14 พฤษภาคม 2549 15:30 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
หยุด สิ่งที่คับแค้น...............ในทรวง
หยุด เถอะหยุดสิ่งลวง..................ชั่วร้าย
หยุด จิตค่อนหึงหวง......................หวงจิต
หยุด เถอะหยุดโคลนป้าย.............ใส่ร้ายป้ายโคลน
หยุด อวดหยุดกล่าวอ้าง........ตัวเอง
หยุด พูดเพราะพูดเกรง................กล่าวโม้
หยุด คิดข่มคิดเหง........................คิดถ่ม นะเฮย
หยุด พร่ำคำอวดโอ้.......................โอ้ว่าข้าดี
หยุด อารมณ์คลั่งบ้า.............ผูกจิต
หยุด หยั่งยั้งความคิด...................ฆ่าแค้น
หยุด ใจหยุดทำผิด.......................สิ่งชั่ว นานา
หยุด ชั่วทั้งหมดแม้น...................เลิศล้นประเสริฐแดน
หยุดได้ทั้งหมดนี้.................ดีเลิศ
เลิศดั่งกุศลพรายเพริศ...............ส่องหล้า
หล้าจักส่งสรรเสริญ.....................ด้วยผู้ เฮาเมือง
เมืองยิ่งดีก้องฟ้า.........................หลั่งล้นคนดี
หันเข้าธรรมมะไว้..............จงหัน
ช้ามิได้เร็วพลัน..........................อย่าช้า
หยุดยั้งชั่วด้วยธรรม์...................ตัวหยุด เถิดเฮย
ชัยยะธรรมนำหน้า.....................ชั่วช้าแพ้ชัย
14 พฤษภาคม 2549 15:15 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
โลกของเราโอดครวญตั้งกี่ครั้ง
โลกต้องพังเพราะมนุษย์มาเท่าไหร่
กี่ครั้งแล้วที่โลกหมองร้องอาลัย
กี่ครั้งแล้วที่โลกไหม้ด้วยไฟฟืน
กี่ครั้งแล้วที่โลกโศกเพียงนี้
กี่ครั้งที่โลกโทรมทรุดสุดขมขื่น
กี่ครั้งแล้วที่โลกล้าระอาอืน
เคยเห็นไหมโลกสะอื้นกลืนน้ำตา
นั่นเสียงโลกร้องไห้ใช่หรือเปล่า
นั่นใช่เสียงเร่งเร้าหรือเปล่าหนา
เสียงครวญคร่ำร่ำร้องของโลกา
เสียงดังว่า ตัวฉันนั้นใกล้ตาย...
...ขอร้องล่ะอย่าซ้ำทำร้ายฉัน
โปรดช่วยกันรักษาก่อนจะสาย
โปรดเถอะ...โปรดอย่ามาทำลาย
นี่คือเสียงสุดท้ายของโลกเรา
14 พฤษภาคม 2549 15:03 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เปิดทีวีดูข่าวน่าเศร้านัก
ข่าวต้นไม้ถูกลอบลักตัดไปขาย
ป่าโดนเผาไหม้มอดจนวอดวาย
สัตว์ทั้งหลายถูกเข่นฆ่าด้วยมือคน
เสียงประกาศจากทีวีมีความว่า
ขณะนี้ผืนป่าพนาสณฑ์
ถูกทำลายไม่เหลือดีเจือปน
ถูกปี้ป่นเพราะมนุษย์ไม่รู้ค่า
(...ฉันคิด...)
