18 มิถุนายน 2549 23:28 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
นอนเหงาเหงา บนเตียง หน้าเคียงหมอน
คอยกดซ่อน ดวงจิต ที่อ่อนไหว
กลั้นน้ำตา กลั้นอารมณ์ คอยข่มใจ
จะปวดร้าว สักเท่าไร ก็ไม่แคร์
นาทีที่ เธอพูดจา จะลาร้าง
นาทีที่ เธอสร้าง รอยบาดแผล
นาทีนั้น ใจฉัน พลันอ่อนแอ
นาทีนั้น ฉันแพ้ แก่คำลา
จะยึดเยื้อ เยื่อใย เท่าไหร่หนอ
หรือจะพ้อ พอครวญ กี่ครั้งหนา
จะรายร้าย ร่ายร่ำ พร่ำน้ำตา
หรือจะหา คำหว่าน หวานอันใด
จะออดอ้อน ขอคืนดี ก็มิกล้า
หรือจะลา ตัดจากกัน ก็หวั่นไหว
ยืนนิ่งนิ่ง มองดู เธอจากไป
ฉันคงแต่ ทำใจ ไม่ให้ช้ำ
นอนเหงาเหงา คนเดียว ใจเปลี่ยวใจเปล่า
จิตรอนเร้า แหลกร้าย ระส่ายระส่ำ
คงได้แต่ ทนอด ทนจดทนจำ
ใจฉันช้ำ ใครนะ จะเหลียวจะแล
14 มิถุนายน 2549 22:45 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
จอมราชันย์ผู้ปรีชาวิทยาปราชญ์
ทรงมั่นมาดพัฒนานครศรี
เพื่อพสกฟ้าไพร่ได้อยู่ดี
สยามแดนเรานี้มีสองพระองค์
หนึ่งคือเพชรเม็ดงามสยามจักร
เหล่าประชาล้วนรักจักประสงค์
พระทัยงาม ความดี ที่อยู่ยง
ล้วนมั่นคงในใจไม่เสื่อมคลาย
คือองค์พระปิยะมหาราช
ผู้พัฒนาสยามชาติด้วยมาดหมาย
ทรงปกป้องผองไทยจากภัยตราย
ทรงดับร้ายกลายเป็นดีด้วยปรีชา
ดำริแน่ว การณ์ไกลทรงใคร่เห็น
ด้วยบำเพ็ญวิริยะอุตส่าห์
เพียรเพื่อหวังให้ความรู้สู่ประชา
ให้เลิกทาส ให้พัฒนาชีวิตตน
เสียพื้นที่ส่วนน้อยเพื่อนส่วนใหญ่
รักษากรุงเอาไว้ได้เป็นผล
ไทยจึงอยู่มาได้หลายชั่วคน
พระคุณท่านจึ่งล้นด้วยบารมี
อีกพระองค์สมญามหาราช
คือพระบาทพระองค์ผู้ทรงศรี
รัชกาลที่เก้าเจ้าจักรี
พระบารมีปกแผ่นทั่วแดนไทย
องค์พระภัทรมหาราช
ทรงเปรื่องปราดศาสตร์ศิลป์ทุกสมัย
อีกทรงเป็นเช่นฟ้านภาลัย
ครองหกสิบล้านใจไทยทุกดวง
คือนักพัฒนาผู้กล้าแกร่ง
ทุ่มเทแรง ลำบากกายก็ไม่ห่วง
ทรงหวังเพื่อชาวไทยได้สุขทรวง
พอเพียงกับโครงการหลวงที่ทรงทำ
สองกษัตริย์จักรินมหินทเรศ
คือเหนือเกศส่องหล้าอุปถัมภ์
ชนชาวไทยซาบซึ้งถึงจอมธรรม
ด้วยเดชล้ำเลิศสง่าคู่ฟ้าดิน
14 มิถุนายน 2549 22:07 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันไม่ใช่กวี
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่มีกานท์กลอนอันอ่อนหวาน
ไร้ความรู้ ไร้ศาสตร์ศิลป์ จินตนาการ
ไร้ผลงาน ไร้เกียรติยศ ให้คนชม
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะกลอนไม่มีความไพเราะ ความเหมาะสม
ไม่สามารถกรองกลั่นคั้นอารมณ์
เพื่อเพาะบ่มมธุรพจน์ไว้จดจาร
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไร้ศักดิ์ศรีที่กล้าหาญ
ที่จะสรรค์ ที่จะสร้าง ทางตำนาน
ของบทกลอน บทกานท์ งานอักษรา
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่มีจุดหมายให้ค้นหา
ไม่คิดหวังจะปีนป่ายถึงปลายฟ้า
และไร้ค่าคุณธรรมประจำใจ
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่เคยคิดที่จะฝันใฝ่
ปล่อยชีวิตเคว้งคว้างตามทางไป
ถึงจุดหมายเมื่อไหร่...ค่อยว่ากัน
ฉันอาจไม่ใช่กวี...
เพราะฉันมีแค่หนึ่งใจอันไร้ฝัน
เบื้องหน้าอาจมีปัญหาสารพัน
ขอฝ่าฟันให้เต็มที่...เท่านี้พอ
26 พฤษภาคม 2549 23:39 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เด็กตัวเล็กเล็กอย่างฉัน...
คงจะไม่มีวันอันสดใส
ถ้าหากขาดแรงตั้งกำลังใจ
จากใครคนนั้นที่ฉันเจอ
เด็กอย่างฉันเรื่องบทกลอนคงไม่รู้
หากไม่มีเธอแนะชูคอยเสนอ
แนะวิถีแนวทางตามอย่างเธอ
เป็นแรงใจให้เสมอเมื่ออ่อนแอ
เป็นรอยยิ้มเล็กเล็กที่มอบให้
เป็นร่มใจคอยเยียวยารักษาแผล
เป็นมิตรที่จริงใจไม่ผันแปร
ยามฉันแพ้ก็ช่วยฉันในทันที
อยากจะบอกว่าขอบคุณสักพันครั้ง
ที่สอนสั่งแนะนำตามวิถี
ตามเส้นทางด้วยอารมณ์คมกวี
เบื้องหลังที่.....พาฉันสู่ฝันงาม
14 พฤษภาคม 2549 15:38 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ผืนทะเลที่รัก...
เจ้าฟูมฟักเลี้ยงผู้อื่นเป็นหมื่นแสน
ให้ผู้คนได้อยู่กินเป็นดินแดน
ดั่งตัวแทนแห่งชีวิตผลิตชน
ตัวฉันเกิดบนผืนทะเลนี้
ทะเลที่สร้างฉันให้เกิดผล
สอนให้ฉันบั่นบากและตรากทน
ให้พึ่งตนด้วยยำเกรงอย่าเหงใคร
ให้เรียนรู้รักษาธรรมชาติ
รักชายหาด รักทะเลที่อาศัย
ผืนทะเลแผ่นกว้างสุดกว้างไกล
สุดยิ่งใหญ่สุดหยั่งลึกจะตรึกมอง
เจ้าหล่อเลี้ยงผู้คนนับไม่ถ้วน
เพราะเจ้าล้วนให้สุขแก่ทุกผอง
สร้างโอกาสชีวิตใหม่คระไลลอง
เพื่อพี่น้องอยู่ดีศรีวิไลซ์
ตัวฉันคือลูกทะเล...
จะไม่เปลี่ยนผันเผตามสมัย
ถึงแม้ว่าโลกนี้เป็นเช่นไร
จะขอตายตรงพื้นผืนทะเล
หน้าส่วนตัว
974
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
