27 ธันวาคม 2549 23:40 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
รามคำแหง แห่งนี้ สร้างชีวิต
สร้างแนวทาง ความคิด ประสิทธิ์ผล
แหล่งเลี้ยงหล่อ ก่อคุณค่า ปัญญาชน
เพื่อฝึกฝน ประสบการณ์ ผ่านวารวัน
แสงเทียนไข ส่องสว่าง ให้ทางแจ้ง
รามคำแหง ส่องสว่าง ให้ทางฝัน
สร้างโอกาส แก่ผู้คน ทุกชนชั้น
ได้เพาะพันธุ์ เพิ่มแสง แห่งปัญญา
ให้เร่งเรียน เร่งรู้ สู้ชีวิต
ต่อความคิด ก้าวไกล เพื่อภายหน้า
ลูกขุนราม จักได้ ใช้วิชา
เพื่อแก้ไข ปัญหา ในสังคม
ใช้เหตุผล เป็นแนวทาง สร้างความคิด
นำชีวิต ให้ก้าวย่าง อย่างเหมาะสม
พัฒนา คุณค่า ประชานิยม
เพื่อสังคม เสรี อธิปไตย
คือหน้าที่ สานต่อ ลูกพ่อขุน
สนับสนุน ร่วมสร้าง ชาติสดใส
สืบทอดต่อ ความดีงาม ความภูมิใจ
จารึกไว้ เป็นเกียรติก้อง ของบ้านเมือง
27 ธันวาคม 2549 21:39 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
สวัสดีปีใหม่........
ระเริงรื่นชื่นใจกันทั่วหน้า
ปีกุนเวียนมาถึงอีกหนึ่งครา
พวกเราต่างหรรษาเริงสำราญ
สองพันห้าร้อยห้าสิบ ไม่ช้านี้
ขออวยพรให้สุขศรีฤดีศานต์
ปู่ย่าเฒ่ายิ้มแย้มแพลมชื่นบาน
ทั้งลูกหลานพลอยเกษมอุ่นเปรมปรีดิ์
ขอให้ท่านผ่านเรื่องร้ายทั้งหลายสิ้น
ให้ชีวินมีแต่พบประสบศรี
ให้การงานท่านเจริญเงินมั่งมี
ให้ตัวท่านโชคดีเป็นมิ่งชัย
คิดสิ่งใดดีเลิศจงเกิดผล
เป็นมงคลดลจิตให้สดใส
สุขสงบด้วยธรรมค้ำจุนใจ
ขอสวัสดีปีใหม่.....ให้ท่านเจริญ
17 ธันวาคม 2549 21:31 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
นิราศแว่วเสียงระฆังดังหงั่งเหง่ง
ออกเดินทางแต่รุ่งสางยังคว้างเคว้ง
รีบย่ำเร่งฝีเท้าก้าวเดินไป
ข้าพเจ้าบรรเลงเพลงนิราศ
ป่าวประกาศความฝันอันยิ่งใหญ่
รอนแรมตามจุดหมายปลายทางไกล
จากหัวใจเปี่ยมด้วยรักนักเดินทาง
นิราศร้างแต่เดิมเริ่มอีกครั้ง
ด้วยกำลังสองเท้าพร้อมก้าวย่าง
เก็บเกี่ยวรอยความฝันอันชืดจาง
ที่ตกหล่นในระหว่างทางชีวิต
แล้วมาเรียงเป็นถ้อยหลากร้อยท่า
ผ่านอักษราจดจารงานลิขิต
คงไว้ซึ่งความงามทางความคิด
เป็นนิราศนิรมิตวิจิตรตระการ
เยือนเมือง -จีน- ถิ่นประชาอารยะ
กราบคารวะท่านเหมาฯ, เข้าวิหาร-
แห่งนครต้องห้ามนามสะท้าน
เฉกดวงมานพี่ต้องห้ามจากใจนาง
คิดแล้วช้ำจำใจเจ็บเก็บมันไว้
ห่างฤทัยน้องนี้ที่เหินห่าง
ทางแม้ไกลสุดท้ายที่ปลายทาง
ยังไม่เหงาอ้างว้างเท่าทางรัก
ให้พี่วุ่นครุ่นคิดจิตเพ้อพร่ำ
ในบ่วงกรรมกามารมณ์ที่จมปลัก
เพราะแพ้พิษพ่ายภัยพี่พรั่นพรัก
จึงสลักเป็นนิราศไว้บาดใจ