เป็นเพราะคน...เป็นเพราะคน...เป็นเพราะคน
ที่หลงตนติดใฝ่ในตัณหา
ความอยากได้ จูงชักมักนำพา
จึงลักลอบทำลายป่าเพราะว่า เงิน
แต่หาได้นึกครุ่นถึงคุณป่า
เพราะมัวบ้าหลงแต่ทรัพย์นับสรรเสริญ
ขอเถอะช่วยรักษาอย่าทำเมิน
เพราะอาจเกินเวลาเยียวยามัน
ถ้าเรายังร่วมแก้ไขกันไม่ได้
ตราบสุดท้ายก็จะเกิดโทษมหันต์
ถ้าวันหนึ่งอนาคตป่าหมดพลัน
ถึงวันนั้น...พวกมนุษย์หยุดหายใจ
14 พฤษภาคม 2549 14:58 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ก้มเก็บกองกล่องขนมบนกองขยะ
แล้วหยิบเทียนจากหิ้งพระอันเก่าเก่า
อีกไม่นานจะถึงฤกษ์วันเกิดเรา
จุดเทียนเป่าฉลองในห้องนอน
แฮปปี้ เบิร์ธเดย์ ทูมี
เพราะเสียงดี...ข้างห้องด่าเหมือนหมาหอน
คนข้างห้องเขาบอกว่าเขาจะนอน
แล้วถามย้อน มึงฉลองไปทำไม
ผมก้มหน้าท่าทางตะกักตะกุก
อยากมีสุขสักนิดน่ะจะได้ไหม
น้ำตาตกอกช้ำชอกถลอกใจ
เพราะเหตุไรวันเกิดผมต้องล้มรา
ก็อยากจัดวันเกิดบ้างอย่างคนอื่น
แอบสะอื้นยืนพิงอิงข้างฝา
ร้องเพลงไปร้องไห้ไปในอุรา
และน้ำตาเจิ่งนองดั่งคลองชล
แหงนมองดูหน้าต่างที่ข้างฝา
ดูสิฟ้าเต็มไปด้วยไอหม่น
ก็เหมือนผมที่ไร้ใครสักคน
ต้องฉลองวันเกิดตนเพียงคนเดียว
11 พฤษภาคม 2549 01:34 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
...อาบฟ้า เพื่อกาย ได้หายร้อน
คลายเหนื่อย พักผ่อน นอนหลับใหล
แผ่ร่าง ท่ามกลาง นภาลัย
สูดกลิ่น สูดไอ แห่งความงาม
วิหค ผกบิน กลับถิ่นพัก
ทายทัก ด้วยเสียงแจ้ว แว่วแว่วขาม
แสงฉาย ให้เห็น เป็นสีคราม
เมื่อยาม สายัณห์ ตะวันลา
พอดวง ตะวัน เริ่มผันลับ
ดวงดาว เริ่มประดับ เวหา
อยู่ล้อม รายเรียง เคียงจันทรา
ท้องนภา เอิบอิ่ม แสงพิมพ์จันทร์
บรรเลงเพลง จากเสียง สำเนียงฟ้า...
...ท่ามกลาง เวลา ที่เริ่มผัน
เวลา - ฤๅจะคอย เจ้าชมจันทร์
ไม่นาน ตะวัน ก็กลับมา
เหลืออีก กี่ชั่วโมง คงไม่รู้
จะได้ดู ดาวเดือน ในเวหา
พอยาม ราตรี หนีลับลา
แสงเช้า ก็เข้ามา แทนกลางคืน
เวลา...ที่ล่วงไป
เวลาที่ เปลี่ยนจิตใจ ให้ขมขื่น
ผ่านไปแล้ว ผ่านไป ใช่กลับคืน
ใช่ยั่งยืน คงอยู่ ตลอดไป
เวลา ใกล้ชิด ธรรมชาติ
โอกาส รับรู้รส พิสมัย
หนึ่งชีวิต....คงยาก ที่เข้าใจ
หากได้ มีวันนั้น...แค่วันเดียว
...คงไม่มี เวลา กลับมาย้อน
มองภาพ สะท้อน ที่เคยเหลียว
คงไม่มี ดอกไม้ สักช่อเดียว
ที่ยังคง ความสดเขียว ทุกนาที...
...คงไม่มี แสงคราม ตามท้องฟ้า (เหมือนวันก่อน)
สุริยา คงหมดแรง ซึ่งแสงสี (คงหมดร้อน คอยผ่อนหนี)
สักวันหนึ่ง โลกคงล้า เพราะราคี (คงจะหมด ช่วงราตรี)
และสักวัน อาจไม่มี ดาวบนฟ้า...
เวลาหน้า เราอาจ ไม่พานพบ
กับแผ่นนภ...ที่มีดาว กระจ่างจ้า
เพราะเรา ไม่รู้ ว่าเวลา
ที่ได้ชม ท้องฟ้า...เหลือเท่าไร
หน้าส่วนตัว
1408
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
