15 ตุลาคม 2549 01:23 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
หนูอยากถามคำถามหนึ่งซึ่งไม่รู้
เรื่องที่หนูยังงงยังสงสัย
คือกวีเขาเขียนกลอนกันทำไม
ค้างคาใจด้วยหนูไม่รู้เลย
ก็หลายคนเขาบอกว่าไร้สาระ
เบื่อแล้วหว่ะ อ่านไปก็เฉยเฉย
บางคนบอก แม่งผิดยุค...แม่งโคตรเชย
บ้างก็เอ่ย สมัยใหม่...อ่านไม่ลง
หลายคนบอกว่าเขาไม่เข้าใจ
ถึงความในของกวีที่ประสงค์
ถึงสาระแก่นสารที่จารผจง
ว่าชี้บ่งบอกเล่ากล่าวอะไร
หนูเลยลองถามคุณครูผู้สั่งสอน
ท่านบอกว่าบทกลอนนั้นอ่อนไหว
ยากจะรู้ลึกซึ้งเข้าถึงใจ
นี่แหละไงที่หลายคนไม่สนกลอน
หนูจึงลองถามกวีที่รู้จัก
เขาลุ่มไหลหลงรักตัวอักษร
สำหรับเขา ทั้งชีวิตผลิตกลอน
เพื่อพักผ่อนความอ่อนไหวในอารมณ์
เขียนบทกลอนเพื่อกล่าวเล่าชีวิต
เล่าถูกผิดดีทรามความเหมาะสม
เรื่องสามานย์ ต่ำช้าความอาจม
ที่เพาะบ่มอยู่ใต้บ่วงห้วงฤทัย
เขียนบทกลอนเพื่อนสร้างทางข้างหน้า
ประกาศกล้าความฝันอันยิ่งใหญ่
เขียนบทกลอนจากใจด้วยหัวใจ
เพื่อเล่าความเป็นไปในปัจจุบัน
เขียนบทกลอนเพื่อสืบสานบทกานท์เก่า
เพื่อหวังว่าลูกหลานเราเฝ้ารังสรรค์
สร้างคุณค่ากลอนกรองของชีวัน
ที่กรองกลั่นประดับไว้ในห้วงฟ้า
เขียนความฝันอุดมการณ์อันเย่อหยิ่ง
เขียนความจริงกล่าวชัดประกาศกล้า
เขียนชีวิตโดยผ่านงานอักษรา
เป็นศาตราคุ้มโลกพ้นโศกภัย
เขียนเวลาวันคืนที่ชื่นหวาน
เขียนถึงรอยประสบการณ์ผ่านวัยใส
เขียนถ้อยคำที่กลั่นกรองจากห้องใจ
ด้วยดวงไฟจากแรงรักของนักกลอน
12 ตุลาคม 2549 22:52 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เมื่อความสุขทุกข์โศกที่โลกรับ
ถูกเปลี่ยนปรับสับสนให้วนมั่ว
บริสุทธิ์ก็เริ่มเห็นเป็นขุ่นมัว
เมื่อคนชั่วแปดปนในคนดี
โลกก็มืดบอดบ้าอัตตาเสื่อม
ทุกข์กระเพื่อมไปตามกามวิถี
ทั้งกายใจปะปนกากข้นกลี
เปื้อนกาลีต่ำช้ามายาลวง
ไขว่หาทางสู่สนุกสุขปล้นปลิ้น
หลากเล่ห์ลิ้นเลวทรามจมกามห้วง
ขึ้นสวรรค์ด้วยสมสู่เสพคู่ควง
จึงเลยล่วงกามารมณ์ด้วยงมงาย
กว่าจะรู้ว่าทำตัวช้ำผิด
ก็กลับคิดนึกย้อนได้ตอนสาย
เมื่อปัญหารุมเร้าเข้าวุ่นวาย
เมื่อทางปลายกลับไร้ดอกไม้งาม
มนุษย์จึงค้นหาทางสุขแท้
คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เวียนว่ายข้าม
คือวงวัฏซึ่งเป็นไปไร้นิยาม
นี่แหละความสุขแท้แน่ในใจ
เพียงตัวเราเท่านั้นหากยอมรับ
จักพบกับความสุขสันต์วันสดใส
ลองปล่อยวางอัตตาตนทิ้งพ้นไป
ก็จะได้พบเส้นทางสว่างธรรม
8 ตุลาคม 2549 01:38 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ผลพืชขาดตลาดแล้ว เมืองไทย
เขาหว่านเมล็ดพันธุ์ใด ไป่งอก
ต้นหญ้าหย่อมทั่วไป ตายหมด
ฤาเพราะน้ำไหลชอก เชี่ยวล้นท่วมไทย
น้ำซัดซอนรุนแรงด้วยแรงกล้า
โถมท่วมบ่าที่อยู่ผู้อาศัย
เจิ่งนองแล้วทุกเขตอาเพศภัย
ด้วยยากไร้ที่พักหลักหลับกิน
ลำบากชีพจิตใจด้วยภัยซ้ำ
ซึ่งกระหน่ำทำลายกาย, ทรัพย์สิน
เดือดร้อนทุกหย่อมหญ้าเป็นอาจิณ
ไร้ที่ดินทำไร่ปลูกไถนา
มรสุมก็พัดเข้าซ้ำซ้อน
ด้วยฤทธิ์รอนด้วยแรงอันแกร่งกล้า
คนไทย...ก็คือคนธรรมดา
ฤาบังอาจสู้ฟ้าขัดขวางลม
หากย้อนมองกลับไปไล่เหตุการณ์
จึงพอทานรู้ได้ด้วยเหมาะสม
เป็นเพราะคนที่ทำความโสมม
ไทยจึงจมอยู่ใต้ห้วงสายน้ำ
เพราะคนไทยคิดตัดไม้ทำลายป่า
ฟ้าแหละฟ้าจะหลั่งฝนหล่นกระหน่ำ
ลมแหละลมที่จะพัดซัดเข้าซ้ำ
น้ำแหละน้ำจะเอ่อล้นเข้าท่วมไทย
น้ำยังท่วม...น้ำไหลหลั่งยังสูงอยู่
ฝนยังพรูและสายน้ำยังกรากไหล
น่าสงสารประชาชนคนทั่วไป
ที่ต้องทนจำใจกับภัยร้าย
5 ตุลาคม 2549 00:56 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
กระแสคลื่นครืนซัดพัดเข้าฝั่ง
ด้วยเสียงดังทำนองของคนกล้า
เรือไม้เล็กติดเครื่องยนต์ กับคนชรา
ก็เริ่มออกหาปลาหาเลี้ยงกาย
ตั้งแต่ฟ้ายังครึ้มลงหมอกหม่น
คนหาปลายังทนไม่เหนื่อยหน่าย
เหวี่ยงอวนจับได้ปลามามากมาย
พลางวิดพายน้ำออกสู่นอกเรือ
เรือก็เก่า คนก็แก่แต่ใจสู้
ด้วยมุ่งรู้หน้าที่ที่ตนเกื้อ
ได้ปลามากก็แจกจ่ายก็จุนเจือ
ส่วนที่เหลือนำไปขายได้ค่าแรง
ถึงบางครั้งจับปลาได้มาน้อย
คนหาปลาไม่ท้อถอยไม่หน่ายแหนง
ยังมุ่งมั่นหาปลามากินแกง
น้ำมันแพงแต่ก็เห็นไม่เป็นไร
เพียงเพื่อ...วันนี้...และตอนนี้
เขายังมีอาชีพเลี้ยงตนได้
และเพื่อหวังลูกหลานอีกนานไป
จะเติบใหญ่ตามถนนคนหาปลา
หน้าส่วนตัว
1415
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
