมาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1165
