11 ธันวาคม 2549 23:38 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
นิราศร้างทางไกลใจจดจ่อ
มุ่งผจญด้นไปไม่ย่อท้อ
หวังจะก่อประสบการณ์การเดินทาง
ข้าพเจ้าบรรเลงเพลงนิราศ
ป่าวประกาศทางเดินอันเหินห่าง
ถึงทุกข์ยากแต่ใจไม่ละวาง
จะอดทนก้าวย่างอย่างหวังใจ
ออกรอนแรมจากสยามอันบ้านเกิด
ถิ่นประเสริฐกว่าแดนดินแคว้นไหน
บนแผ่นดินแผ่นทองของผองไทย
ซึ่งปราศไร้ทุกข์เข็ญลำเค็ญแค้น
ถิ่นสยามสุขได้เพราะในหลวง
ทรงปกปวงประชาราษฎร์เป็นปึกแผ่น
พระเมตตาหลั่งรินชุ่มถิ่นแดน
ทรงรวมเม็ดดินให้แน่นเป็นแผ่นทอง
กราบบังคมทูลเกล้าเจ้าอยู่หัว
ถวายตัวถวายใจไทยทั้งผอง
นิกรราษฎร์ร่วมกันสรรเสริญซ้อง
พระผู้ครองแผ่นฟ้าด้วยปรานี
ข้ามเขตขันธ์แดน -ลาว- ชาวน้ำโขง
นุ่งผ้าโปร่งสวมซิ่นไหมหลากหลายสี
กล่าวคมคำทักทายซำบายดี
ตามวิถีของพระพุทธธรรม
นึกย้อนหลังครั้งหัวใจพี่สลาย
เพราะแพ้พ่ายคำน้องที่เหยียบยีย่ำ
กล่าวกระทบกระเทียบใจให้ชอกช้ำ
ด้วยน้ำคำน้องต่อว่า ไอ้หน้าลาว
ถึง -พม่า- แดนพระพุทธวิสุทธิ์ใส
แลชาวเมืองอิ่มใจใบหน้าขาว
เจดีย์ดูสูงเด่นเป็นทางยาว
ประดุจราวแดนสวรรค์ชั้นไตรตึงส์
-กัมพูชา- เขตขอมอันศักดิ์สิทธิ์
อิทธิฤทธิ์ถิ่นนี้เป็นที่หนึ่ง
ทั้งคุณไสยมายาน่าสะพรึง
ตกตะลึงสะพรั่นหวั่นมนตรา
ชมปราสาทแก่เก่าเจ้าเขมร
ปรากฏเด่นอังเคอร์เลิศเลอค่า
นครวัดตั้งตระหง่านตระการตา
ดั่งเทวามาเสกสร้างกลางพงไพร
-มาเลเซีย- ถิ่นชนคนขยัน
ร่วมบากบั่นสร้างหลากสิ่งสู่ยิ่งใหญ่
เชิดชูสิทธิ์เสรีอธิปไตย
จึงปราศไร้โกงกินบ้านประจานเมือง
ไม่เหมือนใครบางคนบนไทยนี้
หาช่องชี้ทางสุขได้ทุกเรื่อง
โกงจน-ชิน-กินจนชาติต้องขาดเคือง
เป็นกิจ-วัตร- “ใช้ตังค์เปลือง เรื่องเล็กน้อย”
-ฟิลิปปินส์ อินโดฯ- ยังโชคร้าย
ล้วนอันตรายหมายทำน้ำตาผล็อย
ภูเขาไฟเดือนพล่านฝุ่นควันลอย
เพื่อพร้อมปล่อยลาวามาโถมทับ
อีกไต้ฝุ่นกรุ่นพายุดูดุเดือด
เหมือนจะเชือดเลือดแหลกให้แตกดับ
แผ่นดินไหวยังซ้ำความอาภัพ
หมายเศร้าโศกโขลกสับดับชีวิต
-สิงคโปร์- หวังรุ่งเรืองเพราะเมืองท่า
สร้างสัญญาพันธะธุรกิจ
หวังโดดเด่นในการค้าการพาณิชย์
จึงความคิดปลอดภาษีเสรีนิยม
เข้า -เวียดนาม- นามนี้ที่คิดถึง
คำหวานซึ้งตรึงใจให้สุขสม
แต่พอแว่วนามนางกลับหมางตรม