ข้ามกำแพงเมืองจีนปีนป่ายข้าม
ทอดเรื่อยตามสันเขาเงาผาไหล่
เช่นคำน้องที่คดลดเลี้ยวไป
ไม่ซื่อใสกลับขุ่นข้นเปื้อนมลทิน
บอกว่าห่วงแต่พี่คนนี้นัก
บอกว่ารักหมดใจไม่รู้สิ้น
ไฉนน้องเมินเฉยคำเคยยิน
กลับดูหมิ่นคำอ้อนออดคำปลอบโลม
จากเขตขันธ์แดนมังกรจรร่อนเร่
หลงเสน่ห์สีแสงแห่งเมืองโสม
-เกาหลีเหนือ- -เกาหลีใต้- ซากใจโทรม
โดนจู่โจมเจ็บแปลบแทบปลิดปลง
น้องว่าพี่หล่อไม่เท่าคนเกาหลี
น้องว่าพี่ด้อยชื่อเสียงอันสูงส่ง
พี่เป็นเพียงคนคนนี้ที่ซื่อตรง
พร้อมจะรักโฉมยงไม่เสื่อมคลาย
ข้าพเจ้าจึงละวางจากทางรัก
แล้วตั้งหลักเริ่มไขว่คว้าหาจุดหมาย
รอนแรมทางฝัน, แม้อันตราย
แม้มีร้ายตามทางที่ย่างไป
มาค้นหาความหมายให้ชีวิต
ค้นความคิดอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่
ทิ้งราคะละวางรักหักห้ามใจ
แล้วมุ่งใฝ่ไขว่ฝันอันพรั่งพรู
-มองโกเลีย- ถิ่นยิ่งใหญ่ในครั้งก่อน
เมืองอมรแหล่งหลักของนักสู้
เจงกิสข่าน ลือเลื่องนามเฟื่องฟู
โลกเชิดชูท่านนี้คือวีรชน
ถึงอาทิตย์อุทัยยังไหววุ่น
สาว -ญี่ปุ่น- ทำใจให้ตกหล่น
ยวนยิ้มแย้มแก้มใสใบหน้ามน
โธ่ หญิงคนเมืองยุ่นทำวุ่นวาย
-ไต้หวัน- ยังทวงสิทธิ์อิสรภาพ
โดนเมืองจีนกำราบต้องพลาดพ่าย
แต่ด้วยแรงรักชาติไม่ขลาดตาย
ยอมพลีกายเพื่อรักษาประชาธิปไตย
ข้าฯขอพักการเดินทางอย่างเหนื่อยล้า
เพื่อรอคอยเวลามาเริ่มใหม่
ความทรงจำในระหว่างเส้นทางไกล
ข้าพเจ้าจะเก็บไว้ในห้วงมาน
แล้วมาพบกันใหม่ในครั้งหน้า
ผ่านอักษราหลากร้อยถ้อยคำหวาน
เล่าเรื่องราวแห่งความฝันของวันวาน
เป็นตำนานแห่งอิสระพเนจร.
11 ธันวาคม 2549 23:38 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
นิราศร้างทางไกลใจจดจ่อ
มุ่งผจญด้นไปไม่ย่อท้อ
หวังจะก่อประสบการณ์การเดินทาง
ข้าพเจ้าบรรเลงเพลงนิราศ
ป่าวประกาศทางเดินอันเหินห่าง
ถึงทุกข์ยากแต่ใจไม่ละวาง
จะอดทนก้าวย่างอย่างหวังใจ
ออกรอนแรมจากสยามอันบ้านเกิด
ถิ่นประเสริฐกว่าแดนดินแคว้นไหน
บนแผ่นดินแผ่นทองของผองไทย
ซึ่งปราศไร้ทุกข์เข็ญลำเค็ญแค้น
ถิ่นสยามสุขได้เพราะในหลวง
ทรงปกปวงประชาราษฎร์เป็นปึกแผ่น
พระเมตตาหลั่งรินชุ่มถิ่นแดน
ทรงรวมเม็ดดินให้แน่นเป็นแผ่นทอง
กราบบังคมทูลเกล้าเจ้าอยู่หัว
ถวายตัวถวายใจไทยทั้งผอง
นิกรราษฎร์ร่วมกันสรรเสริญซ้อง
พระผู้ครองแผ่นฟ้าด้วยปรานี
ข้ามเขตขันธ์แดน -ลาว- ชาวน้ำโขง
นุ่งผ้าโปร่งสวมซิ่นไหมหลากหลายสี
กล่าวคมคำทักทายซำบายดี
ตามวิถีของพระพุทธธรรม
นึกย้อนหลังครั้งหัวใจพี่สลาย
