ยามที่โลกเปลี่ยน

แดนไกล ไลบีเรีย

ยามทะเลถาโถมโหมเข้าฝั่ง
แทรกพลังมฤตยูดูเกรงขาม
ท้องฟ้าแผดเสียงดังฟังคำราม
ความชั่วร้ายเลวทรามคุกคามเรา
      ณ ตอนนี้ ตรงนี้ เวลานี้
เทคโนโลยีก้าวหน้ากว่าขุนเขา
แต่ก่อนนั้นธรรมชาติให้คุณเรา
บัดนี้เล่าเราทำลายสลายไป
      ยามธรรมชาติบ้าคลั่งกำลังโกรธ
พายุโหดพัดพาที่อาศัย
ยามแม่น้ำเหือดแห้งแล้งน้ำไป
แต่ดีกว่าน้ำใจใครบางคน
      ยามป่าไม้เริ่มหายจากพิภพ
ยามเมื่อนภไร้ปักษาไร้หยาดฝน
ยามเมื่อสัตว์พลัดถิ่นแผ่นดินตน
ยามเมื่อคนเลวทรามตามสังคม
     ยามนทีปั่นป่วนรวนเรนัก
ยามเมื่อรักละลายกลายเป็นขม
ยามเมื่อใจแปรเปลี่ยนเลี่ยนอารมณ์
ยามเมื่อตมเต็มอยู่ในฤทัยเรา
      เมื่อยามนั้นวันสิ้นโลกจะปรากฏ
สุริยศทอแดดคอยแผดเผา
อีกสายน้ำวิปลาศมิอาจเดา
มนุษย์อย่างเราเราคงสิ้นไป