เปลี่ยนคารมคมรักให้หักลาญ
ใจหนอใจใยเล่ายังเฝ้าเก้อ
นอนละเมอเพ้อพร่ำกับคำหวาน
นามนวลนางแนบเนื้อนานเนิ่นนาน
จึงพรากพาลนามเวียดเฉียดเชือดใจ
ดั้นด้นถึง -ติมอร์ตะวันออก-
เห็นผู้คนช้ำชอกน้ำตาไหล
หวังทวงสิทธิ์แห่งประชาธิปไตย
รักษาไว้ซึ่งเสรีที่มีมา
-เนการาบรูไนฯ- โอ้ใจช้ำ
เจ้าตรากตรำมาทำงานประจานหน้า
ด้วยหวังไว้จะได้ซึ่งเงินตรา
อนิจจา ชู้ชายหญิงขายตัว
ทำไมเล่าเมืองไทยไม่ดีหรือ
เจ้าจึงยื้อยึดแย่งแข่งหาผัว
กลับมาเถิดเมืองไทยไม่ต้องกลัว
ความหม่นมัวพี่จะล้างให้สร่างซา
จวบมาถึงปลายทางร้างนิราศ
ป่าวประกาศความหวังในครั้งหน้า
ออกรอนแรมตามวิถีของชีวา
เพื่อค้นค่าแห่งชีวิตลิขิตเอง.
5 ธันวาคม 2549 16:53 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ในที่มืดหม่นบังยังมีแสง
ในที่แล้งยังมีน้ำอันฉ่ำชื่น
ในที่ลึกยังมีทางให้ย่างยืน
ในมวลคลื่นยังมีพบสงบงัน
ในปัญหายังมีทางให้ย่างออก
ในม่านหมอกยังวับวามด้วยความฝัน
ในความท้อยังมีรู้สู้ฟาดฟัน
ในใจฉันยังมีที่.........ไว้มีเธอ
4 ธันวาคม 2549 23:53 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
วารี ฤ นิ่งเงียบ
ขณะเงียบก็ยังไหล
ลมพัด ฤ หยุดไกว
ผิสงบก็ยังแรง
ครืนครืนอุโฆษครื้น
วตะคลื่นสิสำแดง
แผ่พล่านกระจายแปลง
ระดะแห่งก็โหมฮือ
หยุดนิ่งสงบพลัน
ก็บ่ทันจะรับมือ
เดี๋ยวเดียวก็อึงอื้อ
ปะทะพื้นพสุนธรา
ปั่นป่วน ณ มวลม่าน
ชะสะท้านทยานมา
ครืนครึกคะนองถลา
ดลฟ้าและธาตรี
เรรวนคระครวญร้อง
ภยก้องอุกาลี
ฟากฟ้า ณ วันนี้
จะสงบ ฤ อย่างไร
แม้นยามสงัดเงียบ
พิษเพียบก็ถมไป
คลื่นป่นระคนภัย
พิเคราะห์ให้คระโหยหา
ถึงยามกะควรแล้ว
ระคะแผ้วจะเจิ่งหล้า
แผ่นนภ - สิชลธา
จะพินาศสงบงัน ๛
3 ธันวาคม 2549 15:35 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
(วสันตดิลกฉันท์ ๑๔)
ฟ้างามอร่ามรัชสมัย
บุระไทยะบรรยง
เพ็ญเดชกษัตริยะผจง
ธ ประสงคะรักษา
ธำรงประเทศชยสถาน
พระพิมานจะบูชา
ซาบซึ้งพระคุณพระกรุณา
ชนน้อมธิการุณย์
ไป่เคยจะหน่ายพระวรกาย
ทุกขะสายะอาดุร
หรือทรงจะท้อกรุณะหนุน
อนุบาละมิ่งเมือง
ทรงพัฒนาพิบุลเขต
มละเภทภัยเคือง
ดำรัส ธ เกื้อพสกเรือง
ธ ขจัดพะโภยภัย
โครงการประสารบทประดิษฐ์
นิรมิตเกริกไกร
ศาสตร์ศิลป์ระบิลสุวไสว
ชุติเขตไพบูลย์