เพราะแพ้พ่ายคำน้องที่เหยียบยีย่ำ
กล่าวกระทบกระเทียบใจให้ชอกช้ำ
ด้วยน้ำคำน้องต่อว่า ไอ้หน้าลาว
ถึง -พม่า- แดนพระพุทธวิสุทธิ์ใส
แลชาวเมืองอิ่มใจใบหน้าขาว
เจดีย์ดูสูงเด่นเป็นทางยาว
ประดุจราวแดนสวรรค์ชั้นไตรตึงส์
-กัมพูชา- เขตขอมอันศักดิ์สิทธิ์
อิทธิฤทธิ์ถิ่นนี้เป็นที่หนึ่ง
ทั้งคุณไสยมายาน่าสะพรึง
ตกตะลึงสะพรั่นหวั่นมนตรา
ชมปราสาทแก่เก่าเจ้าเขมร
ปรากฏเด่นอังเคอร์เลิศเลอค่า
นครวัดตั้งตระหง่านตระการตา
ดั่งเทวามาเสกสร้างกลางพงไพร
-มาเลเซีย- ถิ่นชนคนขยัน
ร่วมบากบั่นสร้างหลากสิ่งสู่ยิ่งใหญ่
เชิดชูสิทธิ์เสรีอธิปไตย
จึงปราศไร้โกงกินบ้านประจานเมือง
ไม่เหมือนใครบางคนบนไทยนี้
หาช่องชี้ทางสุขได้ทุกเรื่อง
โกงจน-ชิน-กินจนชาติต้องขาดเคือง
เป็นกิจ-วัตร- “ใช้ตังค์เปลือง เรื่องเล็กน้อย”
-ฟิลิปปินส์ อินโดฯ- ยังโชคร้าย
ล้วนอันตรายหมายทำน้ำตาผล็อย
ภูเขาไฟเดือนพล่านฝุ่นควันลอย
เพื่อพร้อมปล่อยลาวามาโถมทับ
อีกไต้ฝุ่นกรุ่นพายุดูดุเดือด
เหมือนจะเชือดเลือดแหลกให้แตกดับ
แผ่นดินไหวยังซ้ำความอาภัพ
หมายเศร้าโศกโขลกสับดับชีวิต
-สิงคโปร์- หวังรุ่งเรืองเพราะเมืองท่า
สร้างสัญญาพันธะธุรกิจ
หวังโดดเด่นในการค้าการพาณิชย์
จึงความคิดปลอดภาษีเสรีนิยม
เข้า -เวียดนาม- นามนี้ที่คิดถึง
คำหวานซึ้งตรึงใจให้สุขสม
แต่พอแว่วนามนางกลับหมางตรม
เปลี่ยนคารมคมรักให้หักลาญ
ใจหนอใจใยเล่ายังเฝ้าเก้อ
นอนละเมอเพ้อพร่ำกับคำหวาน
นามนวลนางแนบเนื้อนานเนิ่นนาน
จึงพรากพาลนามเวียดเฉียดเชือดใจ
ดั้นด้นถึง -ติมอร์ตะวันออก-
เห็นผู้คนช้ำชอกน้ำตาไหล
หวังทวงสิทธิ์แห่งประชาธิปไตย
รักษาไว้ซึ่งเสรีที่มีมา
-เนการาบรูไนฯ- โอ้ใจช้ำ
เจ้าตรากตรำมาทำงานประจานหน้า
ด้วยหวังไว้จะได้ซึ่งเงินตรา
อนิจจา ชู้ชายหญิงขายตัว
ทำไมเล่าเมืองไทยไม่ดีหรือ
เจ้าจึงยื้อยึดแย่งแข่งหาผัว
กลับมาเถิดเมืองไทยไม่ต้องกลัว
ความหม่นมัวพี่จะล้างให้สร่างซา
จวบมาถึงปลายทางร้างนิราศ
ป่าวประกาศความหวังในครั้งหน้า
ออกรอนแรมตามวิถีของชีวา
เพื่อค้นค่าแห่งชีวิตลิขิตเอง.
5 ธันวาคม 2549 16:53 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ในที่มืดหม่นบังยังมีแสง
ในที่แล้งยังมีน้ำอันฉ่ำชื่น
ในที่ลึกยังมีทางให้ย่างยืน
ในมวลคลื่นยังมีพบสงบงัน
ในปัญหายังมีทางให้ย่างออก
ในม่านหมอกยังวับวามด้วยความฝัน
ในความท้อยังมีรู้สู้ฟาดฟัน
ในใจฉันยังมีที่.........ไว้มีเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
4146