ก่อเกื้อนิกรบวรพึ่ง
ธ ประหนึ่งทวางกูร
ทรงดับภยันตรอดูร
อนิสงค์ ธ ทรงล้น
แดนดินสยามประลุเกษม
รติเปรมดิ์ ณ ถ้วนชน
ธารทรัพย์สะพรั่งผลิตผล
นิธิทอดธราไทย
ถ้วนเมืองกระเดื่องกิติขจร
สุบวรพระราไชย
ปรุงสร้างสฤษดิ์ปุระสมัย
ดลศานติไพศาล
ครานี้กระหม่อมพระพุทธเจ้า
นมะเกล้าพระเดชจาร
เทิดองค์พระทรงมหประทาน
คุณเลิศประเสริฐสยาม
ขอทรงประสบสิริสวัสดิ์
สุพิพัฒนางาม
บรรสมภิรมยะวิราม
ลุประสงค์อนันต์เทอญ ๛
1 ธันวาคม 2549 22:59 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
๑) สำนึกเมื่อยังเล็ก
ครั้งเป็นเด็กไร้เดียงสา
สะท้อนย้อนเวลา
ระลึกซึ้งถึงเหตุการณ์
หวนภาพวันเวลา
ผ่านเวลาอันชื่นหวาน
อดีตแห่งวันวาน
จึงมองเห็นเป็นรูปธรรม
ก่อเกิดเป็นภาพพจน์
ที่ยังจดและยังจำ
เห็นรู้อยู่ซ้ำซ้ำ
หากต่างช่วงห้วงเวลา...
(...สู่ห้วงแห่งอดีต...)
๒) ภาพนั้นพลันปะต่อ
คือภาพพ่อยืนตรงหน้า
เฝ้าห่วงดวงแก้วตา
ทารกน้อยยังอ่อนวัย
ชายนั้นถึงดูแก่
แต่เปี่ยมล้นความห่วงใย
ดูแลและใส่ใจ
ถนอมเกื้อเอื้ออาทร
(.............................)
๓) เฝ้าดูแลลูกน้อย – อุ่นรอยยิ้ม
ฉายแววตาพรายพริ้มอันโอนอ่อน
เจ้าตัวน้อยต้วมเตี้ยมเตรียมตัวนอน
พ่อก็เตรียมนมป้อนก่อนผูกเปล
นอนเสียเถิดลูกรัก...นอนพักผ่อน
พ่อจะกล่อมคำกลอนโอ้ละเห่
“...เหอ...ลูกน้อยนอนซะน้าอย่าเกเร
เดี๋ยวไอ้เข้จะจับเจ้าเอาไปกิน...”
บทเพลงกล่อมทุกบทจดจำได้
นิทานพ่อยังจับใจไม่รู้สิ้น
สำเนียงเห่เจ้าทรามเชยที่เคยยิน
ยังคุ้นชินตรึงใจในสำนึก
(...สู่ห้วงปัจจุบัน...)
๔) เมื่อย้อนภาพเก่าเก่ามาเล่าใหม่
ก็เข้าใจรับรู้ความรู้สึก
หัวใจพ่ออันชื่นชุ่มและลุ่มลึก
หัวใจลูกก็ตรึกถึงรักนั้น
รักที่มีแต่ให้โดยไม่ขอ
คือความรักที่พ่อมีต่อฉัน
ที่ต่อเติมเสริมสร้างทางชีวัน
จะเติมฝันของลูกให้ไกลถึงฟ้า
ยามลูกร้องพ่อนี้จะปลอบเล้า
ยามลูกเจ็บพ่อจะเฝ้าเป็นห่วงหา
ยามลูกเหงาพ่อจะอยู่คู่ชีวา
ยามลูกล้าพ่อจะเพิ่มเสริมแรงใจ...
(........................................)
(...สู่ห้วงแห่งสำนึก...)
๕) รำลึกภาพของวานวันจวบวันนี้
จึงเข้าใจสิ่งดีดีพ่อมีให้
จดจำรักอันอบอุ่นละมุนละไม
ติดตรึงไว้ในห้วงแห่งดวงมาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1890
